“ท่านแม่ทัพ ฝากหลี่เอ๋อร์ด้วยนะขอรับ”
“ใช่เจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าเถียนอี้ต้องการสิ่งใด”
“นั่นสิ ทั้งที่หลี่เอ๋อร์ดีขึ้นมากแล้วแท้ๆ แม่ทัพจ้าว ข้าขอฝากบุตรสาวของข้าด้วย” ดูเอาเถิด ทั้งบิดา มารดา และพี่ชาย ต่างก็วางใจหวังหย่งให้ดูแลนาง พวกเขามิรู้เลยหรือไร ว่าคนที่พวกเขาไว้ใจนั้นร้ายกว่าผู้ใด
“ขอรับ ข้าจะดูแลนางเอง ท่านเหอและฮูหยินอย่าได้เป็นห่วง” ว่าแล้วก็พาหลี่น่าเดินไปยังเหลาอาหารที่เถียนอี้นัดแนะเอาไว้ ปล่อยให้ครอบครัวสกุลเหอต้องมึนงงกับท่าทีของชายหนุ่ม
“เหตุใดท่านแม่ทัพจึงพูดจาดีนักขอรับท่านพ่อ แม้เมื่อก่อนมิได้ดูแคลน แต่ก็ใช้คำพูดห่างเหินและถือตัวอยู่มาก”
“พ่อเองก็มิอาจรู้ได้ แต่เขาดีกับเราก็ดีแล้ว หลี่เอ๋อร์ของเราเลือกสหายได้ดีนัก” ว่าแล้ว ครอบครัวสกุลเหอแยกย้ายกันไปทำงาน
ด้านหลี่น่าเมื่อเดินออกมาจากร้าน ก็มีโอกาสได้พูดคุยกับชายหนุ่มที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน
“แม่ทัพใหญ่ของแคว้น มิมีงา
