35
ลูกงูเขียวตัวเล็กๆ ร่วงหล่นจากกิ่งไม้เป็นที่มาของต้นเสียง มันตกลงมาบนบ่าของหม่อมราชวงศ์สาว เธอกรีดร้องสุดเสียง สะบัดตัวเพื่อให้ลูกงูตัวพ้นไปจากกายตน เมื่อเห็นว่างูตัวนั้นร่วงหล่นไปบนพื้น เธอก็รีบก้าวเท้าวิ่งไปหาร่างของวิษณุ ลำแขนเรียวเสลากอดร่างใหญ่อย่างลืมตัว
“งู งู งูไปหรือยัง นายดูสิว่า งูมันไปหรือยัง”
ผู้ถามแนบใบหน้ากับอกกว้าง หลับตาแน่น น้ำเสียงเครือสั่น คล้ายคนร้องไห้ ยืนกอดเขาตัวเนื้อตัวสั่น เพราะเธอเกลียดและกลัวงูทุกชนิดเป็นที่สุด
วิษณุเยี่ยมหน้ามองลูกงูเขียวที่เลื้อยขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่แล้วตอบ “มันไปแล้ว”
“แน่นะ นายอย่าโกหกฉันนะ” คนกลัวงูถามย้ำ กลัวว่าเขาจะแกล้งเธออีก แขนใหญ่ข้างหนึ่งรัดร่างอวบอิ่มไว้ อีกข้างยกขึ้นสูงฝ่ามือแข็งแรงลูบศีรษะของคนขี้กลัวเบาๆ ประหนึ่งปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัวนะ มันไปแล้ว” เขาพูดปลอบ “คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่ ผมจะไม่ให้มันเข้าใกล้ตัวคุณเด็ดขาด”
