เรือนหงซิ่ว คือเรือนของสวีหลิงเยี่ยน
ฟ่านเจินเห็นเช่นนั้นพลันรู้สึกวาดหวัง “องค์ชาย หม่อมฉันคิดว่าคุณหนูสวีน่าสนใจอยู่มากทีเดียว แม้จะถูกผู้อื่นตีตราว่าไร้ค่า แต่หม่อมฉันว่านางเป็นสตรีซ่อนคมผู้หนึ่ง ใบหน้าก็งดงาม ถูกผู้คนดูแคลนปานนั้น แต่กลับน่ารักสดใสมิเศร้าหมอง”
ฟ่านเจินทำท่านึกขึ้นได้ก่อนตบมือฉาด “พอมองไปมองมาหม่อมฉันคิดว่านางมีส่วนเหมือนสตรีผู้นั้นอยู่นะเพคะ มิสู้มองหารักใหม่กับสตรีที่คล้ายคลึงคนเดิม เช่นนี้ จะ...”
สาธยายยังไม่ทันจบ เจ้านายพลันตัดบทเสียงขรึม
“ไม่มีใครแทนที่นางได้”
‘นาง’ ในที่นี้ย่อมหมายถึงนางมารหลิ่งหลิน ฟ่านเจินได้ฟังพลันอยากร่ำไห้ นางห่วงใยองค์ชายสี่มาก
“พระองค์ตัดใจจากนางเถิดเพคะ ทรงยึดติดเช่นนี้ หม่อมฉันปวดใจนัก ฮือ...”
จ้าวหมิงอวี่ไม่ตอบรับเพียงทอดสายตามองเรือนเดิม
ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจ “ฟ่านเจิ้ง ฟ่านเจิน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“เพคะ”
“ข้าจะไปเรือนเฟิงซาน”
เร
