14
1200 คำ
14
สายของวันรุ่งขึ้น
รถตู้คันหรูแล่นเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ภายในเนื้อที่กว่าสามไร่ มองไปทางซ้ายก็จะพบสนามหญ้าขนาดใหญ่ ต้นไม้น้อยใหญ่ปลูกให้ความร่มรื่นรอบๆ สนามหญ้าสีเขียวที่จัดแต่งเป็นระเบียบ มองไปทางขวาก็จะพบสวนดอกไม้นานาพันธุ์ หน้าบ้านหลังงามมีนำพุพ่นออกมาจากปากของราชสีห์ ดูมีบารมีและน่าเกรงขาม
คนที่นั่งในรถก้าวลงมายืนข้างรถตู้ หลังจากที่มันจอดนิ่งสนิทหน้าประตูบ้าน กิ่งกับแก้วสาวใช้ประจำบ้านเดินมาหยิบกระเป๋าเดินทางของกัณฑริกากับดวงเดือน อรุณแม่บ้านใหญ่เดินมาต้อนรับว่าที่เจ้านายใหม่ของตน
“สวัสดีค่ะคุณเดือน คุณกัณฑ์” คนสูงวัยกล่าวคำทักทายผู้มาเยือน
“สวัสดีค่ะป้าอรุณ” ดวงเดือนพนมมือไหว้อีกฝ่ายโดยไม่ถือตัว กัณฑริกาก็พนมมือไหว้อรุณตามมารดา
“เชิญด้านในดีกว่านะคะ คุณท่านรอคุณเดือนกับคุณกัณฑ์อยู่ในห้องรับแขกค่ะ”
“ขอบคุณค่ะป้าอรุณ” ดวงเดือนตอบกลับเสียงนุ่มนวล ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตามอรุณเข้าไปในบ้าน
ทันทีที่กัณฑริกาก้าวเข้ามาในบ้านของรัตเมธ ลมร้อนๆ วูบหนึ่งวิ่งผ่านร่างกายของเธอ เธอรู้สึกร้อนรุ่มในกายอย่างบอกไม่ถูก ภาพของบุรุษคนหนึ่งแวบเข้ามาในสมอง ก่อนจะเลือนหายไปชั่ววินาทีต่อมา เพียงแค่แวบเดียวเธอไม่อาจบันทึกภาพใบหน้าของชายคนนั้นได้ มีเพียงอย่างเดียวที่เธอจำได้แม่นยำ...ดวงตาสีเพลิงคู่นั้นของเขา
“สวัสดีค่ะคุณโย” ดวงเดือนพนมมือไหว้รัตเมธ พร้อมกับทรุดกายลงนั่งเคียงข้าง กัณฑริกาเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเล็กเข้าชุดกัน พนมมือไหว้และกล่าวคำทักทายเจ้าของบ้านบ้าง
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
“สวัสดีหนูกัณฑ์ เดินทางเป็นไงบ้างเหนื่อยหรือเปล่า”
“ไม่เหนื่อยค่ะคุณลุง นั่งเครื่องบินมาแป๊บเดียวถึงกรุงเทพฯ แล้วค่ะ”
การนั่งเครื่องบินจากเชียงใหม่มากรุงเทพฯ ใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงกว่าเท่านั้น ไม่เหมือนกับนั่งรถทัวร์และรถไฟที่ต้องใช้เวลากว่าสิบชั่วโมง ทุ่นเวลาไปเยอะ พอมาถึงสนามบินดอนเมืองรัตเมธก็ส่งคนมารับ แล้วอย่างนี้เธอกับมารดาจะเหนื่อยได้อย่างไร
“ลุงจัดห้องไว้ให้แล้วนะ ตกแต่งใหม่หมดเลยต้อนรับหนูกัณฑ์โดยเฉพาะ”
“ขอบคุณค่ะ” กัณฑริกาพนมมือไหว้ กล่าวขอบคุณว่าที่พ่อเลี้ยง “คุณลุงไม่น่าลำบากเลยนะคะ กัณฑ์อยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะขอให้มีแม่ก็พอ”
“ไม่ลำบากเลยหนูกัณฑ์ ลุงเต็มใจทำให้หนูกัณฑ์ เพราะต่อจากนี้ไปหนูกัณฑ์ก็เหมือนลูกสาวของลุงคนหนึ่ง อีกอย่างห้องนั้นก็ตกแต่งใหม่เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง”
รัตนเมธตอบหญิงสาวที่เขารักเหมือนลูกพร้อมรอยยิ้ม ดวงเดือนยิ้มทั้งน้ำตากับวาจาของว่าที่สามี นางเลือกคนไม่ผิดจริงๆ รัตเมธเป็นคนดี รักนางจากใจจริง ไม่รังเกียจหญิงม่ายอย่างนาง แล้วยังจะรักกัณฑริกาไม่ต่างกับลูกในอก
“ขอบคุณคุณลุงมากค่ะที่เมตตากัณฑ์”
เธอพนมมือไหว้พร้อมกล่าวขอบคุณอีกครั้ง ซาบซึ้งใจกับความรัก ความเอ็นดูที่รัตเมธมีให้ ทั้งสามสนทนากันต่ออย่างออกรส ระหว่างนั้นพชรดนัยได้เดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน สายตาของเขาจับจ้องไปยังร่างของสตรีคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขก
แววตาของเขาเรืองโรจน์สีแดงเพลิงขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนที่สีของดวงตาคู่นั้นจะเปลี่ยนเป็นสีนิล แต่ทว่าดวงตาของเขายังไม่ละห่างจากใบหน้าของหญิงงามคนนั้น
ร้อน...นั่นคือความรู้สึกของกัณฑริกา เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งกาย ประหนึ่งยืนอยู่ข้างกองไฟ ทั้งที่เครื่องปรับอากาศก็ทำงานไม่บกพร่อง แล้วเธอร้อนได้อย่างไรกัน
ในจังหวะที่เธอหันไปตอบคำถามรัตนเมธ สายตาอ่อนหวานปะทะกับดวงตาน่ากลัวของชายคนหนึ่งที่เดินลงมาจากบันได เธอรับรู้ถึงแรงหายใจของตัวเองว่ามันผ่อนออกมาแรงมากแค่ไหน
กัณฑริกาเกิดความสงสัยอย่างหนัก สงสัยว่าเหตุใดเธอเห็นบุรุษคนนี้แล้วรู้สึกเกรงกลัวพร้อมกับรู้สึกคุ้นเคยไปในที ราวกับว่าเคยพบปะพูดคุยกันมาก่อน เขาคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงสง่ากำยำชวนให้หลงใหลในครั้งแรกที่เห็น
ทันใดนั้นเธอก็ผวา กายสะดุ้ง ดวงตาคู่หวานฉายแววตระหนกเมื่อเห็นร่างของสตรีนางหนึ่งซ้อนทับร่างของเขา ใบหน้าของสตรีนางนั้นคุ้นตามากเหลือเกิน ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนใช่แล้ว เธอจำได้แล้วว่าเคยเห็นที่ไหน เป็นสตรีที่เธอฝันเห็นเมื่อค่ำคืนนี้
โอ้...ฝันร้ายตามมาหลอกหลอนหรือนี่
“กัณฑ์ กัณฑ์ กัณฑ์เป็นอะไรลูก”
ดวงเดือนเอ่ยถามลูกสาว เพราะระหว่างที่สนทนากันกัณฑริกามีท่าทางแปลกๆ สีหน้าซีดลง ดวงตาตื่นตกใจราวกับเห็นสิ่งน่าสะพรึงกลัว เสียงของมารดาดึงรั้งสติของกัณฑริกาให้หวนกลับ เธอสะดุ้ง ละสายตาจากบุรุษน่าเกรงขามหันมาตอบดวงเดือนเสียงตะกุกตะกัก
“มะ...ไม่ได้เป็นอะไรคะแม่ พอดีนึกถึงฝันร้ายน่ะคะ” เธอแก้ตัว หลบหน้าหลบสายตาของชายหนุ่มผู้นั้นที่มาทรุดนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับเธอ
เขายังมองเธอนิ่ง...มองอยู่อย่างนั้นก่อนจะหันไปกล่าวคำทักทายว่าที่แม่เลี้ยง ที่พชรดนัยรู้สึกเคารพรัก รู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก
“สวัสดีครับน้าเดือน”
ดวงเดือนรับไหว้และทักทายกลับ “สวัสดีค่ะคุณเมฆ”
“เมฆ รู้จักน้องสาวคนใหม่ของเมฆสิลูก หนูกัณฑ์ลูกของน้าเดือน” รัตเมธแนะนำกัณฑริกาให้ลูกชายได้รู้จัก ก่อนจะหันไปทางว่าที่ลูกสาวคนใหม่ “หนูกัณฑ์ นี่เมฆลูกชายลุงเอง”
กัณฑริกาเงยหน้ามองลูกชายของรัตเมธอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอกลัวว่าจะเห็นในสิ่งที่ไม่ต้องการเห็น แต่กลับเป็นว่า สิ่งที่เธอเห็นนั้นต่างกับเมื่อครู่ที่อย่างสิ้นเชิง ใบหน้าของพชรดนัยไม่แข็งกระด้าง ไม่น่ากลัว ไม่มีภาพซ้อนทับ ใบหน้าของเขานั้นอ่อนโยน ดวงตาที่มองมายังเธอมีแต่ความเป็นมิตร อ่อนโยน และที่สำคัญเขายิ้มให้เธอ
เป็นรอยยิ้มที่ส่งผลถึงหัวใจของคนมอง รอยยิ้มแบบนี้ ดวงตาแบบนี้ช่างคุ้นตา คุ้นใจ คุ้นความรู้สึกของกัณฑริกามากเหลือเกิน ใช้คำว่าคุ้นคงไม่ถูก ใช้คำว่ายังตราตรึงไว้ในความทรงจำน่าจะเหมาะกว่า
“สวัสดีครับน้องกัณฑ์”
พชรดนัยเป็นฝ่ายทักทายก่อน น้ำเสียงของเขานุ่มนวล ระรื่นหู กัณฑริกาใจเตลิดเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้ม นัยน์ตาของเขาชวนฝันเหลือเกิน ฉุดหัวใจหญิงสาวได้ทันทีทันใด ความหวาดกลัวก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งเพียงแค่แรกพบสบตาความรู้สึกหนึ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในใจสาวก็ผุดขึ้นกลางดวงใจ
- ผู้เขียน
