ผูกพันด้วยรัก (ดวงใจคิมหันต์)

เรื่อง ผูกพันด้วยรัก (ดวงใจคิมหันต์) เป็นนิยายฟิลกู๊ด แอบรักเพื่อน นิยายวัยว้าวุ่น น่ารัก พระเอกอบอุ่น รักเดียวใจเดียว มีนางเอกคนเดียว รักนางเอกมาก ปกป้อง ดูแล หลังจากแม่เสียไป 'นลิน' ที่เหลือตัวคนเดียวในวัยมัธยมปลาย จึงต้องย้ายไปอยู่ในความดูของลุงแต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ทำให้เธอถูกไล่ออกจากบ้านของลุงอีกครั้ง หญิงสาวไม่มีที่พึ่งพา แถมยังไม่มีที่ไป ทำให้ 'คิมหันต์' เพื่อนร่วมชั้นชวนให้เธอไปอยู่ด้วยกัน โดยมีเงื่อนไขว่าเธอต้องช่วยทำงานบ้าน เขาจะให้ค่าจ้างกับที่อยู่ ซึ่งนลินที่ไม่ได้มีทางเลือกมากนักจึงตอบตกลง ทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนก่อเกิดเป็นความรักขึ้นมา แต่เมื่อวันหนึ่งที่คิมหันต์กลายมาเป็นดาราชื่อดัง ทำให้ทั้งสองต้องอยู่ด้วยกันแบบหลบซ่อน เรื่องราวความรักของทั้งสองจะลงเอยแบบไหนมาติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ …… นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด ……… “ลินย้ายไปอยู่กับลุงนะลูก เพราะอยู่ที่นี่ก็ไม่มีใครดูแล ลุงจะดูแลลินเอง แม่ของหนูเขาไปสบายแล้ว” หลังจากเผาศพแม่ของนลินเสร็จ อเนกผู้เป็นลุงก็พาเธอไปทำเรื่องย้ายโรงเรียน และคืนบ้านเช่าหลังนี้ให้เจ้าของบ้านทราบ “…” นลิน เด็กผู้หญิงอายุสิบหกปีกำลังเคว้งคว้างเพราะแม่ที่อยู่ด้วยกันทุกวันมาด่วนจากไปด้วยโรคร้าย เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แม่ของเธอก็ไม่เคยรู้ตัว ท่านไม่เคยไปตรวจอย่างจริงจังเลยสักครั้ง หล่อนมีอาชีพค้าขายอาหารตามสั่งเป็นร้านเล็ก ๆ ในชุมชนแห่งนี้ ส่วนพ่อของเธอเป็นใครนั้นนลินไม่เคยรู้จัก เพราะตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยเห็นหน้าท่านเลย ท่านทิ้งให้สองแม่ลูกเผชิญชะตากรรมตามลำพังมาตลอด จนมาตอนนี้แม่ก็มาทิ้งเธอไปอีกคน เด็กหญิงนลินซึ่งตอนนี้ไร้ที่พึ่งพิงกำลังร้องไห้อย่างหนัก มือน้อย ๆ เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า สายตาพร่าพรายไปด้วยหยาดน้ำตาที่หลั่งริน การสูญเสียครั้งนี้ทำให้เธอไม่สามารถอยู่ในบ้านหลังนี้ที่อยู่มาตั้งแต่เกิดได้อีกต่อไป และขณะนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่พร้อมกับกอดกระเป๋าเสื้อผ้าไปด้วย มันเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่เธอมีติดตัว ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ยากที่จะคาดเดา นลินไม่ค่อยสนิทกับครอบครัวคุณลุงอเนกนัก เพราะความที่อยู่ห่างไกลกัน ตั้งแต่จำความได้เธอได้เจอลุงแค่สี่ครั้งเท่านั้น นั่นคือตอนที่แม่ของเธอพาไปงานศพตากับยาย เธอได้แต่ภาวนาว่าชีวิตของเธอหลังจากนี้คงไม่เจอเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านี้อีกแล้ว… “ลินตื่นได้แล้วลูก ถึงบ้านลุงแล้ว” นลินงัวเงียตื่นขึ้น ตอนนี้ยังไม่เช้าเพราะมองออกไปข้างนอกยังเห็นว่าฟ้ามืดอยู่ เธอก้าวขาลงจากรถพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ เห็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้สองชั้นหลังไม่ใหญ่มากนักอยู่เบื้องหน้า ต่อไปนี้เธอจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะเรียนจบมีงานทำ จึงจะสามารถออกไปอยู่ที่อื่นได้ อเนกพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน ชั้นล่างมีห้องเล็ก ๆ ว่างอยู่ เขาบอกกับเธอว่านี้คือห้องนอนของเธอ “ลินอยู่ห้องนี้นะลูก ส่วนห้องน้ำอยู่ด้านนอกติดกับห้องของลินนั่นแหละ แล้วก็พรุ่งนี้ลุงจะพาไปสมัครเรียน” “ค่ะ” เด็กสาวตอบรับสั้น ๆ “พักก่อนนะลูก ยังไม่เช้า เดี๋ยวลุงต้องไปเตรียมเปิดร้านแล้ว” พูดเสร็จลุงอเนกก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้นลินยืนเคว้งคว้างอยู่คนเดียวกลางห้อง มองไปมีฟูกที่นอนวางอยู่บนพื้นกับตู้เสื้อผ้าพลาสติกหนึ่งหลัง เธอวางกระเป๋าลง ปิดประตูห้องก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนบนฟูกต่อจนถึงเช้า แสงแดดด้านนอกสาดส่องเข้ามาตรงขอบหน้าต่าง นลินจึงลุกขึ้นค้นดูชุดนักเรียนแล้วดึงออกมา ก่อนจะเอามันมาสลัด ๆ ใส่ไม้แขวน สิ่งที่เธอจะต้องทำคือไปอาบน้ำ แล้วเดินออกไปถามลุงอเนกเพื่อหาเตารีดมารีดชุดนักเรียนก่อน เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้นลินเดินตามคุณลุงเข้ามาในโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในตลาดไม่ไกลจากบ้านของเขานัก หลังจากนำผลการเรียนจากโรงเรียนเดิมให้ครูฝ่ายวิชาการดูแล้ว ผลการเรียนของเธออยู่ในเกณฑ์ดีจึงได้อยู่ห้อง 5/1 มีครูอีกคนพาเธอเดินไปห้องเรียน เธอเดินตามหลังคุณครูเข้าไป และหลังจากแนะนำตัวเสร็จ ครูก็บอกให้เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะว่างข้างหน้าต่างเกือบสุดห้อง เพื่อนในชั้นพากันมองมาที่เธอ ทว่าเธอไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ อีกทั้งยังนำหนังสือที่ได้รับมาเปิดไปยังหน้าที่ครูบอก จนถึงเวลาพักเที่ยงขณะที่กำลังจะยืนขึ้นเพื่อไปโรงอาหาร ก็มีเด็กสาวผมสั้นประมาณบ่าเดินมาหานลินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร “เธอย้ายมาจากไหนเหรอ” “กรุงเทพฯ” นลินตอบ “ดีจริง ฉันชื่อม่านมุกนะ หรือเรียกมุกเฉย ๆ ก็ได้ เธอชื่ออะไร” ม่านมุกดูจะสนใจนลินมาก “นลิน เรียกลิน” นลินยิ้มน้อย ๆ ส่งไปให้อีกฝ่าย “วันนี้ฉันจะพาเธอทัวร์โรงเรียนเอง เธอมาเป็นเพื่อนกับฉันไหมลิน” ม่านมุกเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกันเอง รู้สึกถูกชะตากับนลินมากจนอยากเป็นเพื่อนด้วย นลินพยักหน้า “อือ ขอบใจนะ” “ไปกันเถอะ ก่อนอื่นฉันจะพาเธอไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อน” ม่านมุกพานลินเดินมาจนถึงโรงอาหาร เธอชี้ชวนอธิบายถึงสิ่งต่าง ๆ ในโรงเรียนให้นลินฟัง จากนั้นก็ถาม “เธออยากินอะไรเหรอลิน” “ข้าวราดแกงก็ได้ง่ายดี ถูกด้วย” “ถ้าอย่างนั้นไปร้านป้าแต๋นกัน อาหารอร่อย ถูกมากด้วย สามสิบห้าบาทได้กับสองอย่าง” เมื่อซื้ออาหารเสร็จแล้วทั้งสองคนก็ถือจานอาหารมานั่งโต๊ะที่ว่าง ม่านมุกเพยิดหน้าไปทางโต๊ะที่อยู่อีกทางแล้วบอก “ลิน เธอเห็นกลุ่มนั้นไหม ที่นั่งถัดเราไปห้าโต๊ะน่ะ” “ทำไมเหรอมุก” นลินถามด้วยความสนใจ หลังจากมองตามสายตาของเพื่อนสาว “กลุ่มนั้นเป็นดาวประจำโรงเรียน คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มชื่อยา มาจากครอบครัวที่มีฐานะ ได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ทุกปี เธออย่าไปใกล้นะ เหวี่ยงวีนสุด ๆ ชอบหาเรื่องคนอื่นที่สวยกว่าตัวเอง ถือว่าเป็นครอบครัวผู้สนับสนุนโรงเรียน คุณครูก็เกรงใจด้วย” “ขอบใจนะที่บอก เราจะระวังตัว แต่เราไม่ใช่คนสวยหรือน่ารักคงไม่มีปัญหากับพวกเขาหรอก” นลินพูดออกไปอย่างถ่อมตัวเพราะเธอไม่เคยคิดว่าตัวเองสวยหรือมีดีอะไรเลย ทว่าม่านมุกกลับเอ่ยชมอย่างจริงใจ “มุกว่าลินหน้าตาดี ตอนยิ้มมีลักยิ้มตรงแก้มด้วย น่ารักออก ผิวก็สวยมากด้วย” “ขอบใจเธอมากนะมุก” นลินยิ้ม อย่างน้อยการมาเรียนที่นี่ก็ไม่ได้แย่มากอย่างที่นึกหวาดกลัวก่อนหน้า “แล้วยังมีอีกกลุ่มนะ อยู่ห้องเดียวกับเราเลยละ ลินอย่าไปใกล้พวกนี้เชียว พวกนี้ชอบมีเรื่องประจำ เป็นขาใหญ่ประจำโรงเรียนเลย ขนาดพี่ ม.6 ยังต้องก้มหัวให้” “ทำไม พวกเขามีอิทธิพลขนาดนั้นเลยเหรอ” นลินถามออกไปอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วเด็กอายุเท่าเธอมีหน้าที่เรียนหนังสืออย่างเดียวไม่ใช่หรือไง “ใช่ เพราะพวกเขามาจากครอบครัวที่ร่ำรวยเลยไม่มีใครกล้าแตะไง เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละว่าใครบ้าง วันนี้พวกเขาไม่มาโรงเรียนน่ะ พวกนี้นะมีแต่เด็กผู้หญิงกรี๊ดกร๊าด วันวาเลนไทน์แต่ละปีได้ดอกกุหลาบกับช็อกโกแลตจนล้นโต๊ะ” ม่านมุกกล่าวอย่างออกรสออกชาติ “ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนหนังสือ คงไม่ไปยุ่งกับคนอื่นหรอก” นลินตอบออกไปตามความคิดเห็นของตัวเอง เพราะฐานะอย่างเธอไม่เอื้อให้ไปทำอะไรอย่างอื่นทั้งนั้นนอกจากตั้งใจเรียนหนังสือ “ดีแล้วละ เพราะฉันก็ย้ายมาเรียนที่นี่ตอน ม.4 ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกัน” ม่านมุกว่า “ฉันเข้าใจความรู้สึกของการเป็นเด็กใหม่ดี ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอเดินรอบ ๆ โรงเรียน ที่ที่ฉันชอบไปมากที่สุดคือห้องสมุด”