ตกกลางคืนเลปกรมานั่งดื่มกับพิฉัตรที่ไนต์คลับประจำ คืนนี้เอกนฤณไม่ได้มาด้วยอ้างว่าไม่อยากมาทำให้พิฉัตรที่เป็นคนโทร. ชวนเหยียดปากให้กับเหตุผลของมันอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก สองหนุ่มจึงมานั่งดื่มกันเพียงสองคน ตอนที่นั่งก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลยเหมือนพิฉัตรมานั่งเฝ้าเพื่อนที่กำลังอกหักแล้วใช้เหล้าย้อมใจเสียมากกว่า
“นี่มึงจะดื่มจนขับรถกลับไม่ได้เลยเหรอ มึงเอารถมานี่”
“เรื่องของกูเว้ย”
“เออ เรื่องของมึง แต่จะเดือดร้อนชาวบ้าน กูห่วงคนอื่นว่ะ”
เสียงก้นแก้วกระแทกกับโต๊ะกระจกดังกึกใบหน้าเหยเกเมื่อแอลกอฮอล์ไหลบาดลงสู่ลำคอ ดวงตาเริ่มปรือปรอยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ปริมาณไม่น้อยที่ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือด พิฉัตรโคลงศีรษะด้วยความรู้สึกสังเวชปนสงสาร รู้ดีถึงปัญหาที่แท้จริงของเลปกรที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ เอ่ยว่า
“ของบางอย่างน่ะนะตอนที่มีมันอยู่ มันจะดูเหมือนของไร้ค่า อยากโยนทิ้งไปเสียด้วยซ้ำเพราะรู้สึกรกห
