"หึ.."
บูรพาแค่นเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะสอดมือหนา เข้าไปประคองท้ายทอยของอีกคนเอาไว้ ความตั้งใจ คือไม่ต้องการให้เธอหลบหลีกใบหน้าไปไหน
"ก็ธรรมดาไหมล่ะ บทอยากได้ ก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ บทจะไป มันก็คงไม่ได้ยากอยู่แล้วไง"
"เดี๋ยวนะ คือนายหรือเปล่าล่ะ ที่เป็นคนเอ่ยคำว่าหย่า นายที่กล่าวหาว่าฉันอวดเก่ง อวดดี นายท้าฉันนี่ ว่าควรหย่า ถ้าชีวิตนี้ฉันขาดนายได้"
"คุณขาดผมได้?"
คิ้วหนาเข้มเลิกร่นอย่างคนที่กำลังตั้งคำถาม ความใกล้ชิดระหว่างสองร่าง ทำให้ตาคมสัมผัสกับใบหน้างดงามของหญิงสาวอดีตคนรักอย่างชัดเจน
"สามปีก่อนที่นายเลือกทิ้งฉัน ฉันก็ยังอยู่ของฉันได้ ต่อจากนี้ถึงฉันจะไม่มีนาย แต่ฉันก็อยู่ของฉันได้อยู่ดี"
ลีลายันกายหมายตั้งใจจะผละห่าง แต่ข้อมือก็ถูกกระชากจนร่างล้มลงไปบนหน้าตักของอีกคนอีกครั้ง
"ก็ในเมื่อเราต่างกัน แปลกงั้นเหรอถ้าผมจะเจียมตัว"
หัวใจดวงน้อยกระตุกแปล๊บอย่างรุนแรง เขาอ้างเ
