เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง (คิม ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม) #1
1124 คำ
“แกมันเนรคุณ เลี้ยงเสียข้าวสุก แฟนพี่แกก็ไม่ละเว้นเหรอ” เสียงของป้าจอมดังลั่นบ้าน ขณะที่นลินร้องไห้จนตัวโยน
“ฮึก ๆ หนูไม่ได้ทำนะคะป้า แฟนพี่เขามาหาหนูเอง หนูยังไม่ได้ทำอะไร” เธอพยายามอธิบาย
“นี่แกจะหาว่าแฟนฉันเข้าหาแกอย่างนั้นเหรอ จืดชืดอย่างแก เขาไม่ชอบหรอก” แจนกล่าวอย่างหัวเสีย นลินจึงหันไปขอร้องลุงอเนก
“คุณลุงขา คุณลุงต้องเชื่อหนูนะคะ ฮึก ๆ ฮือ ๆ”
“นังเด็กใจแตก ถ้าคุณแม่ไม่จัดการ แจนจะไม่กลับมาบ้านอีกค่ะ” แจนพูดพร้อมกับตบหน้านลินจนเธอรู้สึกชาไปทั่วทั้งหน้า
“แต่น้องไม่มีที่ไปนะแจน แกจะให้น้องไปอยู่ที่ไหน” ลุงอเนกกล่าว
“แจนไม่รู้ค่ะ รู้แต่ว่าถ้ามันอยู่ที่นี่ แจนจะออกไปอยู่ที่อื่น”
“ถ้าอย่างนั้นลูกไปเช่าอพาร์ตเมนต์ใกล้มหาวิทยาลัยอยู่นะลูก ให้น้องอยู่นี่เรียนจบ ม.6 ก่อน” คุณลุงยังคงพยายามหาทางออก แจนกัดฟันแน่น
“แก นังชั่ว เรียนจบแล้วแกต้องออกจากโรงเรียนไปหางานทำ !” ป้าของเธอเข้ามาตบตีเธออีกหลายครั้ง จนอเนกต้องห้ามไว้
“พอได้แล้วจอม หลานมันเจ็บ”
“คุณก็เป็นแบบนี้ ให้ท้ายมันจนมันเหลิง”
“แยกย้ายกันไปได้แล้วน่า”
เมื่อทุกอย่างสงบลง นลินก็สะอื้นตัวโยน ชีวิตของเธอทำไมถึงได้บัดซบขนาดนี้ เธอนั่งลงเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า คิดว่าตัวเองคงอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว เธอหอบกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาพร้อมกับเอ่ยปากบอกกับผู้เป็นลุง
“คุณลุงคะ หนูจะออกไปอยู่กับเพื่อนค่ะ”
“เพื่อนที่ไหน ไว้ใจได้หรือเปล่า” ลุงอเนกถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ไว้ใจได้ค่ะ อีกไม่กี่เดือนหนูก็จะจบ ม.6 แล้ว หนูจะออกไปหางานทำแล้วก็เรียนมหาวิทยาลัยแบบเปิดเอาค่ะ”
ลุงอเนกได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกผิด
“ลุงขอโทษนะลูกที่ดูแลหนูไม่ดี”
“หนูสำนึกในบุญคุณของลุงกับป้าเสมอมาค่ะ หนูลานะคะ”
นลินกล่าวลาก่อนจะเดินออกจากบ้านมา ดีที่เธอมีเงินเก็บจากการรับจ้างทำรายงานและเงินจากการรับจ้างทำงานให้คิมหันต์ ถึงจะไม่มากแต่ก็น่าจะประทังชีวิตไปได้ เธอต้องเรียนให้จบม.6 ให้ได้
สายฝนที่ตกลงมาปรอย ๆ ราวกับท้องฟ้ากำลังร้องไห้ให้กับเธออย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้ชีวิตของเธอไร้หลักพักพิง แถวนี้มีห้องเช่ารายวันอยู่บ้าง เธอจึงตั้งใจจะไปหาห้องก่อน ดีที่พรุงนี้วันอาทิตย์
ขณะที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาไปตามทางเดินพร้อมด้วยแสงไฟที่สาดมาที่เธอนั้น นลินก็ยังคงเดินต่อไปจนใกล้จะถึงที่หมายแล้ว ขาที่ชาเหน็บจากการเดินระยะไกลของเธอเริ่มอ่อนล้า ขณะที่สองมือหอบสัมภาระมาจนเต็ม
คิมหันต์เฝ้ามองดูเธอเดินออกมาจากบ้าน ปกติเวลานี้เขาจะขับบิ๊กไบค์มาแอบดูเธอเกือบทุกคืนเป็นประจำ
“เธอ”
นลินได้ยินเสียงเรียก จึงหันมามอง พบว่าเป็นคิมหันต์นั่นเอง
“ขึ้นมา” เขาบอก พลางเพยิดหน้าให้เธอขึ้นมาซ้อนบิ๊กไบค์ของเขา
และในเมื่อไม่มีทางเลือก นลินจึงยอมปีนขึ้นไปซ้อนรถเขาแต่โดยดี อย่างน้อยเธอก็รู้จักคิมหันต์ดี ถึงเขาจะเกเรแค่ไหนแต่เขาก็ดีกับเธอ
คิมหันต์พาเธอมาถึงคอนโด พอหาที่จอดได้เขาก็ช่วยเธอหอบหิ้วสัมภาระที่เธอเอาติดตัวมา หลังจากที่แตะคีย์การ์ดเปิดห้องเข้ามาด้านในแล้ว เขาก็ดึงมือเธอไปที่โซฟารับแขก ก่อนจะถาม
“เธอจะไปไหน แล้วทำไมถึงเอาของติดตัวมามากขนาดนี้ “
คำถามนั้นทำให้นลินร้องไห้
“ฮึก ๆ ฮือ ๆ ฉันไม่รู้…”
“แล้วหน้าเธอไปโดนอะไรมา” มือหนาจับรอยช้ำบนใบหน้านวล หากแต่เธอยังคงนิ่งเงียบ “บอกฉันมาลิน ใครทำอะไรเธอ”
“แฟนพี่สาวฉันมันบุกเข้าห้องฉัน ฮึก ๆ มันจะปล้ำฉัน… ฉันเลยเอาโคมไฟตีหัวมัน” นลินสะอื้น คำบอกเล่าของเธอทำให้คนฟังถึงกับเดือดดาล
“ไอ้บัดซบ! นี่เธอยังไม่โดน… ใช่ไหม” เขาถามด้วยความเป็นห่วง นลินส่ายหน้า
“ยัง ฉันวิ่งออกมานอกห้อง แล้วพี่แจนกับป้าก็หาว่าฉันเข้าหามัน พวกเขาไล่ฉันออกจากบ้าน ฮือ ๆ”
“ฉันจะไปฆ่ามัน!” หลังจากได้ยิน คิมหันต์ก็กำมือแน่นอย่างโกรธแค้นแทนเธอ
“อย่านะ!” นลินร้องไห้ พร้อมทั้งกอดเอวเขาไว้เพื่อห้าม “ถ้านายไปฆ่ามัน นายจะติดคุก… ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่ต้องหาที่อยู่ใหม่จนกว่าฉันจะเรียนจบ”
คิมหันต์สูดลมหายใจลึก ๆ จากนั้นจึงพูดด้วยอารมณ์ที่เย็นลง
“ไปอาบน้ำก่อน เธอตัวเปียก เดี๋ยวจะไม่สบาย”
นลินพยักหน้า
“ขอบใจนายมาก แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นั่น”
คิมหันต์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยเสียงอ้อมแอ้ม
“ฉันเป็นผู้วิเศษ เธออย่ารู้เลย เอาเป็นว่าไปอาบน้ำเถอะ ว่าแต่เธอกินอะไรมาหรือยัง”
นลินส่ายหัว คิมหันต์จึงพาเธอเดินเข้าไปที่ห้องน้ำแล้วหาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้ออกมาให้เธอ คอนโดแห่งนี้พ่อของเขาซื้อไว้เป็นชื่อของเขาตอนวันเกิดครบรอบสิบห้าปี เขาอยู่ที่นี่เรื่อยมาเพราะมันใกล้โรงเรียนดี และเขากำลังคิดว่า ถ้าให้นลินมาอยู่ด้วยจะเป็นยังไงนะ ตอนนี้เธอไม่มีที่ไป หนำซ้ำยังเหลือเวลาอีกตั้งสองเดือนกว่าจะจบการศึกษา
คิมหันต์ตัวคนเดียวนั้นโตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเอง แต่ถ้าหากว่ารับนลินมาอยู่ด้วยนั่นหมายถึงเขาต้องรับผิดชอบชีวิตเธอด้วย เด็กหนุ่มนั่งสูบบุหรี่พ่นควันขาวคลุ้งทั่วห้อง จากนั้นกดเปิดแอปธนาคารในโทรศัพท์เพื่อดูว่าตอนนี้มีเงินอยู่ในบัญชีเท่าไหร่ ปกติคุณปรานโอนมาให้เขาใช้เดือนละสามหมื่นบาท นอกจากนี้พ่อของเขายังวางแผนให้เขาเรียนคณะบริหารธุรกิจเพื่อที่จะได้มาดูแลธุรกิจต่อจากท่าน…
- ผู้เขียน
