19
“ครับคุณพ่อ ผมเข้าใจครับว่า คนเราต้องมีครั้งแรกกันทุกคน ก็คงเหมือนกับผมที่เข้ามาทำงานบริษัทในวันแรก ต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมายแล้วมันก็ต้องใช้เวลาตามไปด้วย”
พชรดนัยเข้าใจดีว่า ไม่มีใครเก่งและทำทุกอย่างได้ ทุกคนย่อมมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากกัณฑริกาจะทำงานผิดพลาดเพราะความผิดพลาดคือการเรียนรู้
“พ่อกับน้าเดือนไปก่อนนะลูก ถึงโน่นแล้วพ่อจะโทรบอก” รัตเมธพูดขึ้น เมื่อก้มมองดูเวลาบนนาฬิกาเรือนหรูของตน กัณฑริกาโผกอดมารดาแล้วผลัดกันหอมแก้มทั้งซ้ายขวา
“เที่ยวให้สนุกนะคะแม่ ไม่ต้องห่วงกัณฑ์ กัณฑ์ดูแลตัวเองได้ค่ะ” ลูกสาวผู้น่ารักเอ่ยบอกมารดา
“ตั้งใจทำงานนะลูก” นางกำชับลูกสาวอีกครั้ง ลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ น้ำตาตื้นเขินเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ห่างกันไกลคนละซีกโลก
“ค่ะแม่” กัณฑริกาตอบรับมารดาทั้งน้ำตา
“พ่อไปก่อนนะเมฆ ดูแลน้องด้วยล่ะ” รัตเมธหันมากำชับลูกชายด้วยเช่นกัน
“ไม่ต้อ
