“พี่ไม่ได้หลับ” เธอเอ่ยถามอย่างตกใจ
“หลับ แต่รู้สึกตัวก่อนที่จะโดนโจรสาวปล้นสวาท”
ดวงตากลมโตเบิกโพลงพลางตวัดมองเขาไม่พอใจที่ได้ยินอธิวรรธน์พูดเช่นนั้น “ใครมันจะบ้ากาม ย่องเข้ามาปล้ำผู้ชายในห้อง”
“ถามได้ ก็คนที่พี่นอนกอดอยู่นี่ไง” เขายิ้มกริ่ม
“พี่ตื่นตั้งแต่ตอนไหน”
อธิวรรธน์หัวเราะเบาๆ “ตั้งแต่เบลล์เปิดประตูเข้ามานั่นแหละ”
“แล้วทำไมถึงไม่บอก!”
คนที่โมโห (หิว) เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งโมโหมากขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าถูกชายหนุ่มหลอกว่านอนหลับ
“ก็อยากรู้ว่าโจรสาวจะเข้ามาปล้นอะไร”
“เปล่าซะหน่อย หมอเป้งฝากกุญแจมาคืน”
คนตัวเล็กในอ้อมแขนแก้ตัวเสียงสั่น อธิวรรธน์แอบยิ้มเมื่อรู้ว่าหญิงสาวกำลังประหม่า
“เหรอครับ”
“พี่ไม่เชื่อเหรอ”
“เชื่อสิ ทำไมพี่จะไม่เชื่อล่ะ”
อธิวรรธน์โกหก! น้ำเสียงนุ่มทุ้มเจือแววขันเธอ
“ปล่อยเบลล์สิ เบลล์จะกลับบ้าน”
ราวกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด อธิวรรธน์ไม่ได้คลายอ้อ
