เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง (คิม ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม) #2
1324 คำ
ถ้าเขาใช้เงื่อนไขนี้ต่อรองขอค่าขนมเพิ่มจะได้หรือเปล่านะ… ตอนนี้เงินในบัญชีเขามีเยอะพอสมควร เพราะเป็นเงินที่ได้จากการขายรถบ้าง ขายของออนไลน์บ้าง และเงินที่คุณปรานโอนมาก็เหลือใช้ทุกเดือนด้วย
ในเวลาต่อมานลินเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เธออยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาว คิมหันต์ถามขึ้นว่า
“เธอหิวหรือเปล่า” เด็กสาวพยักหน้า “ห้องฉันมีแต่มาม่านะ เพราะปกติจะไปกินข้างนอก พอดีว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็นน่ะ”
“ฉันกินได้ แต่ต่อไปฉันซื้อของสดมาไว้ทำกินได้ไหม จะได้ประหยัด แล้วนายมีหม้อหุงข้าวหรือเปล่า” นัยน์ตาคู่สวยสอดส่ายไปมา เจ้าของห้องนั้นส่ายหน้า
“ไม่มี เธอเคยมาห้องฉันบ่อยแล้วนี่ คงรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนนะ”
นลินพยักหน้า
“แล้วนายหิวไหม ฉันจะต้มเผื่อ”
คิมหันต์พยักหน้าเอาด้วย นลินจึงจัดการต้มน้ำและนั่งรอจนน้ำเดือด ก่อนจะเทใส่มาม่าที่เตรียมไว้สองถ้วย ซึ่งหลังจากสูบบุหรี่เสร็จแล้วคิมหันต์ก็เดินตามเธอมาทางห้องครัว เขาเหลือบมองหน้าใส ๆ ของเธอที่เริ่มบวมและเห็นรอยรูปฝ่ามือ
“หน้าเธอเจ็บมากไหม” เขาถาม
“เจ็บ แต่ฉันทนได้ กินสิเส้นนุ่มแล้ว” เด็กสาวพยายามไม่สนทนาเรื่องก่อนหน้า พลางเพยิดหน้าให้เขากิน หากแต่เด็กหนุ่มยังคงถามต่อ
“แล้วเธอจะเอายังไงต่อไปล่ะ”
“ฉันคงต้องหาห้องเช่าราคาถูกที่ไหนสักที่ แต่ระหว่างนี้ฉันขออยู่กับนายก่อนได้ไหม ให้ฉันนอนโซฟาก็ได้” นลินถาม
“ถ้าเธอไม่มีที่ไปก็อยู่กับฉันนี่แหละ ไม่ต้องไปหาเช่าให้เปลืองเงินหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ค่อยมีเงิน”
นลินชั่งใจครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคิดบางอย่างออก
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำงานบ้านกับซักเสื้อผ้าเป็นการตอบแทนนายนะ” คิมหันต์พยักหน้า “แต่ว่านายแน่ใจนะว่าครอบครัวนายจะไม่ว่าที่ฉันมาอาศัยคอนโดนายอยู่แบบนี้”
“ไม่ว่าหรอก พ่อฉันไม่เคยสนใจฉันอยู่แล้วว่าฉันจะทำอะไร” คิมหันต์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “ส่วนแม่ก็เสียไปตั้งแต่ฉันห้าขวบแล้วละ”
ได้ยินคำตอบแบบนั้นนลินก็ถึงกับหน้าซีด
“ฉันขอโทษนะที่ถามนายเรื่องนี้ นายโอเคไหม”
“ฉันโอเค มันนานจนจำความรู้สึกนั้นไม่ได้แล้ว”
นลินพยักหน้า จากนั้นก็ถามขึ้นอีกครั้ง
“แล้วนายมีแฟนหรือเปล่า ฉันกลัวแฟนนายจะว่าเอา”
“ฉันไม่มีแฟน ไม่ต้องห่วง ถ้ามีแล้วจะบอกเธอเอง คิดเสียว่านี่เป็นห้องเธอเหมือนกันเถอะ”
เด็กสาวทอดถอนใจยาวเหยียดฟังดูอ่อนล้า
“ทำไมนายถึงดีกับฉันจัง นายรู้ไหมว่าฉันกลัวมากเลย ไอ้หมอนั่นมันตัวใหญ่มาก”
“เธออยู่ที่นี่ เธอจะปลอดภัย เชื่อฉันนะ” น้ำเสียงหนักแน่นของเด็กหนุ่มทำให้นลินคล้ายกังวลใจลงไปได้บ้าง เธอส่งยิ้มให้เขาน้อยๆ
“ขอบคุณนะ”
“กินสิ จะได้ไปนอน พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เธอช่วยฉันแพ็กของด้วยนะ วันจันทร์จะได้เอาไปส่ง” คิมหันต์แจงรายการในวันพรุ่งนี้ นลินพยักหน้า
“นายขายมานานหรือยัง ฉันอยากขายแบบนายบ้างจัง แต่ไม่มีทุน”
“ฉันขายมาสองปีแล้ว เอาไว้ฉันจะสอนเธอแล้วก็จ้างเธอมาเป็นแอดมินเพจนะ เธอจะได้มีรายได้”
“ถ้าฉันจบ ม.6 แล้วฉันจะเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเอา ฉันจะได้ทำงานไปด้วยได้ นายว่าดีหรือเปล่า” นลินยังคงถามต่อ ส่วนคนฟังพยักหน้า
“ก็ดี ฉันเห็นด้วย เธอเรียนเก่งขนาดนี้ หรือถ้าเธอจะเรียนแบบปกติและทำงานไปด้วยก็ได้นะ เพราะตอนเรียนมหาวิทยาลัยเราไม่ต้องไปเรียนทั้งวันเหมือนตอนนี้”
“ฉันจะคิดดูแล้วกัน พอดีว่าฉันมีเงินเก็บไม่มากน่ะ”
“พ่อกับแม่เธอไปไหน” คิมหันต์ถาม
“ฉันไม่เคยเห็นหน้าพ่อหรอก ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับแม่แค่สองคน ส่วนแม่ฉันก็เสียไปแล้ว ฉันเลยต้องย้ายมาอยู่กับลุงที่ขอนแก่นนี่แหละ”
“เสียใจด้วยนะ”
เด็กสาวส่ายหน้า
“ฉันไม่เป็นไรแล้วละ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ยังมีที่ซุกหัวนอน”
จากนั้นเด็กทั้งสองก็นั่งกินมาม่าของตัวเองอย่างเงียบ ๆ อย่างใช้ความคิด กระทั่งกินจนหมดคิมหันต์ถึงได้เอ่ยขึ้น
“เธอไม่ต้องไปนอนโซฟาหรอก มานอนเตียงด้วยกันนี่แหละ เตียงตั้งกว้าง ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
“ฉันนอนดิ้นนะ ฉันกลัวว่าตัวเองจะถีบนายตอนหลับนี่สิ” นลินยิ้มแห้ง
“ไม่เป็นไร ฉันจะเอาหมอนมากั้นเอง นอนเถอะ ดึกแล้ว ฉันเหนื่อย”
พูดเสร็จคิมหันต์ก็เดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระล้างร่างกาย ทิ้งให้นลินมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เธอนำหนังสือเรียนออกมาเรียงกันไว้ เพราะยังมีรายงานอีกหลายเล่มที่ต้องทำเนื่องจากรับจ้างเพื่อนที่โรงเรียนมา เธอนั่งลงกับพื้นพรมในห้องของคิมหันต์แล้วขะมักเขม้นกับการเรียบเรียงกระดาษรายงาน เมื่อเด็กหนุ่มออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืด กางเกงกีฬาขาสั้น เขาก็มองไปที่เธอขณะกำลังเช็ดผม
“ทำไมยังไม่นอนอีก ทำอะไรอยู่”
“ฉันรับจ้างเพื่อนทำรายงาน เหลืออีกสี่เล่มถึงจะเสร็จ นายไปนอนก่อนเลย ฉันจะออกไปทำข้างนอกแล้วกัน นายจะได้ปิดไฟนอน”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันเล่นเกมรอเธอ” เขาพูด นลินจึงเอ่ยถามต่อว่า
“นายมีเครื่องพรินต์ไหม แล้วฉันยืมใช้คอมพิวเตอร์นายได้หรือเปล่า”
“ฉันไม่มีเครื่องพรินต์ แต่มีโน้ตบุ๊กอยู่ข้างนอก”
“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องไปพรินต์เอกสารที่ร้าน” นลินพึมพำ พลางจัดเอกสารเตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอก ทว่าถูกรั้งไว้เสียก่อน
“มานอนก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะช่วยทำ” คิมหันต์ว่า เด็กสาวจึงยอมพยักหน้าด้วยเพราะตอนนี้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวชอบกล “เธอโดนทำร้ายมาแล้วก็ยังโดนฝนอีก กินยาก่อนไหมค่อยนอน จะได้ไม่เป็นไข้”
“ไม่เป็นไร” นลินบอก “นอนหลับฝันดีนะ ขอบคุณอีกครั้ง”
คิมหันต์พยักหน้า จากนั้นเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง แต่ปรากฏว่าเธอกลับเบิกตาโพลง
“นอนเถอะ”
“ฉันนอนไม่หลับ มันแปลกที่แล้วยังต้องมานอนเตียงเดียวกับนายอีก”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” คิมหันต์ว่า นลินจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“สัญญานะ”
“อืม สัญญา”
ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจของนลินสม่ำเสมอ เธอน่าจะหลับไปแล้ว แต่เขายังลืมตาโพลงในความมืด อย่างใช้ความคิด ถึงเขาจะเพิ่งอายุสิบแปดปีไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว แต่เขาก็เคยมีประสบการณ์มีเซ็กซ์กับผู้หญิงมาบ้าง เขาเคยลองมาแล้วกับผู้หญิงหลายคน แต่กับนลินเขาจะไม่ทำอะไรเธอหรอกถ้าเธอไม่เต็มใจ เพราะคนอย่างเธอนั้นจริงจังกับชีวิตมากเกินไป ไม่ใช่ผู้หญิงรักสนุกที่เขาจะทำแบบนั้นด้วยได้ ถึงเขาจะชอบเธอมากกว่าเด็กผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาแต่เขาก็ยังเด็กเกินไปที่จะรับผิดชอบชีวิตเธอ ดังนั้นถ้าเขายังรับผิดชอบชีวิตตัวเองไม่ได้ เขาก็จะไม่ดึงเธอมาในโลกสีเทา ๆ หม่น ๆ ของเขาเด็ดขาด
- ผู้เขียน
