ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวสวน

ตอนที่ ๒ เจ้าคือแม่นางเป่าเป้ย

ตอนที่

๒

เจ้าคือแม่นางเป่าเป้ย

เป่าเป้ยคือหญิงสาวชาวบ้านเธอมีหน้าตาที่สวยงามกว่าหญิงใดในหมู่บ้านแห่งนี้ พ่อกับแม่ของเธอเป็นชาวบ้านจน ๆ ที่มีเพียงอาชีพปลูกผักเลี้ยงไก่เท่านั้นชีวิตของเธอช่างแตกต่างจากไอรีสราวฟ้ากับเหว

ในขณะที่เป่าเป้ยกำลังร้องด้วยความเจ็บปวดภาพชีวิตของเป่าเป้ยก็ปรากฎให้เธอได้เห็นอย่างชัดเจนตอนนี้ไอรีสเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าจิตวิญญาณและร่างกายของเธอได้กลายเป็นหญิงสาวชาวบ้านที่ชื่อว่าเป่าเป้ยแต่ทำไมเธอถึงได้ข้ามภพมายังโลกที่เธอไม่คุ้นเคยทั้งสภาพแวดล้อมและการแต่งกายรวมไปถึงภาษาที่ไม่ใช่ภาษาไทยอย่างแน่นอนแต่เธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเธอฟังมันออกหรือว่าก่อนจะมาที่นี่เธอกินวุ้นแปลภาษาของโดราเอม่อนเข้าไปแต่เรื่องนั้นก็ไม่ทำให้เธอประหลาดใจได้เท่าเธอทะลุมิติแห่งการเวลามาได้อย่างไรแล้วเธอจะสามารถกลับไปโลกปัจจุบันที่เธอมาได้หรือไม่

“ท่านพ่อ ท่านแม่ลูกหายดีแล้วไม่ต้องไปตามหมอหรืออะไรมาทั้งนั้น” เป่าลุกขึ้นนั่งก่อนจะบอกพ่อและแม่ของเธอ

“เจ้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ อย่างนั้นหรือ” ‘จินซู่ฮุ่ย’ แม่ของเป่าเป้ยเลื่อนหน้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าของเป่าเป้ยอย่างสงสัยก่อนจะถามนางด้วยความมึนงงว่าเหตุใดนางถึงได้หายจากอาการป่วยอย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ทั้ง ๆ ที่นางป่วยมาเป็นเวลา 2 วัน

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้วท่านแม่ท่านพ่อถ้าอย่างนั้นข้าขอออกไปเดินรับลมจะได้หรือไม่ท่านแม่ท่านพ่อ”

“เจ้าพึ่งหายจากไข้เจ้าอย่าพึ่งออกไปตากแดดตากลมเลย” ‘จินต้าวหยวน’ พ่อของนางเป็นห่วงกลัวนางจะกลับมาจับไข้อีกเพราะหลายชั่วยามที่นางมีอาการน่าเป็นห่วงแต่พอนางหายนางก็หายเร็วจนน่าตกใจ

“ข้าบอกไปแล้วยังไงเล่าว่าข้าไม่เป็นอะไรแล้วจะให้ข้านอนอยู่อย่างนี้ข้าต้องเฉาตายเป็นแน่”

เป่าเป้ยขอร้องอ้อนวอนจนพ่อและแม่ของนางใจอ่อนยอมให้นางออกไปเที่ยวเล่นจนได้ เป่าเป้ยเดินชมไปรอบ ๆ หมู่บ้านทุกอย่างของที่นี่ช่างแตกต่างจากบ้านเมืองที่เธอเคยอยู่ความสะดวกสบายความทันสมัยที่เธอเคยใช้ชีวิตบัดนี้ได้กลายเป็นความธรรมดาที่เธอยากจะยอมรับมันแต่ทำอย่างไรได้เธอต้องยอมรับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอ แต่ยังโชคดีนักที่นางยังพอมีความทรงจำของเป่าเป้ยหลงเหลืออยู่บ้างจึงทำให้เธอสามารถใช้ชีวิตที่นี้ได้ง่ายขึ้น ในระหว่างที่เป่าเป้ยเดินเล่นรอบ ๆ หมู่บ้านจนมาถึงบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่ท้ายหมู่บ้านเธอเหลือบไปเห็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งกำลังขุดสวนผักอย่างขยันขันแข็ง

“หมู่บ้านห่างไกลความเจริญขนาดนี้มีชายหนุ่มรูปงามขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ช่างงามเหลือเกิน” เป่าเป้ยที่มีไอรีสอยู่ในร่างช่างแตกต่างกับเป่าเป้ยคนเก่ายิ่งนักเป่าเป้ยคนเก่าเหนียมอายจนไม่มีชายหนุ่มคนใดกล้าจีบเธอเพราะต่อให้จีบเธอจะวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตแต่คนอย่างไอรีสมีหรือจะเป็นอย่างนั้น

“แม่นางเจ้ามีอะไรกับข้าหรือเห็นเจ้ายืนมองข้าอยู่หนึ่งถ้วยชา2แล้ว” ‘หยางอู่เฌิ๋น’ ที่กำลังขุดสวนผักเอ่ยถามเป่าเป้ยเพราะเห็นนางยืนจ้องมองเขาอยู่นานสองนาน

“ข้าเปล่า ข้าไปก่อนนะ” เป่าเป้ยพูดจบก็เดินจากตรงนั้นไปทันที

“องค์ชาย ๆ” ‘ซีซวน’ ชายหนุ่มที่เป็นทั้งเพื่อนพี่ชายหรือคนสนิทของหยางอู่เฌิ๋นร้องเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ดังไปทั่ว

“ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกข้าว่าองค์ชายตอนนี้ข้าเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้น” หยางอู่เฌิ๋นพูดจบเขาก็ทำงานสวนของเขาต่อ

“ข้าน้อยแค่เคยชินเท่านั้นองค์ชาย” ซีซวนยังคงเผลอพูดด้วยความเคยชิน

“ตอนนี้ข้ากับเจ้าก็มีฐานะเท่ากันเพราะอย่างนั้นแล้วเจ้ากับข้าเป็นพี่น้องกันข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่ส่วนเจ้าก็เรียกข้าว่าน้องตอนนี้ข้าไม่ใช่องค์ชายอีกต่อไป” หยางอู่เฌิ๋นเดินไปจับที่ไหล่ของซีซวนก่อนทั้งสองจะไปนั่งดื่มน้ำชาเป็นเพื่อนกัน

“เริ่มจากวันนี้เจ้าต้องเรียกข้าใหม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่”

“ขอรับองค์ชาย”

“ท่านพี่ต้องเรียกข้าว่าน้องไม่ใช่องค์ชาย” หยางอู่เฌิ๋นพูดพร้อมกับยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม

“ได้ขอรับท่านพี่” ซีซวนทำหน้างง ๆ กับคำพูดของตนเอง

“ฮ่า ๆ ท่านพี่อันใดกัน ข้าเป็นน้องไม่ใช่พี่ท่านต่างหากที่เป็นพี่” หยางอู่เฌิ๋นหัวเราะในความเปิ่นของซีซวน

“วันนี้ข้ามีกระต่ายมาให้เจ้ากินด้วยนะน้องรัก” ซีซวนพยายามพูดตามที่หยางอู่เฌิ๋นต้องการ

เรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อน

หยางอู่เฌิ๋นเป็นองค์ชายรองแห่งตระกูลหยาง เขามีพี่ชายหนึ่งคนนามว่า ‘หยางฮุ่ยหมิ่น” และมีน้องชายอีกสามคนแต่คนที่ทำให้เขาต้องออกจากการเป็นองค์ชายมาเป็นชาวบ้านธรรมดา ๆ ก็คือหยางฮุ่ยหมิ่นนั่นเอง

“ท่านพ่อน้องหยางอู่เฌิ๋นคือกบฏที่คิดร้ายกับท่านพ่อ ข้าสืบรู้มาว่าองค์ชายรองต้องการล้มท่านพ่อและล้มข้าน้องคิดเรื่องนี้มาหลายชั่วยามแล้ว” หยางฮุ่ยหมิ่นพูดออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่ดุดันราวกับจอมมาร

2 หนึ่งถ้วยชาเท่ากับ 15 นาที