ตอนที่ 3 ความอัปยศ
1675 คำ
Part นวพล
นาฟกระทำผมอย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกผมแล้วว่าคืนนี้เขาจะไม่ทำ
‘ไอ้สัตว์นรก’
ผมนอนลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ผ้าปูที่นอนเลอะไปด้วยคราบน้ำกามของนาฟและของผมที่มันทำไว้
นาฟเดินออกไปพร้อมทิ้งเงินจำนวนหนึ่ง มันทำเหมือนผมไม่มีศักดิ์ศรี ทำเหมือนผมเป็นเด็กขายตัว ถ้าไม่ติดว่ากลัวคลิปนั้นจะถูกส่งต่อให้พ่อแม่ผมดู ผมคงไม่ยอมมันขนาดนี้
ผมกำเงินพวกนั้นไว้เก็บใส่ลิ้นชัก ผมจำเป็นต้องใช้เงินเหล่านี้ เพื่อไม่รบกวนเงินพ่อแม่ที่ท่านหามาด้วยความยากลำบาก
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า และไม่เหลือคุณค่าอะไรเลย ถูกผู้ชายด้วยกันข่มขืนแล้วเอาเงินฟาดหัว ไม่ต่างจากคนที่ขายตัวแลกกับเงินด้วยซ้ำ
‘เมื่อไหร่มึงจะเบื่อกูสักที’
‘เมื่อไหร่กูจะหลุดพ้นจากมึง’
ผมร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น ถ้ามันเบื่อแล้วลบคลิปให้ผมเมื่อไหร่ ผมจะรีบย้ายออกจากห้องที่มีความทรงจำเลวร้ายนี่สักที
‘สักวันกูจะต้องเป็นอิสระ’
ผมตื่นแต่เช้ามืดลงไปซื้อยาด้วยความทรมาน ก่อนจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่อีกครั้ง พอกินยาและทายาแล้วผมก็นอนต่ออีกสักพัก แต่ผมเผลอหลับนานไปหน่อย จนลูกน้องของนาฟขึ้นมาเคาะเรียก
ผมเดินไปเปิดประตูแล้วสลบไปต่อหน้าของคนที่มารับ มันตกใจรีบลากผมลงไปนอนที่เตียง ผมสะลึมสะลือได้ยินมันคุยโทรศัพท์
“นายครับ มันมีไข้สูง ตอนนี้นอนสลบอยู่.... ครับ....ได้ครับ”
ลูกน้องของนาฟพยุงผมขึ้นรถไป ผมคิดว่านาฟคงเห็นใจให้ลูกน้องพาผมไปโรงพยาบาล แต่ผมน่าจะรู้ว่าคนเลวๆ อย่างมันคงไม่เห็นใจผมหรอก เพราะตอนนี้ลูกน้องมันพยุงผมมาที่ไนต์คลับ
‘กูเป็นหนักขนาดนี้มึงยังจะลากกูมาทำงาน’
‘มึงนี่แม่ง โคตรเลว!’
ลูกน้องของนาฟพาผมไปนอนพักที่ห้องพักส่วนตัวของนาฟที่อยู่ติดห้องทำงาน นาฟอยู่ในห้องชี้บอกให้ลูกน้องวางผมลงที่เตียง พวกลูกน้องได้แต่ทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
นาฟให้ลูกน้องออกไปแล้วล็อกห้อง เดินมาวัดไข้ผมด้วยหลังมือ แล้วโทรเรียกหมอให้มาดูอาการผม ผมหลับไปอีกครั้ง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนหมอฉีดยาให้ผม ผมลืมตาไม่ขึ้น แต่ได้ยินเสียงคนคุยกัน น่าจะเป็นเสียงหมอ
“ผมฉีดยาแก้อักเสบและยาลดไข้ให้แล้วนะครับ ต่อจากนี้ ถ้าไข้ขึ้นสูงให้เช็ดตัวทุกๆ 2ชั่วโมง ให้กินยาลดไข้ทุก4ชั่วโมง และทายาแก้อักเสบที่ก้นเช้าเย็นหรือบ่อยตามต้องการ สองสามวันผมว่าน่าจะหาย”
“ขอบคุณครับ เรื่องนี้ช่วยปิดเป็นความลับด้วยนะครับหมอ” นาฟ บอก หมอพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
ตอนเที่ยงนาฟให้คนเอาข้าวมาป้อนผม และเช็ดตัวให้ผม อย่างน้อยนาฟก็มีน้ำใจส่งคนมาดูแลผม
“มึงนี่ไปทำอีกท่าไหนว่ะ ไข้สูงขนาดนี้” มันบ่นไปเช็ดไป ผมได้แต่ยิ้ม
“โคตรโชคดีเลยว่ะ”
“โชคดีอะไรพี่ นี่ผมป่วยนะ” ผมบอก
“มึงเป็นชู้กับแฟนคุณชานนท์ แล้วรอดมือรอดตีนนายมาได้ แถมให้มาทำงานเอกสารช่วย ป่วยก็ให้พวกกูลากมาดูแล แถมมานอนในห้องนายอีก ไม่เรียกโชคดีแล้วจะให้เรียกอะไร” เขาพูด ผมได้แต่ยิ้มให้เขาเบาๆ
การที่ลูกน้องพูดแบบนี้แสดงว่าเขาไม่ได้บอกใครว่าทำอะไรกับผมไว้ ผมเลยรู้สึกดีขึ้นมานิดนึง ที่อย่างน้อยก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
“พี่เช็ดแค่ข้างบนพอเดี๋ยวข้างล่างผมเช็ดเอง”
“มึงลุกไหวนะ”
“ไหวครับ” ผมบอกแล้วลูกน้องของนาฟก็ยกสำรับที่ผมทานเสร็จออกไป ผมค่อยๆ ลุกขึ้น ยกอ่างเช็ดตัวเข้าไปเช็ดในห้องน้ำ
ครั้งก่อนที่ผมโดนมันข่มขืน ผมแค่ปวดแผลที่ฉีกและไม่มีไข้ นอมซมอยู่สามวันลุกเดินแต่ละก้าวก็เจ็บปวด ครั้งนี้ก็เจ็บพอๆ กัน แต่หนักตรงที่มีไข้ เลยอ่อนเพลียนิดหน่อย
ผมเช็ดตัวเสร็จก็ค่อยๆ เดินออกมาช้าๆ อย่างทรมาน พบว่าไอ้เลวนั่นนั่งรอผมอยู่ที่โซฟายาวปลายเตียง
ผมอยากกระโดดถีบหน้าหล่อๆ ของมัน แต่ด้วยความที่ตกเป็นรองก็ได้แต่จินตนาการอยู่ในใจ
“มึงเป็นไงบ้าง?”
‘สภาพกูขนาดนี้ มึงยังต้องถามอีกเหรอ’
“ดีขึ้นนิดหน่อยแล้วครับ” ผมบอกแล้วค่อยๆ เดินไปนั่งที่ขอบเตียง สะดุ้งนิดๆ ตอนก้นทับลงบนที่นอน แล้วค่อยๆ เอียงตัวนอนตะแคงลงไป นาฟเดินมานั่งขอบเตียงฝั่งที่ผมหันหน้าไป เอาหลังมือมาแตะหน้าผาก
“ไข้ลดแล้วนี่” นาฟพูดแล้วจับผมคว่ำ ดึงกางเกงลง
“พี่อย่าทำอะไรผมนะ ผมป่วยอยู่นะ” ผมร้องเสียงหลง กลัวนาฟจะทำแบบเมื่อคืนอีกครั้ง นาฟล้วงยาทาออกจากกระเป๋าเสื้อสูท
“กูจะทายาให้มึง” นาฟบอก เขาคงซ่อนยาตัวนี้ไว้ไม่อยากให้ลูกน้องเห็น
“ผมทาเองได้” ผมบอก
“ยกก้นขึ้น!” นาฟสั่ง ผมต้องทำตาม ความอับอายที่ต้องมายกก้นโด่งให้คนที่ไม่รู้จักทายาให้ โดยเฉพาะไอ้คนที่มันทำให้ผมตกในสภาพแบบนี้ทาให้ มันโคตรอาย อายจนไม่มีคำบรรยาย
นาฟทายาแล้วโยนหลอดยาทิ้งข้างๆ ตัวผม ผมดึงกางเกงขึ้นแล้วนอนตะแคงท่าเดิม
“ซ่อนไว้ อย่าให้ลูกน้องกูเห็นยา แล้วเรื่องที่กูทำกับมึง ไม่ต้องให้ลูกน้องกูรู้ กูไม่อยากให้เรื่องถึงชานนท์” นาฟบอก
‘มึงคิดว่ากูอยากป่าวประกาศให้คนรู้เหรอว่ามึงข่มขืนกู ไอ้สัด!’
“ครับพี่”
ผมพักรักษาตัวอยู่ห้องพักของนาฟอยู่สองคืนแล้ว นาฟไม่ได้เข้ามานอนในห้องนี้ ได้ยินลูกน้องของเขาพูดกันว่ากลับไปนอนที่บ้าน นาฟอนุญาตให้ผมใส่เสื้อเชิ้ตของนาฟนอนแค่ตัวเดียว เค้าน่าจะสูงกว่าผมเกือบยี่สิบเซ็น เพราะเสื้อเขายาวลงมาเกือบถึงเข่าผม
‘ถ้ากูเป็นผู้หญิง ชุดนี้จะเซ็กซี่มาก’
ผมดีขึ้นมากแล้วไม่มีไข้ ยังเดินขัดๆ อยู่ แต่ก็ฝืนให้เดินเหมือนคนปกติได้สบาย นาฟให้ผมนอนที่นี่อีกหนึ่งคืน แต่คืนนี้เขาไม่ได้กลับไปนอนบ้าน ตั้งแต่ผมรู้ผมกระสับกระส่ายทั้งวัน กลัวจะโดนกระทำอีกครั้ง แต่ผิดคาด
นาฟตรวจความเรียบร้อยเสร็จเดินขึ้นห้องมาตอนสามทุ่ม นาฟให้ลูกน้องพาผมย้ายไปนอนโซฟาห้องทำงาน แล้วพาเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักวัยไล่ๆ กับผมขึ้นไปนอนในห้องนั้นแทน ตอนเดินสวนกันผมยิ้มให้เขา แต่เขาทำหน้าเหมือนผู้ชนะ ประมาณว่านาฟเลือกเขาไม่ใช่ผม
‘เอาไปเลย กูนี่ไม่อยากแย่งกับมึงหรอก’
ผมนี่โคตรโล่งใจที่ไม่ใช่ผมที่อยู่กับนาฟในห้องนั้น ผมคิดว่าผนังกั้นห้องคงบางมาก ไม่ก็คนครางดังมาก เพราะตอนนี้เสียงครางแม่งลั่นทะลุมาถึงนี่ ขนาดเสียงเพลงที่เปิดคลอในผับยังไม่สามารถกลบเสียงครางของคนที่เข้าไปได้
สักพักเสียงครางก็หายไป คงเสร็จกิจแล้วสินะ ผมได้ยินเสียงเปิดปิดประตูจากห้องข้างๆ ผู้ชายคนนั่นคงกลับไปแล้ว
“มึงนอนยัง?” นาฟนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เปิดประตูเข้ามาทำเสียงหงุดหงิดถาม
“ยะ ยังครับพี่” ผมตกใจสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง แล้วตอบไป
“มึงมานอนในห้องได้แล้ว” นาฟพูด ผมส่ายหัว กลัวนาฟจะลงมือซ้ำ
“ผมนอนนี่ก็สบายดีครับ”
“กูบอกให้ไปนอนห้องนั้น” นาฟตะคอก เท่านั้นแหละครับผมหอบผ้าห่ม ถุงยา กับของส่วนตัวผมเดินไปทันที
ผมวางของลงแล้วนั่งตรงโซฟาปลายเตียง นาฟนอนคว่ำบนเตียง ใช้มือตบบนเตียงเรียกผมไปหา
“มึงนวดเป็นไหม?”
“ห๊ะ!!?”
“นวดหลังให้กูหน่อย”
“ครับ” ผมเดินเข้าไปนวดให้นาฟ ผมนวดเก่ง เพราะเคยนวดให้พ่อกับแม่บ่อยๆ นาฟถึงกับเคลิ้ม ครางเบาๆ อย่างผ่อนคลาย
“กูอยากใช้ตีนนวดให้มึงชะมัด” ผมคิดในใจแต่ดันเผลอพูดออกไป
“เมื่อกี๊มึงพูดอะไรนะ?” นาฟถาม ผมตกใจที่หลุดปากออกไป
“เอ่อ ผมถามพี่ว่าอยากให้ผมนวดตีน เอ่อ นวดเท้าให้รึเปล่าครับ” ผมแถ
“เออ ก็ดี” นาฟพูด
ผมเลื่อนตัวลงด้านล่าง กดนวดฝ่าเท้านาฟทีละข้าง นาฟคงชอบมากเพราะเขาครางพอใจไม่หยุด
“มึงนี่นวดเก่งเนาะ”
“ขอบคุณครับ” ผมนวดเท้าต่อจนเสร็จ แล้วเข้าไปล้างมือ แล้วเดินไปนอนที่โซฟา นาฟลุกขึ้นนั่ง ทำหน้าไม่พอใจแล้วเรียกผมไปนอนบนเตียง
“มึงมานอนข้างๆ กูนี่!”
ผมลุกไปนอนข้างๆ นาฟ ตะแคงหันหลังให้มัน นาฟตะแคงไปอีกข้าง แล้วพูดให้ผมเบาๆ ก่อนจะหลับไป
“ถ้ามึงคิดจะใช้ตีนนวดให้กู กูจะให้มึงนวดแล้วกูจะนาบมึงต่อทั้งคืนเลย”
‘เชี่ย!!!’
*********************
- ผู้เขียน
