"อย่ามาท้าฉัน!"
ลีลาบอกเสียงกร้าว ดวงตาสวยจ้องเขาอย่างฟาดฟัน
"ผมไม่ได้ท้า แต่ถ้าคุณคิดว่าตัวเองเก่งมาก เก่งพอๆกับความอวดดี ชีวิตของคุณก็ไม่จำเป็นต้องมีผมอีกต่อไป ถ้าคิดว่าช่วยเหลือตัวเองได้ เหมือนที่คุณคิดว่าตัวเองสามารถออกไปท่องราตรี โดยที่คิดว่าตัวเองสามารถรอดพ้นจากทุกภัยอันตรายที่มี ก็ไปหย่ากับผมซะสิ ถ้าไม่มีผมแล้วคุณอยู่ได้ พรุ่งนี้เราก็ไปหย่าขาดกัน ต่อให้พ่อคุณจะมองผมว่าเนรคุณ ผมก็จะรับกรรมของผมเอง"
"หึ.."
ลีลาเหยียดยิ้มหยัน รอยยิ้มจางๆผุดขึ้นที่มุมปาก ใบหน้างามเชิดขึ้นเพียงนิด ก่อนที่เธอจะสะบัดมือให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม
"อย่ามาพูด ว่าฉันควรไปหย่า ถ้าคิดว่าขาดนายได้ คนที่เอ่ยคำว่าหย่าคือนาย ถ้าฉันรู้ ว่าการขอความช่วยเหลือจากนายแล้วถูกมองว่าโครตไร้ค่าจนผู้ชายมาเอ่ยขอหย่า ฉันยอมแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ดีกว่า.."
"...แล้วแต่นายละกันนะ หย่าก็หย่า"
บูรพามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไ
