เผลอคิดว่ารัก

หัวค่ำของวันทำงานวันสุดท้ายของสัปดาห์ หญิงสาวค่อย ๆ ยกศีรษะขึ้นจากท่อนแขนแกร่งที่หนุนอยู่แล้วดันร่างเปล่าเปลือยที่สอดอยู่ใต้ผ้าห่มลุกขึ้นมานั่งพลางหันไปมองร่างเปลือยท่อนบนที่โผล่พ้นจากผ้าห่มผืนเดียวกันของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ หลังจากเสร็จกิจกรรมอันหนักหน่วงบนเตียง ดวงหน้าสวยหวานดูมีริ้วรอยกังวลบางอย่างอยู่ในใจเมื่อจ้องมองชายหนุ่มที่ยังอยู่ในอิริยาบทพักผ่อนอย่างสบายอารมณ์ อึดใจต่อมาจึงตัดสินใจลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำการตรวจร่างกายด้วยอุปกรณ์ที่พอจะยืนยันสิ่งที่เธอคิด...หลังจากตรวจแล้ววันพรรษาก็มานั่งรอชายหนุ่มอยู่บนโซฟารูปตัวแอลภายในห้องรับแขกเล็ก ๆ ของห้องเช่าคอนโดมิเนียมขณะรอเขาแต่งตัวด้วยสีหน้าแววตาที่กังวล เลปกร ธิติวงศกร ที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องนอน ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงสแล็กผ้าเนื้อดี ผมดกหนาสีเข้มทรงทูบล็อกที่ใช้มือสางให้เข้ารูปเหมือนไม่ตั้งใจแต่กลับทำให้ดูเท่น่ามอง บ่งบอกว่ากำลังจะออกไปข้างนอก เขาบอกกับเธอก่อนหน้านี้แล้วว่าจะไปคุยงานกับลูกค้า พอเห็นหญิงสาวนั่งก้มหน้ารออยู่จึงได้เดินเข้ามาหอมแก้มพร้อมกับเอ่ยว่า “คืนนี้คงไม่ได้กลับมาค้างนะ พรุ่งนี้และมะรืนก็คงไม่ได้มา เจอกันที่ออฟฟิศ” “คุณเลคะ วัสสามีเรื่องจะบอกคุณ” วันพรรษา หรือที่หลายคนเรียกชื่อเล่นของเธอว่า วัสสา ซึ่งมีความหมายว่า ฤดูฝน เพราะวันที่เธอเกิดตรงกับวันเข้าพรรษาพอดี เรียกเขาไว้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแววตาที่กำลังมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มสั่นไหวเล็ก ๆ เรื่องที่ได้เกิดขึ้นแล้วเป็นเรื่องใหญ่ซึ่งเธอไม่สามารถหาทางแก้ปัญหาเพียงคนเดียวได้ “มีอะไรเหรอวัสสา” วันพรรษาลุกขึ้นยืน สบตา ก่อนจะตัดสินใจยื่นที่ตรวจครรภ์ที่กำแน่นไว้ในมือให้เขาดู เลปกรจ้องเข้าไปในดวงตาหม่นแสงที่ในยามปกติสดใสแวววาวราวกับแสงของดวงดาวในยามค่ำคืนจนทำให้เขาเกิดความหลงใหลและทำให้ทั้งคู่มายืนเผชิญหน้ากันในวันนี้ ก่อนจะหลุบสายตามองแท่งสีขาวปลายด้ามจับสีฟ้าที่กำลังแสดงผลขีดสีแดงสองขีดด้วยสีหน้าที่ค่อย ๆ เข้มขึ้น “หมายความว่ายังไง” “วัสสาท้องค่ะ วัสสาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ” จบคำบอกเลปกรก็ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าบ่งบอกแน่ชัดว่าไม่พอใจ “เราคุยกันแล้วนะ ถ้าครั้งไหนผมพลาดคุณก็ต้องป้องกัน ผมเองก็พยายามป้องกันเกือบทุกครั้งแล้วทำไมปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้วัสสา” วันพรรษาสั่นหน้าด้วยจนคำพูด ยิ่งเห็นท่าทีไม่พอใจอย่างชัดเจนของเขาเธอก็แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เลปกรถอนหายใจอย่างแรงพร้อมสบถอย่างหัวเสีย “บ้าเอ๊ย!” ตวัดสายตามองผู้หญิงที่เขาคิดกับตนเองตลอดว่าเป็นแค่คู่นอนชั่วคราวเท่านั้นด้วยความไม่พอใจ ทั้งที่ตนเองก็คิดไว้อยู่ว่าภายในวันสองวันนี้จะบอกตัดสัมพันธ์กับเธอแล้วให้เงินไปสักก้อนหนึ่งเป็นการจบปัญหาทุกอย่างน่าจะพอ แต่เมื่อเธอบอกเขาว่ากำลังตั้งครรภ์อะไร ๆ ที่วางไว้มันก็รวนไปหมด เลปกรมั่นใจว่าลูกในท้องของวันพรรษาเป็นลูกของเขา แต่...เขาไม่ได้อยากมีลูกกับเธอ ผู้หญิงที่เขาอยากให้เป็นแม่ของลูก ไม่ใช่เธอ! มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่ซึมไหลออกมาถอนสะอื้นเบา ๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยริ้วแดงเรื่อเงยขึ้นสบกับดวงตากร้าวแข็งไร้ซึ่งแววอบอุ่นอย่างที่เคยมีมา เอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “วัสสาไม่ได้อยากให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้น วัสสาขอโทษ วัสสาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” “ถ้าคุณเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น คุณก็จัดการให้เรียบร้อยซะ” “คุณเลหมายความว่ายังไง” สีหน้าหญิงสาวดูตกใจในคำพูดของเขา แต่สายตาของเลปกรแน่วแน่เหลือเกินในสิ่งที่เขาพูด “ก็เลือกเอา ถ้าคุณไม่จัดการก็เลิกกัน แล้วก็ไปเขียนใบลาออกจากบริษัทซะ” เมื่อเข้าใจความหมายในประโยคนั้นหญิงสาวชะงักไปเสี้ยววินาทีแล้วสั่นหน้ารัว ๆ ยกมือขึ้นกุมท้องอย่างปกป้องด้วยสัญชาตญาณ “คุณเล” “ผมให้เวลาคุณคิด และผมบอกคุณตรงนี้เลยนะว่าผมไม่พร้อมจะเป็นพ่อของลูกใครในเวลานี้” เขาเค้นเสียงหนักตอกย้ำให้คำพูดฝังลงมาในหัวใจของเธอ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เมื่อปัญหาที่คิดว่ากำลังจะจบง่าย ๆ ดันไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วอีกคนที่เขารอล่ะเธอจะว่าอย่างไร ร่างบางของวันพรรษาทรุดกายลงบนโซฟาอย่างหมดแรงน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาเมื่อเขาปิดประตูลง เธอรู้ว่าตนเองผิดที่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นโดยที่ทั้งสองคนยังไม่พร้อม แต่ถ้าเขาจะให้เธอทำร้ายก้อนเนื้อที่อยู่ในท้องเธอก็ทำให้ไม่ได้จริง ๆ เขาจะใจร้ายกับเธอถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ^ ^ ^ ***เริ่มต้นด้วยน้ำตา ไม่รู้จะจบลงยังไง โปรดติดตามตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้มนสิด้วยนะค้า กดติดตามและส่งหัวใจมาด้วยน้าาาา