ตอนที่ 3 ความลับไม่มีในโลก
2506 คำ
เช้าวันต่อมา
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงพึ่งฟื้นร่างและรู้สึกตัวได้ไม่นาน หลังจากที่ตัวเองสลบไปกับกิจกรรมที่ป่าเถื่อนกับคนใจร้ายอย่างดินแดน เขาเองก็สลบไปเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตะวันขึ้นสายโด่งเข้าให้แล้ว คนตัวเล็กยันกายขึ้น มือกุมขมับเล็กน้อย รู้สึกลำคอแห้งผาดขาดน้ำอย่างมาก
“อ้ะ..”
เสียงเล็กร้องเบาๆ ช่วงล่างระบมจนเขาต้องกัดฟันเพื่อยันกายตัวเองขึ้น
สายตากวาดมองไปรอบๆ ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวสักอย่างเดียว แต่ดันมาสะดุดกับถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว ในนั้นมีคราบน้ำอสุจิอยู่ที่สำคัญมันกระเด็นโดนตัวเขาซะด้วย
มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น ตอนแรกเขาก็แค่คิดว่านายน้อยดินแดนจะให้เกียรติ์กันมากกว่านี้ เพราะเราไม่เคยเจอกันมาก่อน
แต่ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจในสิ่งที่พี่ชายตัวเองพูดแล้วว่า เขามันอสรพิษของจริง
เขาอยากจะเข้มแข็งมากกว่านี้ แต่ด้วยพื้นฐานไม่ได้โหดร้ายสักเสี้ยวนึงของนายน้อยดินแดนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาเข้ามาที่นี่ก็เพราะอยากจะรู้ความจริงว่าพ่อแม่ที่เขาไม่เคยได้เห็นหน้า ตายเพราะอะไรกันแน่
ใครจะรับรู้ความรู้สึกของเขาที่ต้องโตขึ้นมาต่อสู้กับโลกที่โหดร้ายกับเขาขนาดนี้
“พ่อหนุ่มได้เวลาทำงานแล้ว อย่าให้นายน้อยมาตาม เดี๋ยวเขาจะโมโหเอา” เสียงป้าข้างห้องตะโกนเรียก
เขาเองได้ห้องคนงานริมสุด ตอนกลางคืนจะหนาวมากเพราะใกล้ป่า ถึงที่นี่จะมีแอร์อำนวยความสะดวกให้ทุกห้อง แต่มันก็แทบจะไม่ได้ใช้งานเนื่องด้วยอินทัชเป็นคนขี้หนาว
“ครับ เดี๋ยวจะรีบออกไปครับ” อินทัชตะโกนตอบกลับ ก่อนจะพยุงร่างให้ยืนขึ้น แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางตัวเองมาวางไว้บนเตียงเลือกเสื้อผ้าเปลี่ยนพร้อมกับหายเข้าไปอาบน้ำทันที
เขาเองก็ไม่อยากให้นายน้อยมาหัวร้อนถึงที่เหมือนกัน
ไม่นานอินทัชก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จะมีก็แต่อาการเจ็บคอ เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเหมือนจะเป็นไข้เท่านั้นแหละ ไม่ชินกับอากาศหนาวแต่เมื่อคืนตัวเองต้องนอนเปลือยทั้งคืน แอร์ก็เปิดทิ้งไว้อีกต่างหาก ก็เลยอาจจะมีผลกระทบต่อสุขภาพเขาไปด้วยเลย
“คิดว่าพิศวาสนักหรือไง หนอนก็เล็ก ฮึ้ย”
คนตัวเล็กที่เดินแบกกองฟางเข้าคอกม้าบ่นอุบอิบคนเดียวมาหลายนาที เพราะเขาเห็นนายน้อยดินเดินออกมาสำรวจไร่องุ่นด้านนอกโดยที่มีพ่อบ้านเล้งตามไม่ห่าง บางทีเขาเองก็อดจะคิดอคติไม่ได้ว่าทำไมกับคนอื่นพูดดี แต่กับเขาแทบจะแยกเขี้ยวกัดให้ตาย
คนสองมาตรฐาน
“ทำไมต้องมาทนทำอะไรแบบนี้ด้วย.. เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว”
อินทัชพึ่งเรียนจบและกำลังจะวาดอนาคตที่ฝันเอาไว้ แต่จู่ๆพี่ชายก็นำเรื่องนี้มาบอกด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดและเติมไปเปี่ยมไปด้วยความแค้น อินทัชเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้อิโหน่อิเหน่กับเขาสักเท่าไหร่
ด้วยความซื่อสัตย์และจงรักภักดีตอบแทนที่พี่ชายส่งตัวเองเรียนจนจบเขาก็อยากจะแก้ไขความแค้นในใจเขา ด้วยการหาความจริงให้เอง
เสียงบ่นเล็กๆยังคงเล็ดลอดออกมาอยู่ตลอดระหว่างที่ทำงาน เขาเองก็แอบร้ายลึกๆเหมือนกันนั่นแหละ แต่จะให้ไปต่อต้านสู้กับหมาบ้าอย่างนายน้อยดินแดน อินทัชก็คงมีแค่น้ำร้อนในการสาดเขาเท่านั้น
ปึก!
คนตัวเล็กขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ระหว่างเดินขนฟางพอหันจะเดินไปยกมาอีก เจ้าตัวก็กระแทกกับอกของคนปริศนาไปซะแล้ว
อินทัชเงยหน้ามองอย่างหาเรื่องเพราะทั้งเจ็บบั้นท้าย กระหายน้ำ แล้วก็เมื่อยล้ามากอีกต่างหาก
“มองอะไร”
“ก็มองนายน้อยไงครับ”
“มึงอยากมีปัญหาหรือไงวะ”
“มองหน้าแปลว่าอยากมีปัญหางั้นเหรอครับ”
ยอกย้อนซะเหลือเกิน
คนตัวเล็กเองก็เริ่มจะหาไม้แข็งมาต่อข้อกับเขาซะแล้ว อินทัชเริ่มต่อกรกับคนอย่างเขาบ้างแล้วเล่นเอาคนงานในคอกม้ามองกันเป็นตาเดียว
‘..อ่อยเขาเท่าที่ทำได้’
'ฮึ.. สิ่งที่เดียวที่กูต้องการคือวิญญาณของมันไง ให้กูได้ไหมล่ะ'
'ครอบครัวมันฆ่าพ่อกับแม่เรา ไอ้ดินมันก็แย่งแฟนพี่!'
เสียงพี่ชายของตัวเองแวบเข้ามาในหัวกะทันหัน จนอินทัชต้องหลบสายตาของนายน้อย ซึ่งเจ้าตัวที่เข้ามาหาเรื่องก็ไม่มีทีท่าว่าจะเดินหรือหลบหลีกไปไหน ทำแบบนี้มันเท่ากับว่าหาเรื่องกันชัดๆ นายน้อยดินจงใจแกล้งเขาแน่ๆ
จะเอาอะไรไปอ่อยเขา แฟนก็ไม่เคยมี เรื่องอย่างว่าก็ไม่เคยทำ เขาไม่เก่งอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับเซ็กซ์จะให้อ่อยท่าไหนนายน้อยถึงจะตายใจ
บางทีการถามว่าเขาไปเลยว่าทำไมพ่อแม่เขาถึงตาย แต่อินทัชก็กลัวว่าถ้าเรื่องที่พี่ชายตัวเองเล่าเป็นเรื่องจริงตัวเองจะโดนเก็บอีกราย
จะฆ่าเขายังไง สู้ด้วยมือเปล่าหรือใช้วิชามารจากวัดไหนไปสู้กับเขา อีกอย่างคนในไร่นี้ก็มีแต่พวกของนายน้อยดินทั้งนั้น นี่เท่ากับว่าถ้าเขาหนีไปยังไงก็โดนจับได้อยู่ ราวกับว่าเข้ามาเหยียบที่นี่แล้วห้ามออกจากที่นี่ก่อนได้รับอนุญาตยังไงยังงั้น
“ยาแก้ระบม”
“อะไรครับ ?”
“กูเมา ไม่ได้ตั้งใจเอา รับไปซะ” นายน้อยดินว่าพลางส่งยาแก้อักเสบใส่มือของอินทัชไปด้วย
อินทัชเองก็รู้สึกโกรธไม่น้อยที่เขาลงมือปลุกปล้ำกันแบบนั้น แต่ในเมื่อมันเสียไปแล้ว มันเอาคืนมาไม่ได้แล้ว นับจากนี้ก็มาเล่นเกมประสาทกันให้บ้าไปข้างเลยดีไหม
“ขอบคุณ แต่ผมไม่อยากได้ ตูดผมผมดูแลเอง” อินทัชกระแทกเสียงใส่ กำลังจะหันหลังให้นายน้อยแต่คนตัวสูงมือไวกระชากกลับมาซะก่อน ลมหายใจของเขากำลังคำรามเหมือนไม่พอใจอย่างหนัก
“รับไป กูไม่อยากให้ใครมาตายในไร่กู อยากตายก็ไปตายที่อื่น”
“ผมไม่รับ ผมอยากได้คำขอโทษ”
“มึงว่าไงนะ” นายน้อยดินทวนถามเขาอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยด้วยซ้ำว่าเขาจะกล้าพูดออกมาแบบนั้น ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขามาก่อน
อินทัชเองก็กลัวเขามากเหมือนกัน แต่ก็ได้แค่ทำใจดีสู้เสือไปเท่านั้น
ใครจะรับผิดชอบเขาล่ะทีนี้ คิดว่าเขาไม่มีหัวใจหรือยังไงกัน เมาก็ควรจะนอนไม่ใช่จรจัดออกมาหาเขาแบบนี้ เขาไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร
“ใช่ ผมอยากได้รับคำขอโทษจากคุณ อาการเมาของคุณสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขามากมายขนาดนี้ ยาแก้ระบมมันไม่น้อยไปหรือไง”
“กูจะบอกอะไรให้นะ คนอย่างมึงกูยอมแตะตัวก็บุญแล้ว อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงมาที่นี่เพื่ออะไร”
“เพื่ออะไรล่ะครับ” อินทัชท้าทายด้วยการเชิดหน้าใส่
คนตัวสูงแสยะยิ้มมุมปากแล้วมองเขาอย่างเหยียดๆ เขาพ่นลมหายใจร้อนออกมาแรงๆ ลิ้นเลียแตะที่ริมฝีปากตัวเองไปด้วย ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว
“อย่ายั่วโมโหกู”
“ถ้ารู้ก็บอกมาสิครับ คุณก็ดีแต่กล่าวหาคนอื่น!”
ถึงแม้จะบอกออกไปแบบนั้นแต่เขาใจเขาเองก็กลัวคนตรงหน้าไม่น้อย แต่อย่างน้อยๆเขาจะได้มั่นใจว่าานายน้อยไม่ได้ทำอวดดีรู้ไปหมดซะทุกเรื่องเว้นแต่ว่าพ่อบ้านของเขานั่นแหละที่แสนรู้ไปหมด
แสนรู้เกินไปจริงๆ
"มึงแน่ใจหรอว่ากูกล่าวหามึง"
"ใช่ ผมบอกคุณแล้วไงว่าไม่มีอะไรจริงๆ ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อใครทั้งนั้น!"
“มึงมาที่นี่ก็เพื่อพี่มึงไง!”
“พะ พูดอะไรของคุณ” อินทัชหน้าเสียไปสักพักตอนที่เขาได้ยินนายน้อยพูดแบบนั้นออกมา
เขาไม่คิดว่าตัวเองจะโดนจับได้ไวขนาดนี้ นี่นายน้อยหรือโคนันทำไมถึงจับเขาได้ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้สงสัยไม่ใช่หรือไง แล้วเขาเอาอะไรมาพูด
“กูไม่ได้โง่ขนาดนั้น คิดจะเป็นหนอนก็ให้มันเนียนหน่อยสิวะ”
“คุณเอาอะไรมาพูด!”
"โดนจับได้ยังตอแหลต่อ กูนับถือใจมึงจริงๆ เห็นว่าจบนอกมาไม่ได้ฉลาดขึ้นเลยสินะ" เขาเหยียดยิ้มใส่ เล่นเอาอินทัชทนไม่ไหวจะพุ่งหมัดใส่นายน้อย แต่ก็ได้พ่อบ้านเล้งมายืนบังเอาไว้ซะก่อน
"มันจะมากเกินไปแล้วนะนายน้อย! ผมไปทำอะไรให้คุณ" อินทัชว่ากัดฟันกรอดๆ
"ตอนนี้มึงอาจจะไม่ทำ แต่วันข้างหน้าใครจะไปรู้วะ.. ฮึ"
"ไหนล่ะครับหลักฐาน"
“พ่อบ้านเล้งขอรูปกล้องวงจรปิดหน่อยครับ คลิปเสียงด้วย”
“ครับ นายน้อย” พ่อบ้านเล้งรับคำ พร้อมกับหันหน้าแท็บเล็ตในมือให้อินทัชดู แล้วก็เปิดคลิปเสียงให้เขาฟังไปด้วย
เจ้าตัวที่ได้ยินถึงกับช็อคกลางอากาศไปชั่วขณะ คนในไร่ที่อยู่ในที่นี้ก็ได้ยินเต็มสองรูหูเหมือนกัน ต่างก็มองอินทัชด้วยสายตาที่ไม่วางใจเท่าไหร่
“นะ นี่มันอะไรกัน”
"ฮัลโหลครับ"
"ไม่ครับ"
"ผมไม่อยากทำ ผมกลัวเขา.. ถ้าเขารู้ความจริงขึ้นมา ผมจะเป็นยังไงครับ"
"พี่ไอ.. ผมไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ พี่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาทำไมพี่ถึงเลือกที่จะให้ผมเสี่ยงเข้ามาที่นี่กันครับ!"
"แต่.."
"แต่ผมว่าผมรับมือเขาไม่ไหวแน่พี่"
"พี่ไอ.."
อินทัชกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ทั้งรูปภาพที่เขากำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่มุมห้อง ไหนจะคลิปเสียงที่ได้ยินเสียงของเขาชัดเจน แสดงว่าในห้องนั้นมีกล้องแล้วก็เครื่องดักฟังอยู่งั้นเหรอ ทำไมอินทัชเขาถึงไม่ฉุกคิดในเรื่องนี้เลย
“รับยานี่ไปเถอะครับคุณอินทัช ก่อนที่คุณจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใครอีกเลย” เป็นบทของพ่อบ้านเล้งพูดก่อนที่จะยัดยาแก้อักเสบใส่มือคนตัวเล็กอีกครั้งนึง โดยที่มีดินแดนมองอินทัชด้วยสายตารังเกียจและเขาก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่ผู้ชายคนนี้จะเข้ามาเพราะหวังดีแน่นอน
เพราะงั้นหลังจากนี้เขาควรจะได้รับกรรมที่ก่อเอาไว้
“บอกมาว่าใครส่งมึงมา”
“ผมไม่บอก”
อินทัชรักพี่ชายมากขนาดนั้นไม่มีทางที่เขาจะหลุดบอกออกมาแน่ ยิ่งได้รับรู้ว่าเขาเคยเป็นศัตรูเก่ากันมายิ่งแล้วใหญ่ ขืนเขาบอกไปมีหวังพี่ชายตัวเองโดนเก็บแน่นอน ยังไงซะเขาก็เชื่อว่านายน้อยดินไม่ฆ่าเขาแน่
"มึงจะลองดีกับกูใช่ไหมวะ! กูไม่ใช่คนที่มึงจะมาปืนเกรียวง่ายๆ"
"ผมก็ไม่ใช่คนที่คุณจะไม่ให้เกียรติผมเหมือนกัน ถ้าคุณไม่ให้เกียรติ์ผม ผมเองก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติ์คุณเหมือนกัน ..มารยาทของผมที่จบจากนอกมาก็เอาไว้ใช้กับคนที่มีมันเท่านั้นเหมือนกัน"
"ฮึ.. ปากดีจังนะ อยากโดนเอ็นกูอุดปากมากสินะ"
"นี่คือคำพูดของคนมีการศึกษาสินะครับ โทษทีนะผมไม่เก็ทเลย"
ตอนแรกก็ว่าจะไม่ปะทะคารมแล้วเชียว แต่ยิ่งดินแดนพ่นคำพูดออกมาเท่าไหร่ อินทัชก็ยิ่งหัวร้อนเพิ่มมากเท่านั้น เขาก็มีความรู้สึกเหมือนกันเรื่องอะไรที่จะยอมให้เขามาพ่นคำด่าอยู่ฝ่ายเดียว
"เฮอะ โอหัง.. ถ้ามึงบอกกูว่าใครส่งมึงเข้ามา บางทีกูอาจจะเลี้ยงมึงไว้ดูเล่น" ดินแดนพูดพลางใช้สายตาสำรวจ่างกายของคนตรงหน้า ทำเอาภาพของเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัวของอินทัชทันที
"ไม่มีทาง"
“มึงแน่ใจเหรอที่จะไม่บอกกู มึงแน่ใจแล้วใช่มั๊ย ห๊ะ!” ดินแดนตวาดลั่นก่อนจะเดินเข้ามากระชากคอเสื้อคนตัวเล็กจนเขาเซถลาเข้าไปหา แต่อินทัชก็ยังใจดีสู้เขาด้วยการแสยะยิ้มมุมปากแล้วตอบกลับเขาด้วยประโยคที่ทำเอาคนตรงหน้าไม่สบอารมณ์
“ถ้าผมบอกคุณผมก็ตาย ผมไม่บอกผมก็ตายอยู่ดี”
“กูไม่ฆ่ามึงเร็วๆนี้หรอก กูยังเล่นมึงไม่สะใจเลย”
“ปล่อยผมนะ!” อินทัชเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เนื่องด้วยเขาบีบแรงจนกระดูกเขาจะแตะอยู่แล้ว เขาพยายามที่จะสะบัดข้อมือออกจากการพันธนาการของคนตัวสูง ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยอมปล่อยตามที่บอก เขาไม่ได้พิศวาสในตัวคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ แววตาของเขามันบอก
“ต่อไปนี้! ใครให้ความช่วยเหลือมัน! ใครพามันหนี!! เชิญรับลูกปืนไปกินได้เลย!!!” ดินแดนประกาศกราวเสียงดังไปทั่วบริเวณนั้น ทำเอาคนที่ได้ยินสะดุ้งไปตามๆกันก่อนจะแยกย้ายไปทำงานของตัวเอง
เหลือทิ้งไว้แค่อินทัชยืนกำหมัดแน่น น้ำตารื้นขึ้นมาดื้อๆ มือไม้เขาสั่นเทาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขากำลังกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ขนาดแค่วันเดียวเขายังทรมานราวกับว่าอยู่มาเป็นอาทิตย์
แล้วถ้าเกิดหลังจากนี้ไปเขาจะเขาจะต้องอยู่อีกนานแค่ไหนและจะรับมือจากคนอย่างนายน้อยดินได้ยังไงกัน
เขาควรจะทำยังไงดี
อินทัชมองแผ่นหลังกว้างๆของนายน้อยดินที่เดินไปตรวจงานอีกฝั่ง ม่านตาสั่นไหวไปมา รู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัยมากขึ้นไปอีก
แต่จะให้ถอยกลับไปก็คงยากแล้ว ถอยกลับไปก็มีแต่ตายกับตาย หรือเขาควรจะทำในสิ่งที่พี่ชายตัวเองขอไว้กัน ดูเหมือนว่าอินทัชเองก็คงจะต้องคิดเรื่องของขวัญวันเกิดพี่ชายใหม่ซะแล้วสิ
“อย่าพึ่งท้อนะอินทัช.. นายทำได้อยู่แล้ว”
- ผู้เขียน
