เพียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา หวังหย่งก็ได้รับกลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ทว่ากลิ่นนั้นกลับหอมกรุ่นจนมิอยากหนีห่าง จมูกโด่งซุกเข้าหากลิ่นหอมอ่อนๆ จากลำคอขาว
ดวงตาดุจพยัคฆ์ค่อยๆ ลืมขึ้น เผยให้เห็นร่างนิ่มที่นอนหลับสนิท ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ไหลเวียนเข้ามาในศีรษะเป็นฉากเป็นตอน ริมฝีปากหนากระตุกยิ้ม พลางมองไล่ไปตามกรอบหน้างาม แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในอำนาจของฤทธิ์ยา แต่เขาก็จดจำได้ทุกสัมผัสและความรู้สึกที่ตนมี
จุ๊บ!
“ลำบากเจ้าแล้ว” หวังหย่งกดจุมพิตหน้าผากมน ก่อนจะมองสำรวจตามร่างกายของหลี่น่าว่ามีส่วนใดบอบช้ำหรือไม่ และก็เป็นอย่างที่เขาคิด ทั่วร่างขาว เต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบ
เห็นดังนั้นชายหนุ่มก็ร้อนใจยิ่งนัก รีบสวมอาภรณ์ลวกๆ แล้วไปหายาแก้ฟกช้ำมาทาให้หญิงสาว
นิ้วใหญ่ป้ายยาและหมุนวนตรงรอยช้ำเบาๆ ในใจก็นึกตำหนิตนเองที่มิอาจควบคุมแรงของตนเองได้ จนทำให้กายงามมีรอยช้ำตั้งแต่ลำคอขาว เลยลงไปจนถึงขาเรียวเช่นนี้
“อื้อ” ดว
