สัปดาห์ถัดมาที่นั่งหลังเคาน์เตอร์ซึ่งวันพรรษาเคยนั่งประจำว่างเปล่าเพราะยังหาเจ้าหน้าที่ธุรการคนใหม่มาแทนไม่ได้ มีเพียงป้าจันทรที่นั่งหงอยกอดไม้ถูพื้นอยู่ข้าง ๆ ไม่มีเพื่อนคอยพูดคุยด้วยเหมือนเดิม เลปกรที่มาถึงออฟฟิศก่อนหน้าพิฉัตรและเอกนฤณมองเห็นที่ตรงนั้นว่างเปล่าก็รู้สึกวูบโหวง เขาไม่ได้อยากคิดถึงหรืออาลัยอาวรณ์เพราะสุดท้ายแล้วไม่ว่าจะช้าหรือเร็วมันก็ต้องลงเอยด้วยการจากลากันแบบนี้อยู่ดี เมื่อชายหนุ่มเข้าไปในห้องทำงานก็พบซองเอกสารใบลาออกพร้อมกับเช็คใบหนึ่งที่วางซ้อนไว้ด้านหลังและแฟ้มเอกสารเสนอเซ็นอีกจำนวนหนึ่งที่หญิงสาวนำขึ้นมาวางไว้ให้อย่างเป็นระเบียบ เขานึกรู้ทันทีว่าเช็คที่เห็นนั้นเป็นฉบับเดียวกับที่ณชมนโยนให้เธอวันนั้น จริง ๆ แล้วเขาไม่พอใจที่แฟนสาวของเขาปฏิบัติแบบนั้นกับวันพรรษา แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรในเวลานั้น แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าวันพรรษาไม่รับเช็คที่ณชมนให้ไว้เขาจึงตัดสินใจโทรศัพท์
