คิ้วเรียวโก่งขมวดเข้าหากันเพราะความสงสัย “พี่น่ะเหรอจะทำอาหาร คงไม่พ้นมาม่าสินะ”
“อย่ามาดูถูก นี่เชฟกระทะเหล็กมาเองเลยนะครับ”
เรียวปากอิ่มเบะออกอย่างหมั่นไส้ “ชิ! อย่ามาทำขี้โม้หน่อยเลย”
“รอชิมแล้วกัน”
อธิวรรธน์คลายอ้อมกอดจากคนตัวเล็ก เขาเดินอ้อมเจ้าหล่อนออกไปที่บริเวณห้องครัวของคอนโดฯ พ่อครัวตัวโตหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมแล้วเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่าวัตถุดิบที่มี พอจะทำเมนูอะไรได้บ้าง
“กะเพราหมูสับกับไข่เจียว ดีไหมครับ”
“อะไรก็ได้ค่ะ ตอนนี้เบลล์หิวจนไส้กิ่วแล้ว”
เธอนี่ก็ใจง่ายเสียจริง แค่เขาเอาอาหารมาล่อ ก็อยู่ต่อซะแล้ว ไม่สิ! เธออยู่เพื่อสืบความเรื่องลูกต่างหากเล่า
นีรนาราใช้มือเท้าคางมองชายหนุ่มทำอาหาร อันที่จริงเธอควรไปช่วยแหละ แต่ไม่ดีกว่า เพราะไม่อยากจะใกล้ชิดมากกว่านี้
“ไม่น่าเชื่อ” เธอพูดราวกับเพ้อ
อธิวรรธน์หันไปมองเจ้าของประโยคเมื่อครู่ “เรื่องที่พี่ทำอาหารเป็นน่ะเหรอ”
“อื้อ ถ้
