รักต้องห้าม (รัก)

ตอนที่ 2 มึงเป็นใครกันแน่

​

ตกดึก

ร่างเล็กกำลังนั่งคุดคู้อยู่ในมุมห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ มีเพียงแค่เตียงแล้วก็เครื่องปรับอากาศเท่านั้น เสียงแอร์ดังกลบความเงียบภายในห้อง

หลังจากที่อินทัชขอทำงานที่ไร่องุ่น นายน้อยดินแดนก็ให้ทำงานโดยไม่ได้โต้แย้งอะไรสักคำ เพราะเขากำลังมีแผนที่แยบยลและเตรียมไว้สั่งสอนคนบางคนที่หัวรั้นดื้อดันจะลองดีกับเขา

เวลาสิบกว่าชั่วโมงที่ผ่านไป อินทัชแทบจะไม่ได้พักเอาแรงเลยด้วยซ้ำ เขาโดนใช้งานหนักสารพัด จนแข้งขาอ่อนล้าไปหมด

ใบหน้าเปื้อนน้ำตาอาบแก้มเพราะอาการปวดกำลังเล่นงานเขาไปทั่วร่างกายอย่างเลี่ยงไม่ได้ แค่วันเดียวนายน้อยก็เล่นงานเขาเกือบจะสลบไปข้างกันอยู่แล้ว ทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการค่อยๆเชือดทั้งเป็น

"ฮัลโหลครับ" อินทัชกดรับสายจากพี่ชายของเขา แถมยังพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติเพื่อกลบความเจ็บปวดทางร่างกายของเขาเอาไว้

( มันจับได้ไหม )

"ไม่ครับ"

( ก็ดี )

แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาเป็นเพียงแค่น้ำเสียงที่เย็นชาสั้นๆห้วนๆสำหรับเขาเหลือเกิน

เขารู้ดีว่าพี่ชายส่งเขาเรียนต่อมันดีขนาดไหน ทำให้ชีวิตเขามีวันนี้ได้มันดีแค่ไหน แต่เขาก็แค่อยากใช้ชีวิตธรรมดา ทำงานและกตัญญูต่อพี่ชายเขาก็เท่านั้นเอง

"ผมไม่อยากทำ ผมกลัวเขา.. ถ้าเขารู้ความจริงขึ้นมา ผมจะเป็นยังไงครับ" เขาบอกออกไปแบบนั้น

อินทัชไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เขาเกลียดการทะเลาะกับนายน้อยดินที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูผิดในสายตาเขาไปหมด ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาเลยสักอย่าง

( เกิดปอดแหกอะไรขึ้นมาวะ! ไหนบอกจะช่วยกู ไหนบอกว่ากูเป็นพี่มึงไงวะ! )

"พี่ไอ.. ผมไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ พี่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาทำไมพี่ถึงเลือกที่จะให้ผมเสี่ยงเข้ามาที่นี่กันครับ!" อินทัชว่าเสียงสั่น

ตอนนี้ทั้งเสียงจากสรรพสัตว์ด้านนอกที่ร้องมันก็ทำให้เขากลัวจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ไหนจะการหลบหลีกจากนายน้อยดินอีก ก่อนหน้าที่เข้ามาเขาว่าเขาตัดสินใจดีแล้วที่จะทำแบบนี้ แต่ใครมันจะไปรู้ว่านี่คือการตัดสินใจผิดที่สุดในชีวิต

( ไหนบอกอยากจะแก้แค้นให้ครอบครัวเราไง สู้มันสิวะ! รู้ไหมว่าที่มันมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เพราะอำนาจบ้าๆของมันไง! ทรมานคนเป็นว่าเล่น! มันฆ่าพ่อแม่มึงยังจะโง่อยู่ได้ กูไม่น่าส่งมึงเรียนซะสูง จบออกมายังโง่ขนาดนี้เลยว่ะ! )

"แต่.."

มันก็จริงอยู่ที่อินทัชอยากจะแก้แค้นให้ครอบครัวของตัวเอง

แต่งานนี้มันเสี่ยงเกินไป..

เขาบอบบางเกินกว่าที่จะต่อสู้กับเสือใหญ่อย่างนายน้อยดิน เขาไม่มีอะไรสู้ได้เลยด้วยซ้ำ การเข้ามาที่นี่ก็เท่ากับว่ารนหาที่ตายชัดๆ

ความแค้นของเขามันก็มีแน่ชัด แต่เพียงเขาไม่รู้ว่ามันจะมากพอที่สามารถทำให้เขาทนอยู่กับนายน้อยดินได้นานเท่าไหร่ ขืนเขายังแกล้งใช้งานหนักขนาดนี้ มีหวังเขาได้ออกจากที่นี่แค่วิญญาณแน่นอน

"แต่ผมว่าผมรับมือเขาไม่ไหวแน่พี่"

( มีดที่กูใช้ต้องได้ใช้งานมึงรู้ใช่ไหม.. ถ้ามึงฆ่ามันไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก )

ประโยคของพี่ชายของเขาทำเอาคนตัวเล็กใจหายแวบ

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขารักมากจะพูดแบบนั้นออกมา แต่ที่ผ่านมาเขารู้ว่าพี่ชายเขาประวัติโฉกโฉนขนาดไหน แต่มันเป็นเพราะเราเหลือกันแค่สองคน ต้องหนักแน่นต่อกันให้มาก

มีดพกเป็นอาวุธเดียวที่เขาเเอบเล็ดลอดเอาเข้ามาได้ เขาจะใช้มันเพื่อสังหารคนใจโหดอย่างดินแดน แต่ตอนนี้มันคงเร็วเกินไป

ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา..

"พี่ไอ.." เขาเรียกช่ื่อคนปลายสายแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเขาดันกดวางสายทิ้งทั้งๆที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ

อินทัชไม่ใช่นักฆ่า ไม่ใช่คนที่เสแสร้งเก่งขนาดนั้น ตัวอย่างจากเมื่อวานที่เขาไม่สามารถซ่อนเร้นความวิตกกังวลได้เลย ยิ่งรับรู้ชื่อเสียงนายน้อยดินมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหดหู่ใจมากเท่านั้น

"เปิดประตูหน่อยดิ๊!"

เสียงร้องขอของอินทัชเงียบลงไป เพราะเสียงจากคนด้านนอกที่ดูเหมือนจะไม่พอใจเท่าไหร่ยืนเรียกอยู่ด้านหน้า

ดูเหมือนว่าดินแดนเขาเองจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่ทั้งวันเขาก็ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะให้ใครเลยสักครั้ง แบบนี้เขาจะค้นพบความสุขในชีวิตตัวเองยังไงกัน

แต่อินทัชก็ตัดสินใจซ่อนโทรศัพท์ไว้ที่เสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางของตัวเองเพื่อความปลอดภัยของตัวเองและเพื่อป้องกันแผนของเขาจะรั่วไหลด้วย

เขายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อแรงแค้นในใจของพี่ชายตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องธรรมดาเขาจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด

แต่เป็นเพราะอินทัชรักพี่ชายตัวเองมากและเขาเองก็รับไม่ได้เช่นกันที่พ่อแม่ต้องตายอย่างไร้ความยุติธรรม จนไม่ได้ไตร่ตรองทุกอย่างให้ดีเสียก่อน ว่ามันคุ้มแล้วหรือเปล่ากับการเข้ามาเหยียบที่นี่

ก่อนที่จะออกไปพบคนใจร้ายด้านนอกคนตัวเล็กค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อต้องการเรียกกำลังใจให้ตัวเองเล็กๆ ก่อนที่เขาจะยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงพร้อมกับปาดน้ำตาลวกๆแล้วเดินไปเปิดประตูให้ผู้ที่มาเยือน

เสียงของพี่ชายที่อ้อนวอนอยากให้เขาช่วยมันยังคงดังกึ่งก้องในหัวของเขาไม่หาย เพราะคำว่าครอบครัวและความยุติธรรมมันค้ำคอจะให้ถอยยังไงไหว ไม่อยากจะเชื่อว่าคนการฆ่าคนเขาจะทำมันได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น

ยอมรับว่าตอนแรกอาจจะแค้นแทนเขา แต่ตอนนี้เขาพูดได้เต็มปากเลยว่าเขากลัวนายน้อยดินมากกว่าสิ่งอื่นใด

เขาโหดร้ายเกินกว่าที่จะเรียกว่ามนุษย์ เขามันป่าเถื่อน!

​แต่ถ้าเลือกที่จะเดินเข้ามาแล้วก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด..

"ทำเหี้ยอะไรอยู่วะ.." เสียงคนด้านนอกเร่งเร้ายกใหญ่ โวยวายเหมือนคนเสียสติ

"จะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละครับ"

"ช้าฉิบหาย!"

"ขะ ขอโทษครับ.." อินทัชโค้งศรีษะแล้วหลุบตามองต่ำเล็กน้อยๆ

เขาเองไม่อยากให้นายน้อยต้องเห็นน้ำตาของเขาอีก แค่นี้นายน้อยดินเองก็คงจะสมเพชเขาไม่ใช่น้อย ที่ดันทุรังมาหาที่ตายถึงที่ แต่เขามาที่นี่เพื่อที่จะสังหารนายน้อยต่างหาก ถ้าเขาฆ่ายากจริงๆป่านนี้เขาก็คงเป็นอมตะไปแล้ว

"เมื่อกี้คุยกับใคร"

"ไม่มีอะไรครับ นายน้อยมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า.."

"ฮึ มาทดลองของเล่นใหม่" พูดจบประโยคคนตัวสูงก็แทรกร่างตัวเองเข้ามาภายในห้องเล็กนี่ซะแล้ว แถมมือยังไวล็อคกลอนเรียบร้อยอีกต่างหาก

อินทัชถอยหลังเล็กน้อยสายตากำลังมองหาทางหนีที่ไร่ซึ่งมันก็คงไม่มีทางที่เขาจะหลุดออกจากเงื้องมือคนตรงหน้าแน่

"กลัวอะไรไปล่ะที่รัก หื้ม ?" ปลายนิ้วของดินแดนแตะมาที่แก้มใสเบาๆ แต่นั่นทำให้เขาไม่พอใจหนักเข้าไปใหญ่ ตอนที่คนตัวเล็กเบือนหน้าหลบเรียวนิ้วของเขาราวกับว่าขยะแขยงเขายังไงยังงั้น

แต่จะให้พูดว่าขยะแขยงก็ใช่ เพราะคนที่เจอกันครั้งแรกประสาอะไรที่จะบดจูบรุนแรงขนาดนั้น

หรือวิธีแบบนี้คือการที่จะทำให้คนร้ายเปิดปากของเขางั้นเหรอ ?

"ที่รักอะไรของคุณครับ นายน้อยออกไปจากห้องผมเถอะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วย"

"กลัวอะไรกูล่ะอินทัช อยากทำงานที่นี่ไม่ใช่หรือไง"

"แต่ผมไม่ได้มาเพื่อทำเรื่องอย่างว่า คุณเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว" อินทัชปฏิเสธเสียงสั่น เขากำลังกลัวคนตรงหน้ามากต่างหาก ไม่รู้ว่าที่เขามาตอนนี้เพราะต้องการอะไรจากเขาอีกกันแน่

"ขอร้องกูสิ แล้วกูจะรับไว้พิจารณา.." น้ำเสียงแข็งก้าวของดินแดนเอ่ยขึ้น ทั้งที่ความจริงแล้วต่อให้คนตัวเล็กเอ่ยร้องขอชีวิตกับเขา เขาก็ไม่ให้โอกาสนั้นอยู่ดี เขามาที่นี่เพราะหวังจะทดลองสินค้าใหม่ให้หนำใจตัวเองต่างหาก

"นะ นายน้อย"

ฟุ่บ!

ร่างเล็กถูกผลักลงกับเตียงนอนขนาดกว้างไม่มากนัก เป็นห้องที่ดินแดนให้คนจัดไว้สำหรับคนงานที่นี่โดยเฉพาะกับอินทัช เขาจัดให้ห้องริมสุดเพราะเป็นห้องเก็บเสียงเป็นพิเศษ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะร้องขอชีวิตนายน้อยดินก็รีบโถมตัวขึ้นมาคร่อมเขาเอาไว้ซะแล้ว

กระต่ายน้อยกำลังจะตกเป็นเหยื่อของเสือร้ายอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงการพันธนาการนี้ไม่ได้เลย

"ร้องให้ดังล่ะ กูชอบฟังเสียงร้องขอชีวิตจากศัตรู"

สิ้นประโยคจากคนตัวสูงตรงหน้า เสื้อเชิ้ตของอินทัชก็ถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดี พร้อมกับริมฝีปากหนายุ่นที่จูบพรหมไปทั่วหน้าอกของคนตัวเล็ก เรียวลิ้นตวัดเข้าที่ตุ่มไตสีชมพู ก่อนที่จะดูดดุนมันเบาๆ เรียกเสียงครางอื้อจากคนใต้ร่างได้ดี

"อยะ อย่า! คุณเมาเหรอครับ!" อินทัชถามกลับเพราะได้กลิ่นเหล้าจางๆลอยมาจากตัวเขา

"ฮึ.."

"ถ้าเมาก็ไปนอน เดี๋ยวผมพากลับเอง" อินทัชว่าเพราะกลิ่นเหล้าจากตัวเขามันแรงจนทำเอาเวียนหัวตามไปด้วยเลย ก่อนหน้านี้เขาพึ่งเห็นเจ้าตัวอ้วกไปเองนะ ยังไม่สร่างเมาอีกหรือไงกัน

"เงียบ!!!!"

"นายน้อยปล่อยผมนะ!!! อื้อ!!!"

รอยคิสมาร์กถูกแต่งเติมบนพื้นหน้าอก หน้าท้อง เต็มไปหมด สร้างความพอใจให้เจ้าตัวอย่างมาก ก่อนที่จะละริมฝีปากจากยอดอกวกขึ้นชิมริมฝีปากนุ่มนิ่มของอินทัชแทน

จูบไปมายังไม่ทันไรน้องชายของเขามันก็เริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกแล้ว และเขาก็คงจะรับมือกับความอัดแน่นในร่างกายไม่ไหวแล้วด้วยสิ

"พอเถอะครับ ฮึ่ก.. พอ.."

"..อ่าห์"

"อ้ะ.." ร่างบางไร้เรี่ยวแรง เรียกได้ว่าอ่อนยวบไปหมดทุกสัมผัสจากนายน้อยดินแดน ไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนล้วนแล้วเเต่เป็นจุดอ่อนไหนของเขาทั้งนั้น

"น่าเสียดายที่วันนี้กูมีงานต้องเคลียร์เพราะงั้นมาทำให้จบๆทีเดียวเลยดีกว่าเนอะ.." เขาว่าด้วยน้ำเสียงแหบปนเซ็กซี่ ริมฝีปากขบกับใบหูของคนตัวเล็กจนเขาต้องหดคอหนีด้วยความไม่เคย

ร่างสูงจัดการจับท่อนเอ็นร้อนให้เด่นผงาดตรงหน้า

อินทัชพยายามที่จะพลิกตัวหนีแต่ก็โดนมือหนาลากกลับมาอยู่ดี ดินแดนพลิกร่างของคนใต้อาณัติให้นอนคว่ำลง ก่อนที่เขาจะจัดการสวมถุงยางให้เรียบร้อย เขาเองก็อยากจะปลดปล่อยมันออกมาเต็มที อย่างที่บอกว่ามีงานและต้องการรอบเดียวถึงจุดสุดยอดแค่ครั้งเดียว

"อ๊ะ ฮึ่ก.. ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมคุณทำกับผมแบบนี้ครับนายน้อย.."

"ถ้ามึงไม่เงียบปาก กูจะใช้เอ็นกูอุดปากมึงแทน" นี่ไม่ใช่คำขู่แต่ถ้าคนตัวเล็กยังแข็งขืนกับเขา อะไรมันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

"ฮึ.. เป็นบ้าอะไรไปครับ คุณเมาก็ไปนอนซะ อย่ามาเรื้อนแถวนี้ ปล่อยผมนะ!!!" จนตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่านายน้อยจะกลัวคนนอกอะไรกันนักกันหนา ผู้ชายตัวเล็กๆอย่างเขาจะทำอะไรได้ เขามันก็มีดีแค่ใช้กำลังกับคนไม่มีทางสู้เท่านั้นแหละ

"ก็จนกว่ามึงจะง้างปากบอกมาว่าเข้ามาที่นี่เพราะอะไร"

"ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมอยากมาทำงาน อย่าทำแบบนี้ อยะ อย่า.." อินทัชร้องขอเพราะกางเกงของเขากำลังถูกลนลงจนเผยให้เห็นก้นขาวเนียนของเขาเด้งงามงอนอยู่ตรงหน้าของนายน้อยดินไปซะแล้ว

ให้ตายยังไง อินทัชก็ต้านแรงผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เขาไม่ได้อยากจะให้ทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต่อต้านดินแดนยังไง ทั้งรูปร่างที่สูงและไหล่ที่กว้างกว่า เขาดูเหมือนคนอ่อนแอไปในทันทีที่อยู่ใกล้ๆเขาเลยล่ะ

"ไว้กูจะพิจารณาก็แล้วกัน"

สิ้นเสียงจากดินแดนเขาก็ทิ่มท่อนเอ็นร้อนเข้ามาในช่องทางรักโดยที่ไม่ทำการเบิกทางใดๆทั้งสิน คนที่ถูกสวนถึงกับอ้าปากร้องด้วยความเจ็บปวด มันเหมือนว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

เพราะเขาไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คนเลวอย่างดินแดนพรากจากเขาไป อินทัชได้แต่นึกเสียดายที่ไม่สามารถร้องขออะไรออกมาได้เลยสักนิด ความเจ็บปวดมันแล่นไปทั่วท้องน้อย มือไม้เกร็งไปหมด

เขามันเป็นคนไม่มีหัวใจจริงๆ!

"อ๊า! เจ็บ ฮึ่ก! มันเจ็บนายน้อย.. เอาออกไปเถอะครับ"

"ตอดขนาดนี้ เอาออกก็โง่แล้ว" ดินแดนแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มขยับสะโพกช้าๆเนิบๆ แล้วค่อยๆเร่งจังหวะให้ถี่ขึ้นตามความต้องการของเขาเอง จะบอกว่าพึงพอใจก็ใช่ เพราะร่างสูงเขากำลังชอบและพอใจกับการตอดรับท่อนเอ็นร้อนจากคนตัวเล็กอย่างดี

ปากบอกไม่ แต่ร่างกายตอบสนองเขาดีเหลือเกิน..

"อื้ม.ม.. อ้ะ"

"ชอบงั้นเหรอ ฮึ"

"อยะ อย่า.." เขาร้องขอ

ครั้งแรกของอินทัชอาจจะไม่ได้สวยหรูเหมือนที่ตัวเองวาดเอาไว้แต่ก็ปฏิเสธไม่ตกเลยว่าเขารู้สึกดีร่วมไปกับกิจกรรมครั้งนี้ด้วย เขาหวังว่าจะเก็บครั้งแรกของตัวเองให้คนที่เขารักแต่แล้วมันก็พังลงเพราะคนเลวตรงหน้าเขา เพียงเสี้ยววินาทีทุกอย่างก็พังลงไม่เป็นท่า

"อ่าห์.."

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้อง แก่นกายขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนตัวเข้าออกจากช่องทางรักเป็นจังหวะ น้ำกามสีขาวขุ่นเริ่มไหลปริ่มออกมาภายใต้การป้องกันของถุงยางอนามัย

เสียงครางทุ่มต่ำอย่างพึงพอใจของดินแดนดังสวนกับเสียงร้องขอให้เขาหยุดจากอินทัช ซึ่งเริ่มเบาลงจนกลายเป็นเสียงงุ้งงิ้งจากคนตัวเล็กแทน

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ.. ร่างสูงสนใจแค่เหยื่อตรงหน้าเท่านั้น

"พอ.. ฮึ่ก"

"บอกมาว่าใครส่งมึงมากันแน่! มึงต้องการอะไร" เขายังเค้นถามปนเสียงครางร่วมไปด้วยอีกรอบ ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักออกมา ร่างบางใต้อาณัติถึงกับกระตุกเกร็งไปพร้อมๆกัน เสร็จเร็วราวกับว่าเก็บกดมานานแล้ว นี่อินทัชไปยั่วเขาตอนไหนกัน ?

แต่ถ้าบอกความจริงแต่เนิ่นๆ บางทีทุกอย่างอาจไม่สายไป..

"ผมบอกคุณไปหมดแล้วนายน้อย.. ผมบอกหมดแล้ว อื้อ.อ.."

นี่คือเสียงสุดท้ายของอินทัชก่อนที่เขาจะสลบไป

ไม่ใช่เพราะเซ็กซ์ที่รุนแรงแต่เป็นเพราะวันนี้ทั้งวันนายน้อยดินใช้งานเขาไม่หยุด ใช้ราวกับทาส เป็นเวลาสิบชั่วโมงกว่าที่เขาแทบจะไม่ได้นั่งพักหรือดื่มน้ำเลย พอเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าไปอีก ร่างกายก็ชัตดาวน์เป็นเรื่องธรรมดา

แต่คนที่ยังไม่อิ่มกับการทดลองของเล่นใหม่อย่างดินแดนถึงกับหัวเสีย อารมณ์ฮึดฮัดยกใหญ่

คนตัวสูงถอดแก่นกายตัวเองออก ก่อนจะรูดถุงยางอนามัยแล้วโยนมันทิ้งใส่ร่างของอินทัช จนมันกระฉอกเล็กน้อยเลอะคนตัวเล็กไปซะแล้ว

เจ้าตัวเองก็จัดการแต่งตัว รูดซิปกางเกงตัวเองเรียบร้อย ไม่วายสายตาคมของดินแดนยังหันมามองร่างบางที่นอนหายใจรวยระรินอยู่บนเตียง เนื้อตัวเลอะเปรอะไปด้วยน้ำกามสีขาวขุ่น

เขาอยากจะทรมานคนตรงหน้าทุกวิธีเพื่อที่จะยอมให้เขาคายความลับออกมา ก่อนหน้านี้เจ้าตัวได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าลางสังหรณ์ของเขามันถูกต้องหรือเปล่า สติเริ่มเลือนลางเหมือนกัน

ถ้าเขาเข้าใจผิดเจ้าตัวก็พร้อมจะคุกเข่าขอโทษต่อหน้าอินทัชอยู่แล้ว แต่ถ้าที่เขาเข้าใจมันถูกก็เตรียมตัวลงนรกหลุมที่ลึกที่สุดได้เลย

"มึงเป็นใครกันแน่.."