บ่วงรักองศาร้าย(Bitter love)

ตอนที่1 งานแต่งของจรัญกับเอมอรหญิงสาววัยสี่สิบที่บอกว่าตัวเองมาจากตระกูลผู้ดีเก่าเกิดขึ้นหลังจากที่ขวัญฤดีภรรยาตามกฎหมายเสียชีวิตได้เพียงหนึ่งเดือน... “นั่นใครวะไอ้โอม” “ลูกติดเมียพ่อกู” “ไอ้เหี้ย สวยฉิบหาย ล่อแม่งเลย” วายุกระซิบพูดกับลูกชายเจ้าของบ้านที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ “กูไม่เอาขยะมาทำเมียหรอก” “ก็ไม่ต้องทำเมียสิวะ ไหนๆก็เข้ามาอยู่ด้วยในบ้านแล้วจัดแม่งเลย” “มึงอยากเอามั้ยล่ะ” “ช่างกล้าถาม” ชายหนุ่มสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ใจ ภายใต้รอยยิ้มของพวกเขานั้นตรงข้ามกับสิ่งที่พระเจ้าให้มาเสียเหลือเกิน ... หนึ่งเดือนต่อมา... บ้านเกียรติพิพัฒน์ที่เคยเงียบสงบบัดนี้กลายเป็นเพียงอดีตตอนที่ขวัญฤดียังมีชีวิตอยู่ “รถคันใหม่นั่นของใครครับป้าแตง” องศาในอาการมึนเมาเล็กน้อยชี้ไปที่โรงจอดรถที่มีรถคันนั้นเคียงข้างกับรถของเขา “เอ่อ...คุณโอมคะป้าว่า..” “รถใครครับป้าแตง” แม่บ้านวัยอาวุโสขนลุกเกรียวเพราะรู้ดีว่าในน้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นอารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร “ระ..รถคุณรินค่ะ คุณท่านเพิ่งซื้อ...” ร่างสูงแสยะยิ้มก่อนจะมองไปที่รถหรูป้ายแดงและทำในสิ่งที่แม่บ้านคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเกิด เพล้ง! “คุณโอม!” เสียงสัญญาณรถดังแข่งกับเสียงร้องของแม่บ้านให้วุ่น แต่มือตีกลับทิ้งเสียมไว้ข้างตัวรถและปล่อยให้ความวุ่นวายเป็นเรื่องที่เกิดในโรงจอดรถเท่านั้น “แกทำอะไร ไอ้โอม!” จรัญออกมาจากห้องนอนพร้อมกับภรรยาของเขาตวาดใส่ร่างสูงเสียงดังลั่น ก่อนที่สัญญาณกันขโมยที่ดังในตอนแรกจะสงบลงในที่สุด “แค่เชยชมรถคันใหม่ของน้องสาวผมก็เท่านั้นเอง” “อันธพาล” ชายหนุ่มที่กำลังจะเดินไปยังห้องนอนของตัวเองชะงักเท้า ก่อนจะหันมายิ้มเย็นยะเยือกให้เอมอร “ระวังไว้ให้ดี ต่อไปจะไม่ใช่แค่รถ” “ขู่ฉันหรอคะ คุณโอม” ต่อหน้าสามีเธอยังจำเป็นต้องให้เกียรติลูกชายของเขา แต่ลับหลังก็เปลี่ยนสรรพนามให้อย่างแสนชัง “ขู่ครับ ผมไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก” (แต่กับอีกคนไม่แน่) “แกเข้าห้องไปได้แล้วไป” “คุณคะ คุณโอมทุบรถของลูกอรนะคะ! คุณต้องจัดการ” “เอาน่า เดี๋ยวซื้อให้หนูรินใหม่ก็ได้” คำตอบของสามีทำให้เอมอรบิดยิ้มอย่างเยาะเย้ย เอาสิ มันทุบอีกก็ซื้อใหม่อีก ดูซิใครจะชนะ “อยู่ให้ไหวก็แล้วกัน” ..... วันต่อมา นักศึกษาหนุ่มปีสี่ที่แต่งกายยังไม่เรียบร้อยเท่าไรนักลงมาจากชั้นสองของบ้านก็พบกับความไม่น่าอภิรมย์ใจแต่เช้าตรู่ สองแม่ลูกนั่งเสนอหน้าอยู่บนโต๊ะอาหารแต่ก็ช่างเถอะ อย่างไรเขาก็ไม่แตะมื้อเช้าอยู่แล้ว หรือวันนี้จะเปลี่ยนใจดี? “โอม ไม่กินข้าวพร้อมพ่อสักมื้อหรอ” “ก็ดีเหมือนกันครับ ผมอยากจะกินข้าวที่บ้านตัวเองบ้างเหมือนกัน” แม่บ้านมองตากันเลิ่กลั่กไม่ใช่ว่าวันนี้พวกเธอต้องเก็บถ้วยชามที่ร่วงแตกระระนาวหรอกนะ “รินขอตัวนะคะ วันนี้ต้องเตรียมพรีเซนต์งานกับเพื่อนค่ะ” “เดี๋ยวสิ รถพังไม่ใช่หรอ ไปพร้อมพี่ดีกว่า” หัวใจของรินรดาสั่นคลอนเมื่อข้อมือของเธอถูกเขากำไว้แน่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเนื้อต้องตัวเธอ “ไม่รบกวนคุณโอมดีกว่าค่ะ” “เดี๋ยวคนขับรถจะไปส่งยัยรินเอง คุณโอมปล่อยลูกสาวฉันด้วยค่ะ” ชายหนุ่มยอมปล่อยข้อมือของรินรดาก่อนจะมองแม่ของเธอด้วยสายตาที่ใครเห็นก็รู้ว่าดูถูกกันขนาดไหน “ก่อนหน้านี้อยู่กันยังไงนะครับ อ่อ... คนไม่เคยมี ผมเข้าใจว่าพอได้มีแล้วความสบายมันทำให้กระแดะกันขึ้นมา” “ไปเรียนได้แล้วยัยริน ให้คนขับรถไปส่ง” “ค่ะ” รินรดาตอบรับคำสั่งของแม่ก่อนจะเหลือบมององศาที่มองเธอด้วยสายตาเย้ยหยันอยู่ก่อนแล้ว “ไปครับคุณริน” “ค่ะ” “คุณโอมนี่เอาแต่ใจจังเลยนะคะ ไม่รู้ว่าคุณขวัญเลี้ยงคุณมายังไง” เพล้ง! กรี๊ดดดด!!! “ไอ้โอม!” ถ้วยใส่แกงจืดร้อนฉ่าถูกชายหนุ่มปัดจนร่วงใส่ตัวของเอมอรสร้างความตกใจให้ทุกคนในที่นี้โดยเฉพาะจรัญประมุขใหญ่สุดของบ้าน แต่คนทำหาได้มีแก่ใจจะเหลือบมองภรรยาของเขาสักนิดแถมยังออกจากบ้านไปราวกับไม่ได้เพิ่งทำให้ใครเจ็บตัว ..... วิทยาลัย “กรี๊ดดดด!!” เอี๊ยดดดด “ริน! เป็นอะไรมั้ย” พิมประภารีบเข้ามาหาเพื่อนที่ล้มลงกองอยู่หน้ารถหรู ดูก็รู้ว่าคนขับตั้งใจ รินรดาตกใจจนตัวสั่นเทาหากเขาไม่เบรกเธอต้องเจ็บมากแน่ๆ บรื้นนนน “เฮ้ย! ขอโทษสักคำก็ไม่มีไอ้บ้าเอ้ย!” “ช่างเขาเถอะพิม” “ริน! เจ็บมากมั้ยมาพี่ช่วย” ติณภพพยุงหญิงสาวที่ยังอยู่ในอาการตกใจให้ลุกขึ้นยืน แต่เพราะยังอกสั่นขวัญหายทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงที่จะเดินไปจากตรงนี้ไหว พรึ่บ! “พี่ต่อคะ!” “เดี๋ยวรถคันอื่นจะมาชนอีกหรอก” ติณภพตัดสินใจอุ้มหญิงสาวรุ่นน้องที่สติกระเจิดกระเจิงไว้ในอ้อมแขนแกร่ง ซึ่งการกระทำของพวกเขามีอีกคนมองเห็นมันจากกระจกรถ “หึ”