รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอ
661 คำ
ตอนที่2
“มึงก็ตามแกล้งเขาอยู่ได้ สนุกหรือไงวะ” วายุที่นั่งอยู่ในรถด้วยกันพูดขึ้น เขานั้นก็ตกใจอยู่ไม่น้อยหากว่ามันไม่เหยียบเบรกรินรดาตายแน่นอน
“ก็แก้เบื่อได้อยู่”
“สวยนะเว้ย ทำไมไม่เอาวะ”
“สกปรก กูไม่เอาหรอก” องศาตอบเพื่อนทั้งที่รถกำลังเคลื่อนไปอย่างช้าๆผิดกับเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
“ไม่เอากูเอานะ”
“แล้วแต่มึงเหอะ”
ชีวิตของรินรดาไร้ความสงบตั้งแต่มารดาของเธอได้แต่งงานกับพ่อของเขา สองเดือนแล้วที่เธอต้องคอยเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาและเธออยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้ก็ไม่รู้
“เดินไหวมั้ย” ติณภพถามหญิงสาวที่เพิ่งทำแผลเสร็จหมาดๆ
“ไหวสิคะ แค่ถลอกนิดหน่อยเอง”
“ไม่นิดหน่อยนะริน เราว่าคืนนี้เธอน่าจะปวดเลยล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกินยาแก้ปวดเอา” รินรดาพูดติดตลกแต่พิมประภากลับยิ่งสงสารเธอ
“ตอนอยู่บ้านเขามาวุ่นวายกับแกมั้ยริน”
“ไม่หรอก เขากลับบ้านเราก็นอนแล้ว แทบไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ”
“ถ้ามันรังแกอะไรเราอีกบอกพี่นะริน พี่จะต่อยหน้าสั่งสอนมันสักที”
พิมประภาพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้นยืนและพากันเข้าเรียนด้วยความทุลักทุเล
“ริน เราว่าเธอลองเข้าลิฟต์ดูมั้ย ขาเธอเจ็บอยู่นะ”
“เรากลัวอ่ะพิม เธอไปใช้ลิฟต์เถอะ”
“งั้นก็ใช้บันไดด้วยกันนี่แหละ เราจะให้เธอไปคนเดียวได้ยังไง” สองสาวใช้บันไดแทนลิฟต์อย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้พวกเธอกลับเจอคนที่ไม่อยากเจอยืนขวางบันไดอยู่
“พี่โอมคะ พี่ทำรินเจ็บตัวแล้วต้องการอะไรอีกคะ”
“เล่าอะไรให้เพื่อนเธอฟังบ้างล่ะ แล้วได้เล่าเรื่องของแม่เธอด้วยมั้ย หื้ม?”
“เปล่าค่ะ รินไม่เคยพูดถึงคุณโอม”
“รินไม่เคยเล่าอะไรให้พิมฟังหรอกค่ะ แต่สิ่งที่พี่โอมทำใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้น ไปเถอะริน”
“ว๊ายย คุณโอม!”
“พี่โอมทำอะไรน่ะ!” สองสาวร้องขึ้นเสียงดังจู่ ๆ เขาก็อุ้มรินรดาขึ้นลอยเหนือพื้นและด้วยความตกใจก็ทำให้เธอเผลอคล้องเรียวแขนกับลำคอของเขาไว้เพราะกลัวตก
“ฉันทำเพื่อนเธอเดินลำบากก็จะพาไปส่งถึงปลายทางไง”
“รินเดินเองได้ค่ะ คุณโอมปล่อยรินลงนะคะ รินกลัว” รินรดาขอร้องเขาเสียงสั่นกลัวเขาจะแกล้งทำเธอหล่น ไม่สิ เธอกลัวเขาต่างหาก
“กลัวฉันหรอ”
“...” ถึงแม้รินรดาไม่ให้คำตอบเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเธอกลัวก็เล่นตัวสั่นขนาดนี้
“คุณโอมปล่อยรินลงนะคะ”
พรึ่บ!
“กรี๊ด!” รินรดาใจหายวาบเขาปล่อยเธอลงตามคำขอร้องจริงๆโชคดีที่พิมประภารู้ทันคอยรับเธอไม่ให้ร่วงบนพื้นเต็มแรง
“เฮ้ยพี่แกล้งอะไรนักหนาวะ!”
“ก็เพื่อนเธอบอกให้ปล่อย”
“ไปเถอะพิม เดี๋ยวอาจารย์เข้าก่อน” มุมปากหนายกยิ้มเมื่อหญิงสาวยังเป็นฝ่ายยอมเหมือนทุกครั้ง เขายืนดูสองสาวเดินขึ้นบันได้อย่างทุลักทุเลโดยไม่คิดจะช่วยแม้แต่นิดเดียว
“รินไม่น่าไปยอมให้เขาแกล้ง เขายิ่งได้ใจนะ”
“ปีนี้เขาก็จะเรียนจบแล้ว เราไม่อยากมีปัญหาน่ะ”
“เธอจะทนไปอีกเกือบปีน่ะหรอริน ประสาทกินตายเลย”
“เราจะพยายามไม่อยู่ให้เขาแกล้งแล้วกัน เดี๋ยวเขาก็คงเบื่อไปเองแหละมั้ง” พิมประภามองเพื่อนสนิทด้วยความเห็นใจ รินรดาเองก็ไม่ได้เห็นด้วยเท่าไรที่แม่ของเธอรีบแต่งงานกับพ่อหม้ายเศรษฐี เพราะรู้ว่าจะเจอแบบนี้แบบนี้ไง
- ผู้เขียน
