@บ้านหิรัญรัตน์
บูรพาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อมองสบตากับดวงตาคมนิ่งของเลิศศักดิ์ รู้ดีว่า เลิศศักดิ์เป็นคนที่ใจเย็นมาก และรู้ดีอีกเช่นกัน ว่าความสุขุมนุ่มลึก แฝงความจริงจังด้วยเช่นกัน
"มาคนเดียวเหรอบูม"
บูรพาเหลือบตามองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเพียงนิด สองทุ่มกว่า เขารู้ดีว่าลึกๆแล้ว ท่านเลิศศักดิ์เข้าใจการมาของเขาดี เพียงแต่ท่านเลือกที่จะถามก่อนเท่านั้นเอง
"เราไม่เข้าใจกันบางอย่างครับ แล้วป่านนี้คุณลียังไม่กลับบ้าน ผมกังวล ว่าจะมีอันตราย เพราะคุณลีไม่ได้มีเพื่อนที่ไทยคนไหนที่สนิทกัน"
บูรพาพูดออกไปอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก อึดอัดเรื่องความสัมพันธ์ จะพูดคำว่าห่วง เขาเองก็ยังกลัวว่ามันจะมากเกินไป
"ยังไม่กลับบ้าน บ้านของนายอย่างนั้นเหรอ?"
เป็นอีกครั้ง ที่บูรพาหลุบตามองต่ำ กรามบดเข้าหากัน เมื่อความหมายที่เจืออยู่ในคำถามนั้น มันสะกิดใจเขาอย่างจัง
"เราอยู่ด้วยกันที่คอนโดครับ"
หนักใจมาก
