“เอ่อ...ทุกคนนี่คือคุณกันต์กวี เจ้าของโรงพยาบาลนี้หรือว่าท่านประธานของพวกเรานั่นเองครับ” วีราภัทรรีบแนะนำกันต์กวีให้ทุกคนรู้จักอย่างนอบน้อมตามตำแหน่งหน้าที่
“ท่านประธานเหรอ” ปรายฟ้าพึมพำเสียงแผ่วเบา เป็นจริงอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด ถึงว่าเขาถึงมีอำนาจสั่งให้เธอเดินเข้าไปหากองไฟก่อนจะค่อยๆแผดเผาเธอช้าๆจนสาแก่ใจ
“สวัสดีทุกคนนะครับ เรียกผมว่า กันต์เฉยๆก็ได้ ดูเป็นกันเองมากกว่า” ชายหนุ่มยิ้มตอบแต่นั่นมันไม่ทำให้เขาดูน่ากลัวน้อยลงเลยในสายตาของปรายฟ้าที่ได้แต่ยืนมองชายหนุ่มพร้อมกับความเจ็บปวดตรงอกด้านซ้ายที่ค่อยๆเพิ่มความรุนแรงขึ้นช้าๆ
“สวัสดีค่ะ เกดจิรา พยาบาลประจำวอร์ดเด็กค่ะ” เกดจิรากล่าวแนะนำตัวอย่างออกนอกหน้าพร้อมพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สายธารค่ะ ประจำวอร์ดเด็กเหมือนกัน” เมื่อเห็นเกดจิราแนะนำตัวสายธารที่ยืนอยู่ข้างๆจึงต้องพนมมือไหว้แนะนำตัวไปด้วยอีกคน
“เอ่อ...ปะ...ปรายฟ้าค่ะ” ร่างบางร
