ตอนที่ 7 เสือกับแมว
1658 คำ
โซนรีบกดวางสายแต่เมื่อยังเห็นคู่ขาโทรมาต่อเนื่องก็เริ่มโมโหจนต้องปิดเครื่อง
"นี่กล้าปิดเครื่องใส่ดุจดาวเลยเหรอคะโซน" มันจะมากเกินไปแล้วนะ ทั้งที่โซนความมีแค่ดุจดาวคนเดียวแท้ๆ ทั้งที่ดุจดาวเป็นคู่ขาของโซนแท้ๆ ไหนจะยัยคู่หมั้นตัวดีนั้นอีก
"แล้วไหนแม่บอกว่าจ้างคนใช่คนใหม่ทำไมยังไม่เห็นเงาหัวเลย"
"น่าจะมาพรุ่งนี้นะครับ....นายน้อยอยากได้อะไรรึเปล่า"
"ไม่ต้องเรื่องที่ฉันให้พวกแกไปทำเป็นไงบ้าง"
"มันชื่อโดมครับเป็นผัวของผู้หญิงที่ชื่อข้าวแกงเธอเป็นเพื่อนกับฝ้ายครับ"
"อย่างนั้นเหรอ.....ลากตัวทันมาสั่งสอนให้มันรู้ซะบ้างว่ามันกำลังยุ่งอยู่กับคนของใคร"
"ครับนาย"
"ที่ฉันทำไม่ใช่ว่าฉันหึงฉันหวงเธอหรอกนะ....แต่เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉัน" โซนชะงักกับคำพูดตัวเองเมื่อรู้ว่าตัวเอกพูดผิดก็กัดริมฝีปากแน่น
"บ้าจริง....แค่คนเคยนอนด้วยเท่านั้นเอง" โซนพูดเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำ
เช้าวันต่อมาฝ้ายที่นั่งแท็กซี่มาทำงานเป็นแม่บ้านหรือสาวใช้ชั่วคราว เธอเงยหน้าขึ้นมองบ้านที่ต้องเรียกว่า คฤหาสน์
"ไหนบอกว่าบ้านหลังเล็กไง....มันเล็กที่ไหนเนี่ย" ฝ้ายขยี้ตามองอีกครั้ง
"สงสัยจะเป็นลูกคนรวยแน่ๆ....รีบไปทำงานตัวเองดีกว่า" ฝ้ายรีบไขกุญแจเข้าอีกประตู ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านดวงตาเล็กเบิกกว้างเมื่อเห็นรถหรูจอดเรียงกับสามถึงสี่คัน
"โห้.....รวยโคตรเลย" เมื่อไหร่จะมีบ้านหลักใหญ่แบบนี้กับเขาสักทีนะ แต่ว่าสงสัยจะมาเช้าเกินไปลูกคุณหนูผู้ดีคนรวยเขาคงไม่ตื่นเช้ากันหรอก
ฝ้ายเดินเข้ามาข้างในบ้านก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องครัวแต่เพราะจำได้ว่าคุณหนูบ้านนี้ตื่นนอน10โมงเช้า จึงหันไปทำความสะอาดบ้านก่อนตามด้วยรดน้ำต้นไม้
"ต้มโจ๊กไม่ใส่ผักหอม....ผักชีทุกชนิดที่เป็นผักมีคนไม่ชอบกินผักด้วยเหรอเนี่ยแถมยังเน้นย้ำด้วยว่าผักทุกชนิดเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจสินะ"
ภายในห้องนอนขนาดใหญ่บนเตียงกว้างโซนชายหนุ่มทายาทมาเฟียขยับพลิกตัวไปมาเมื่อจมูกได้กลิ่นหอมของอาหารเช้า เขาค่อยๆลืมตาขึ้น
"เจ็ดโมง...ใครมาทำอาหารตอนเจ็ดโมงวะหรือจะเป็นแม่บ้านคนใหม่" โซนกัดฟันกรอดเขารู้สึกไม่ค่อยชอบที่โดนขัดขวางการนอน ต่อเขานอนต่อมันก็ทำไม่ได้ถ้ายังมีกลิ่นอาหารลอยเข้ามาในห้องเขาแบบนี้
ตึกๆ เสียงฝีเท้าของโซนเดินเข้ามาใกล้ห้องครัวมากทุกทีแต่ทว่าคิ้วหน้าต้องขมวดเมื่อได้ยินเสียงคนร้องเพลงดังมาจากข้างในครัว
"หอมจัง....แถมวันนี้ฉันยังอารมณ์ดีสุดๆ" ก็คิดเสียว่าได้งานใหม่ทำรอไว้หาเงินไปลงทุนซื้อเสื้อผ้าไปขายที่ตลาดเหมือนเดิมดีกว่า
"นี้มันพึ่งจะกี่โมงเอง....แล้วทำไมต้องแหกปากแต่เช้าด้วยวะเป็นคนใช้ยังไง" โซนเดินเข้ามาครัวด้วยความโมโหที่อีกฝ่ายรบกวนเวลานอนจึงใส่อารมณ์เต็มที่
"ขอโทษด้วยนะคะ...พอดีว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ" ฝ่ายชะงักดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือผู้ชายที่เธอเกลียดเข้าไส้
"นาย"
"ยัยป้านี่เอง"
"ใครป้านาย...." ให้ตายสิ ทำไมถึงไม่ถามป้าก่อนนะ ถ้ารู้ว่าเป็นบ้านของไอ้บ้านี่ให้ตายก็ไม่หรอก
"สามสิบกว่าแล้วไม่ให้เรียกป้าจะให้เรียกยายแทนหรือไงแกปูนนี้ยังคิดว่าตัวเองเด็กอีก"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ.....นายไม่พอใจใช่มั้ยดีงั้นจะเลิกทำงานนี้" คิดว่าฉันอยากทำงานให้นายมากหรือไง เด็กนิสัยเสีย เอาแต่ใจ มีพ่อแม่รวยเป็นมาเฟียแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะฉันจะไม่ยอมเด็กอย่างนายอีก
"มาแหกปากร้องเสียงดังทำให้คนอื่นตื่นแล้วจะเดินไปนี้นะเหรอวะ" กี่ครั้งแล้วที่ยัยป้านี่กล้าขัดใจฉัน
"ก็นี่มันสายมากแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
"แต่กฎที่นี้คือฉัน....ฉันคือเจ้าของบ้านทุกคนต้องฟังฉันคนเดียวเท่านั้น"
"เผด็จการ"
"แล้วไงวะ"
"ใครอยากอยู่ก็เชิญแต่ฉันไม่อยู่แน่นอน" ฝ้ายหันมาชี้หน้าโซน ก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากห้องครัวแต่ทว่าก้าวยังไม่พ้นขอบประตูโซนก็คว้าเธอเอาไว้ก่อน เขาผลักเธอให้ชนกับผนังกำแพงแล้วใช้มือข้างหนึ่งบีบลำคอเธอแน่น
"เธอไม่มีสิทธิ์มาเดินหนีฉันเข้าใจมั้ย"
"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์...ในเมื่อฉันมีขาที่จะก้าวไปที่ไหนก็ได้"
"ปากเก่ง.....ไม่เจอกันนานดูท่าจะปากหมาขึ้น" โซนยกมือขึ้นลูบผมฝ้ายแล้วออกแรงดึงผมสวยจนฝ้ายเผลอร้องเพราะเจ็บ
"โอ๊ย....ผมฉัน" ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองคนตรงหน้าอย่างหาเรื่อง โซนแสยะยิ้มมุมปากอย่างสะใจแต่ทว่าเขาเองก็ต้องร้องเพราะเจ็บ
"โอ๊ย.....ยัยป้านี่กล้ามากนะ"
"แกทำได้ฉันก็ทำได้เหมือนกันทำไมฉันต้องยอมเป็นฝ่ายเจ็บคนเดียวในเมื่อฉันก็มีมือ" ฝ้ายใช้มือเล็กๆกระชากผมของเขาโซนกัดฟันกรอด เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น
"คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะชอบเหรอ....กำลังอัพเกรดสินะ"
"นายพูดอะไร"
"อยากให้ฉันสนใจไม่ใช่เหรอ.....ถ้าเธอไม่สนใจฉันคงไม่ยอมมาเป็นสาวใช้ที่บ้านฉันหรอก"
"เข้าข้างตัวเองมากไปรึเปล่าคิดว่าหล่อลากดินมากหรือไง"
"....."
"ถ้าฉันรู้ว่าต้องมาเป็นสาวใช้ให้เด็กนิสัยเสียบ้าอำนาจอย่างนายจ้างให้ฉันก็ไม่มาหรอก"
"ใช่สิ.....ฉันมันไม่ใช่ไอ้เด็กนั่นนี่ถึงจะได้เป็นห่วงเป็นใย"
"นายหมายความว่าไงหรือว่านาย" อย่าบอกนะว่าเขาจ้างนักเลงพวกนั้นไปพังร้านฉัน
"ใช่.....บังเอิญว่าเห็นคนมีความสุขแล้วมันขัดหูขัดตาอย่างไงก็ไม่รู้" โซนเลียริมฝีปาก
"ขี้อิจฉา" จุ๊บ ฝ้ายชะงักตกใจเมื่อโซนก้มลงจูบปากเธอ เขาหัวเราะในลำคออย่างมีความสุข
"ไอ้เด็กเลว" ยิ่งเธอด่าเขามากเท่าไรจากที่จูบก็กลายเป็นสอดลิ้นเข้ามาข้างในโพรงปากอุ่น โซนยิ้มมุมปากอย่างดีใจเมื่อเธอพยายามใช้มือทั้งสองข้างหยุมหัวเขา
"เดี๋ยวนี้ชอบความรุนแรงเหรอหืมมม"
"ทำไมแกต้องพังร้านฉันด้วย"
"อยากพังทำไม.....ว่าไปแล้วเมื่อไหร่เธอจะมาใช้หนี้ฉันหรือว่าอยากใช้อย่างอื่นแทนเงิน"
"......"
"เช่น.....ร่างกาย"
"สมองคิดได้แค่นี้เหรอ.....อดอยากปากแห้งมากทำไมไม่ซื้อกิน"
"ทำไมต้องซื้อกินในเมื่อฉันมีเธออยู่.....เธอเป็นลูกหนี้ฉัน"
"ฉันจะใช้เงินจ่ายหนี้ไม่ใช่ร่างกาย"
"หัดอ่อยผัวซะบ้างหนี้จะได้ลด.....จริงมั้ยลูกหนี้ที่รัก" โซนหอมแก้มแดงๆของเธอ
"ที่รักกับผีนะสิ"
"หึ"
"ยิ้มอะไร"
"คิดว่าเด็กอย่างฉันจะเอาผู้หญิงอย่างเธอมาเป็นเมียจริงๆเหรอก็แค่แก้ขัดเวลาอยากเอาแค่นั้นแหละ"
"....."
"ไม่ได้จริงจังอะไรเลย"
เพี๊ยะ โซนยอมปล่อยฝ้ายเขายักยิ้มมุมปากเล็กน้อยมือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบริมฝีปาก
"แล้วคิดว่าฉันจะเอาเด็กเปรตนิสัยเสียอย่างแกมาเป็นผัวหรือไง....ไม่มีทาง" ฝ้ายตั้งใจปา แครอทใส่เขา
"....."
"ต่อให้รวยล้นฟ้ามากแค่ไหนฉันยอมกัดก้อนเกลือกินจะดีกว่าอ๊ะโอ๊ย"
"นั่งกินนอนกินมันจะตายมากเหรอ.....ดีมาดูกันว่าระหว่างฉันกับเด็กนั่นเธอจะคลานมาขอร้องใคร"
"....."
"ถ้าไม่ใช่คนรวยอย่างฉัน!"
"ลืมไปรึเปล่าฉันไม่ได้พิการที่จะนั่งง้อมือง้อเท้า...ฉันมีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้นายแน่"
"งั้นก็ใช้มันวันนี้เลยสิ"
"นายจะบ้าหรือไงเงินตั้งเป็นแสนเป็นล้าน"
"รู้ตัวว่าหาเงินมาใช้หนี้ฉันยังไม่ได้ก็อย่าปากดี....เพราะอารมณ์ฉันไม่ได้ใจดีทุกวันหรอกนะ" ฝ้ายปัดมือหนาออกเธอรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินออกจากห้องโซนขมวดคิ้วงง
"นั่นจะไปไหนกลับมาทำหน้าที่ของเธอ"
"บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ....ว่าฉันไม่อยู่รับใช้เด็กนิสัยเสียอย่างนาย" ฝ้ายรีบเดินหนีเขา แม้จะเจ็บใจที่ต้องหางานใหม่ก็ตามแต่ยังดีกว่าที่ต้องก้มหน้าทำงานให้ผู้ชายที่เธอเกลียด
"ฉันไม่ให้เธอไปกลับมา"
"......"
"กลับมากูบอกว่าให้มึงกลับมาไงไม่ได้ยินหรือไงวะ" โซนรีบเดินตามฝ้ายเพื่อลากเธอกลับมาเป็นสาวใช้ต่างจากฝ้ายรีบวิ่งหนีเขา โชคดีที่มีวินมอเตอร์ไซค์ขับผ่านมาฝ้ายจึงรีบขึ้นวินมอเตอร์ไซค์หนีไปจากเขา โซนวิ่งออกมาที่ถนนเขากำหมัดแน่นสายตาคมมองไปที่แผ่นหลังของฝ้าย ฝ้ายยกนิ้วชี้ขึ้นหยามเขา
"โธ่โว้ยยัยป้านี่วอนซะแล้ว....อย่าให้กูจับได้นะเด็กนิสัยเสียคนนี้จะจับกดหัวลงเตียงให้ปากไม่ออกเลยค่อยดูโว๊ย....หงุดหงิดเป็นบ้า"
- ผู้เขียน
