รอไม่นาน เจียเย่ก็เข้ามา นางสวมชุดนางกำนัล หากมองผิวเผินย่อมกลมกลืนกับนางกำนัลคนอื่น
“คารวะองค์ชายสี่ ไม่เจอกันนานเลยนะเพคะ”
จ้าวหมิงอวี่พยักหน้า เขากับนางย่อมต้องเคยเจอกัน เพียงแต่ไม่เคยเจอตามลำพัง ทุกครั้งล้วนมีหลิ่งหลินอยู่ด้วย
“ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง เชิญนั่ง”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เจียเย่เดินไปนั่งอย่างนอบน้อมตรงเก้าอี้ที่ฟ่านเจินยกมาให้
จ้าวหมิงอวี่เดินไปนั่งเก้าอี้ของตนห่างจากเจียเย่ ถึงอย่างไรเขาก็ยังคงมีนิสัยวางตัวเว้นระยะกับสตรีทุกคน ยกเว้นเพียงหลิ่งหลิน
ทันใดก็ฉุกคิดขึ้นได้ เหมือนว่าตอนนี้จะมีเพิ่มอีกคน ...สวีหลิงเยี่ยน
ชายหนุ่มปัดความคิดนั้นตกไปอย่างไวก่อนถาม “ไฉนแม่นางเจียเย่มาถึงที่นี่ได้ มิใช่ต้องคอยติดตามหลิ่งหลินทุกฝีก้าวหรอกหรือ?”
เจียเย่ย่อมตระเตรียมคำโกหกไว้แล้ว “ข้าได้รับคำสั่งจากเจ้าสำนักหลิ่งให้มาคอยปรนนิบัติดูแลองค์ชายสี่แทนตัวนางที่ไม่อาจปลีกตัวมาได้”
รอยยิ้ม
