คืนหวามชั่วนิรันดร์

ในค่ำคืนแห่งงานเลี้ยง เพื่อส่งให้เจ้าสัวภากรและครอบครัวเดินทางกลับกรุงเทพ รวมถึงคเชนทร์และจันทรภาด้วย ทั้งคู่ต้องกลับไปดูแลธุรกิจช่วยเจ้าสัวในฐานะทายาท สืบสานต่อธุรกิจทั้งหมด โดยคเชนทร์ต้องกลายมาเป็นผู้นำเคียงข้างพ่อตา คืนนี้พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์จึงได้เลี้ยงส่งกันภายใน แต่ก็สั่งเนรมิตห้องจัดเลี้ยงให้เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม สำหรับคนงานและคนสวนในรีสอร์ต พร้อมกับอนุญาตให้ทุกคนดื่มกินกันได้อย่างเต็มที่ ส่วนบรรดาระดับเจ้านายหัวหน้า จะมาดื่มกินกันที่บ้านของพ่อเลี้ยงแทนเพราะมีแต่คนสนิทเท่านั้น ภายในบ้านมีแต่เสียงหัวเราะเพราะเจ้าสัวภากรกับภรรยา เห็นเด็กๆ สองแฝดแล้วกระชุ่มกระชวย ได้กลับมาเป็นหนุ่มสาวอีกครั้ง บางจังหวะพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ออกมายืนสูบบุหรี่และมองไปยังคเชนทร์ซึ่งเป็นทัง้ลูกรัก มือขวา ที่เป็นฝั่งเป็นฝา เห็นแล้วก็ต้องอมยิ้มอยู่เพียงลำพัง “อ้าว! ออกมายืนอะไรตรงนี้คะพ่อเลี้ยง หืม” เสียงหนึ่งดังขึ้นแบบคนเมา พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์จึงได้หันไปมอง “พี่เกตุ ไม่เข้าไปอ่ะ ออกมาตากน้ำหมอกทำไม” “อ๋อเอ่อ พี่ออกมาดริ้งค์กับคนงานน่ะ สนุกกว่าอยู่กับผู้ใหญ่ซะอีก” “เมาหรือเปล่าเนี่ย” แสนลักษณ์ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นตาปรือเสียเหลือเกิน “อื้อ! ยัง ยังไม่เมา วันนี้เอาให้เต็มที่เลี้ยงส่งเจ้าเชนทร์” “ก็อย่าให้เมาหัวราน้ำนัก พรุ่งนี้ผมไม่ให้ลา ตื่นเช้าให้ทันด้วยล่ะ” “จ้ะๆๆ แล้วนี่ออกมายืนหน้าบ้านทำไมเนี่ย” “เนี่ย สูบบุหรี่” “เพลาๆ ลงไปบ้างนะไอ้เรื่องสูบเนี่ยๆ แก่แล้ว รักษาสุขภาพบ้าง” “อื้อหือ! ทำไมพูดจากวนตีนขนาดนี้ เห็นว่าเมาเลยไม่ถือสา” “ก็ 46 แล้ว” “ยังฟิตปั๋งจ้ะ แค่แก่ตามบัตรประชาชน ตัวเองเถอะ” “นี่... อย่ามาย้อนพี่นะ พี่ก็ยังแซ่บและฟิตปั๋งเหมือนกันย่ะ” “หึๆ ฮ่าๆ ไม่ได้ใช้สักที ไม่ใช่สนิมขึ้นแล้วเหรอเนี่ย เกินกว่าเจ้าเชนทร์อีก ไอ้นั่นน่ะหยากไย่นะ แล้วนี่” “ว๊าย! นี่” เพียะ! อุทานเสร็จก็ฝ่ามือฝาดไปที่ต้นแขนพ่อเลี้ยงสิ “พูดจาโอเวอร์ รอเนื้อคู่ย่ะ” “นี่ พี่เกตุ หาคนดูแลตัวเองได้แล้วมั้ง” “พี่ดูแลตัวเองได้ พี่ยังไม่แก่” “จ้ะ บางทีเนื้อคู่มันอาจจะวิ่งผ่านหน้าไปแล้ว แต่คว้าเอาไว้ไม่ทัน” “ถ้าเจอ พี่เจอนานแล้ว ไม่รอให้ตัวเองขนาดนี้หรอก” “ขนาดไหน ไหนบอกว่ายังแซ่บอยู่ไง ถึงแม้พี่จะดูแลตัวเองได้ แต่ต่อไปอีกสิบปียี่สิบปี ผมก็แก่ดูแลพี่ไม่ได้แล้วนะแต่ผมน่ะมีเมียดูแล นี่เจ้าเชนทร์ก็เป็นฝั่งเป็นฝา แถมมีลูกแล้วด้วย แล้วพี่เกตุล่ะ” “พี่ก็ดูแลรีสอร์ตให้คุณไปจนแก่ไง แล้วก็เดี๋ยวเขียนพินัยกรรมเอาไว้ว่า มีอะไรก็ยกๆ ให้ฝาแฝดไปให้หมด” “หึๆ ก่อนถึงตอนนั้นต้องมีคนเดินไปกับพี่” “ถ้าจะหมายถึงอยากให้พี่มีผัวล่ะก็ ไม่เอาอ่ะ กลัวเจออะไรผู้ชายชั่วๆ อีก” “ชีวิตของคนเรามันไม่ได้เจอแต่เรื่องห่าเหวแบบนี้ตลอดทั้งชาติหรอกน่า”  “เห้อ ไม่คุยด้วยละ คุยแล้วสร่างเมาไปดื่มต่อดีกว่า เดี๋ยวพี่อยู่ข้างนอกนี่แหละ ไม่ต้องเรียกนะ” “คุยเรื่องผู้ชายเป็นไม่ได้ แกล้งเดินหนีทุกที” “รำคาญ ไปละ หยุดสูบได้แล้ว เอามานี่” ว่าแล้วเกตุวดีก็คว้าบุหรี่ไปจากมือแสนลักษณ์ ในจังหวะที่เขากำลังจะเหน็บเข้าไปปาก แต่ต้องมือค้างแล้วหันไปมอง ส่วนเกตุวดีก็เดินหนี แล้วขยี้ทิ้งก่อนจะเอาก้นบุหรี่ทิ้งถังขยะ “นี่ ลืมชม แต่งตัวสวยนะวันนี้” “สวยทุกวันจ้ะพ่อ” เกตุวดีตอบกลับ แต่เอียงแค่คอมาเท่านั้น แล้วเดินไปสมทบกับกลุ่มคนสนิทเพื่อจะได้ดื่มต่อ เพราะตรงจุดนั้นมีโต๊ะเครื่องดื่มแบบบุปเฟ่ เป็นจุดที่อยู่ตรงลานหน้าบ้านของแสนลักษณ์นี่แหละ เป็นสวนหย่อมที่จัดเอาไว้แบบเรียบง่าย แสนลักษณ์ได้แต่ยิ้มตามและส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าบ้าน เมื่อเกตุวดีเดินมาถึงกลุ่มคนสนิท ก็สนุกกันต่อและคนสนิทจะมีใครได้นอกจากเหล่าบอดี้การ์ดของพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ และมือขวาอย่าง     เขตแดนกับอัษฎา คนงานก็เว้นระยะเพื่อให้ระดับคนใกล้ชิดได้คุยดื่มกินกันอย่างสนุก เกตุวดีจะเป็นรุ่นพี่และเป็นคนเดียวในกลุ่มที่เป็นผู้หญิง ซึ่งน้องๆ ต้องดูแลเฉพาะนั้นแล้วเกตุวดีก็ดื่มได้อย่างเต็มที่ “โอ้! พี่เกตุเบาๆ เดี๋ยวเมา เดี๋ยวกลับบ้านไม่ไหวหรอก” เขตแดนเอ่ยขึ้นขณะที่เกตุวดีกำลังยกเหล้าขึ้นดื่ม รวดเดียวหมดแก้ว “ปกติเมาก็เดินกลับได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงบอกได้คำเดียวกันเปลี้ยเต็มทน พูดไม่เป็นคำ แถมยังลืมตาแทบไม่ขึ้นอีกต่างหาก “พอๆ หยุด หมดเป็นขวดแล้วเนี่ย จะฟ้องพ่อแล้วนะ” อัษฎาแทรกขึ้นเช่นกัน “แกสองคนไปหาพ่อเลยไป พ่อเรียกแล้ว” เกตุวดีเอาพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์มากล่าวอ้างเสียเลย ดูซิว่าสองหนุ่มจะไปให้พ้นทางหรือเปล่า แต่จังหวะเดียวกันนั้นลูกน้องคนหนึ่งก็วิ่งมาพอดี “คุณเขต คุณโอ๊ต พ่อเลี้ยงให้มาตามครับ” “อ้าวนี่ตกลงพ่อเรียกจริงๆ เหรอเนี่ย” เขตแดนถามกลับ ซึ่งจริงๆ แล้วมันบังเอิญมากกว่า เพราะเกตุวดีแค่แกล้ง “ข้าเมาว่ะ แกไปหาพ่อก่อนนะ ข้าไปตอนนี้เดี๋ยวพ่อด่า” เขตแดนบอกกับอัษฎา “ข้าไม่เมาเลยงี้เหรอ” อัษฎาตอบกลับน้ำเสียงเมาพอๆ กันนั่นแหละ “เอ่อ เอ็งเมาน้อยกว่า โดนด่าน้อยกว่า เดี๋ยวอยู่ทางนี้ดูแลป้าแกก่อน” “ไอ้เขต!” เพียะ! “โอ๊ย ป้า มือหรือเท้าเนี่ย ทำไมหนัก” “ป้าอีกคำ ฉันจะเอาเท้าให้แกจริงๆ ด้วย แกไปเลยทั้งสองคน รำคาญ” “เอาน่าเดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อน” ว่าแล้วเขตแดนก็เอาไหล่กระแทกเกตุวดีเบาๆ เพื่อแกล้งเย้าแหย่ “งั้นเดี๋ยวไปหาพ่อก่อนก็ได้ แกดูแลป้า เอ๊ยพี่เกตุอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวมา” สิ้นคำอัษฎาก็เดินเซๆ ออกไปจากกลุ่ม เพื่อไปพาพ่อเลี้ยงพร้อมกับลูกน้อง ส่วนเกตุวดีก็ยกเอายกเอา “นี่ๆ พี่เกตุ ไปอดอยากมาจากไหน กินเหล้ากับอย่างอกหักมา” “บ้า ฉันไม่ได้อกหัก นานๆ จะได้สนุกทีไง นี่ฉลองให้เจ้าเชนทร์มันนะเนี่ย” “ฉลองให้พี่เชนทร์ก็เข้าไปในบ้านโน่นมาอยู่อะไรตรงนี้ ป่ะ ไปด้วยกัน” ว่าแล้วเขตแดนก็คว้ามือเกตุวดีให้ออกจากงาน ขณะที่มืออีกข้างของเธอยังถือแก้วเหล้าอยู่เลย “ไอ้ ไอ้เขต พี่ไม่ไป สนุกอยู่ข้างนอกไม่ได้เหรอ อยู่กับผู้ใหญ่แล้วมันเกรง อีกอย่างพี่เมามากแล้ว” “ไหนบอกว่าไม่เมาไง” “เออ ปล่อย จะกลับไปตรงโน้น” “มาด้วยกัน” ว่าแล้วเขาก็กึ่งลากกึ่งจูงเกตุวดีอย่างทุลักทุเล “อื้อ! ปล่อย หยุดๆๆ ยกแก้วนี้ให้เสร็จก่อน” สิ้นคำเกตุวดีก็หยุดเดิน เขตแดนก็ปล่อยมือยืนดูพี่สาวยกเหล้า “สวยก็สวยนะป้านะ แล้ววันนี้แต่งตัวอย่างกับเป็นฝาแฝดคุณวี ชุดเดรสงี้ แล้วดูซิ กินเหล้าอย่างกับอีลำยอง” “นี่ ไปไกล” สิ้นคำเกตุวดีก็ยกเท้าหมายจะยัน แต่เขตแดนหลบทัน ส่วนเกตุวดีก็ดื่มต่อ เขตแดนก็ยืนรอด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าจะล้มพับไปกับพื้น ทว่าจังหวะที่เขามองมันก็เผลอสำรวจไปทั้งตัว ก็จริงอย่างที่พูดคือ เกตุวดีสวย และวันนี้สวยกว่าทุกวันเพราะเมา รั่วไม่ห่วงสวยเอาเสียเลย ไม่อยากคิดว่าวัยใกล้เคียงกับพ่อเลี้ยง แต่รูปร่างผิวพรรณอย่างกับสาววัยสามสิบต้นๆ แต่ให้ตายเถอะ เขาคิดอะไรวะเนี่ย แต่เอาน่าเขาชมนี่ ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเสียหน่อย เขาว่าให้ตัวเอง พลางสลัดศีรษะและเมินหน้าหนีกระทั่งเกตุวดีดื่มเสร็จ “เสร็จยัง ไปๆๆ” เขตแดนรีบตัดอารมณ์บางอย่างออกไป พร้อมกับคว้ามือเกตุวดีแล้วจูงไปยังบ้านพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ ซึ่งเกตุวดีแทบจะวางแก้วเอาไว้ตั้งขอบกำแพง   “เขต เขต ไอ้เขต ปล่อย เมา เดินไม่ไหว ตาลายแล้วก็มึนมาก มันเหวี่ยงมันหมุนไปหมดเลย แกไปหาพ่อเถอะ เดี๋ยวพี่จะกลับบ้าน” “สภาพนี้ไม่น่าจะกลับได้มั้ง”             “ไปบอกพ่อ พี่จะกลับ” ว่าแล้วเกตุวดีก็สะบัดมือจากเขตแดนจนหลุด ขณะเดียวกันแสนลักษณ์ออกมาที่หน้าบ้านพอดี กะเรียกคนสนิทไปพร้อมหน้าพร้อมตา เพื่อจะได้พูดคุยกับคเชนทร์ก่อนไปกรุงเทพพรุ่งนี้          “อ้าว หนักกว่าก่อนหน้านี้อีก จะไปไหนล่ะป้า” แสนลักษณ์ตะโกนเรียกจากไกลๆ          “จะกลับแล้ว เดินไปหาไม่ไหว เมา เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ”          “คงงั้นและแม่เอ๊ย” แล้วคนที่อยู่ใกล้เกตุวดีที่สุดก็เขตแดนนั่นแหละ          “ไปส่งพี่แกหน่อยไปเขต ดูท่าทางแล้ว ถ้าเดินไปเองฉันว่าน่าจะพาดอยู่ตรงรั้วนี่แหละ” แสนลักษณ์ตะโกนบอกเขตแดน          “ได้ยินนะ!” เกตุวดีตอบกลับแต่ไม่ได้หันมา มีเพียงท่าทางชี้มือมาทางด้านหลังของตัวเองนี่แหละ          “ไปไอ้เขตไป พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”          “ครับพ่อ” เขตแดนตอบกลับ จากนั้นจึงรีบเดินไปประคองเกตุวดีเอาไว้เพราะกลัวล้ม แต่แม่คุณก็ผลักเขตแดนออกจนเซ เอาเป็นว่าทุลักทุเลทั้งคู่ จนแสนลักษณ์ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มด้วยความเอ็นดูคนแก่ขี้เมา          “ดึกแล้ว ไปพักเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาส่งพี่เชนทร์แต่เช้า”          “ครับพ่อ ผมก็ไม่กล้าเข้าไปเก็นคุยกับเจ้าสัวแบบเป็นทางการมาก มีแต่ผู้ใหญ่ทั้งเฮียต้นด้วย”          “อืม โอเค”          “ไปละฮะ” สิ้นคำอัษฎาก็ขอตัวเช่นกัน ส่วนแสนลักษณ์ก็กลับเข้าบ้านอีกครั้ง เพราะคงต้องปล่อยให้ทุกคนได้ดูแลกันเอง เมาก็กลับบ้านทางใครทางมัน