ผัวเด็กมันเถื่อน

ที่ตลาดแห่งหนึ่งในกรุงเทพผู้คนมากมายต่างก็ออกมาจับจ่ายซื้อขาย "เสื้อผ้ามั้ยจ๊ะ....แค่ร้อยเดียวสวยทั้งนั้นเลยจ้า"เสียงตบมือตะโกนเรียกลูกค้าของฝ้าย แม่ค้าเสื้อผ้ามือสองที่ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินมาเลี้ยงชีพ "ฝ้าย...ร้านมึงขายดีมั้ย" ข้าวแกงแม่ค้าเครื่องสำอางเดินมาหยุดที่หน้าร้านฝ้าย "ก็ได้เรื่อยๆ...เดี๋ยวนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีด้วยล่ะมึง" ฝ้ายหันไปยิ้มให้ลูกค้า เธอเป็นผู้หญิงที่ยังคงครองความโสดแม้อายุจะสามสิบแล้วก็ตาม แต่เพราะรูปร่างที่ผอมเพียวสูงผิวขาวเนียนทำให้ใครต่อใครต่างก็คิดว่าเธอยังเด็ก "คงใช่....ว่าแต่วันนี้เก็บร้านแล้วไปหาอะไรกินกันมั้ย" ข้าวแกงเองก็เป็นเพื่อนสนิทฟ้าย ต่างกันแค่เพียงข้าวแกงดันมีแฟนที่สำคัญเจ้าชู้ยิ่งกว่าพระเอกละครแม้ฝ้ายจะไม่ชอบที่แฟนจ้าวแกงมักส่งสายตาคุกคามเธอตลอดเวลาที่ข้าวแกงเผลอ "ขอโทษนะพอดีกูต้องรีบกลับบ้านพอดีว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า" "ทำงาน...นี่มึงหางานเสริมได้แล้วเหรอแล้;งานอะไรอ่ะ" ข้าวแกงยิ้มดีใจกับเพื่อนที่ได้งานสักที หลายเดือนแล้วที่ฝ้ายต้องดิ้นรนหางานเสริมเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ให้น้องชายอย่าง บอล ที่คอยเอาแต่สร้างเรื่องให้ฝ้ายไม่เว้นวันซ้ำยังชอบสร้างแต่หนี้ ติดพนัน "ใช่...ไปเป็นคนใช้นะแต่แค่ชั่วคราวนะพอดีคนเก่ากลับบ้านนะ" "อ๋อ" "ก็ดีแล้ว" "พี่ฝ้าย...พี่ฝ้ายเกิดเรื่องใหญ่แล้ว" "เกิดเรื่องอะไรเหรอไอ้แดง" แดงเป็นเด็กน้อยอาศัยอยู่ข้างบ้านฝ้าย "พี่บอล" แดงหอบเหนื่อยเพราะวิ่งมาตั้งไกล "บอลเป็นอะไร" "พี่บอลตอนนี้กำลังโดนเจ้าหนี้รุมกระทืบอยู่ที่บ้านนู้น" "อะไร....ข้าวแกงฝากร้านด้วยนะ" "ได้....มึงระวังตัวด้วยนะฝ้าย" "ไม่ต้องเป็นห่วงกูเอาตัวรอดได้" แดงกับข้าวแกงยืนมองฝ้ายที่วิ่งไปที่บ้าน แดงหันมาถามข้าวแกงด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงฝ้าย "พี่ข้าวแกง...เราควรโทรแจ้งตำรวจดีมั้ยพี่" "มึงคิดว่าพี่ไม่อยากโทรเหรอไอ้แดง...แต่ถ้าโทรไปแจ้งไม่รู้ว่าไอ้บอลมันจะโดนข้อหาอะไรบ้าง" "แต่พี่บอลโดนทำร้ายนะ...ผมนี้เห็นสองตาเลยว่ากำลังโดนกระทืบ" "ใช่....แต่ว่าไอ้คนที่บอลไปติดหนี้เขานะเป็นใครต่างหาก" "ทำไมเหรอ" "ก็แถวนี้มันเถื่อนนะสิ....เรื่องแบบนี้บางทีเราก็ไม่ควรยุ่งเดี๋ยวจะโดนลูกหลง" "พี่ไม่ห่วงพี่ฝ้ายเหรอ" "ห่วง...แต่พี่พึ่งรู้ว่าคนที่ไอ้บอลไปติดหนี้มาเป็นใครนะซิ" แดงขมวดคิ้วงง "แล้วใครเหรอ...ทำไมพี่ต้องทำหน้าเหมือนกลัวด้วย" "โซน...." ที่บ้านฝ้าย "หยุด....หยุดเดี๋ยวนี้" ฝ้ายวิ่งเข้ามาผลักผู้ชายสามถึงสี่คนที่กำลังรุมกระทืบบอลให้นอนจมกองเลือด ฝ้ายรีบประคองบอลให้ลุกนั่งเธอตวัดสายตาหันไปมองผู้ชายตรงหน้า "ทำไมต้องทำรุนแรงด้วย" "ก็น้องเธอมึงติดหนี้ไม่ยอมจ่าย....ในเมื่อไม่ยอมใช้หนี้มันก็ต้องทำแบบนี้แหละต้องโดนยำบ้างจะได้ใช้หนี้ง่ายขึ้น" "พวกนายไม่กลัวกฎหมายเลยหรือไง" "ถ้ากลัวจะทำเหรอ....ในเมื่อเธอมาแล้วก็เอาเงินมาใช้หนี้แทนน้องชายเธอซะ" ชายคนหนึ่งก้าวออกมาข้างหน้าเขาบอกเธอเสียงเหี้ยม "เท่าไร" "ไม่เยอะหรอก....แค่ห้าล้านเอง" "ห้าล้าน" ฝ้ายทรุดเข่าอ่อนเธอไม่มีเงินจำนวนมากขนาดนั้นแค่หาใช้ในแต่ละวันยังเหนื่อยจนน้ำตาแทบกระเด็นมาตอนนี้น้องชายของเธอกับสร้างหนี้ให้เธอก้อนใหญ่ "ใช้ห้าล้าน....วันนี้มันถึงกำหนดที่น้องเธอต้องใช้หนี้แล้ว" "เลื่อนให้กูสักเดือนสองเดือนไม่ได้เหรอวะ" "ไม่ได้....ถ้ากูเลื่อนวันให้มึงกูคงโดนนายน้อยฆ่าตายสิวะ" "เงินเยอะขนาดนั้นกูจะหาที่ไหนมาให้วะ" บอลเด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองนิสัยก้าวร้าว ติดพนัน ชอบเที่ยว วันๆ เอาแต่เที่ยวไม่ยอมทำการทำงาน บ่อยครั้งที่ฝ่ายพยายามตักเตือนแต่บอลก็ไม่ยอมฟังคำเตือนของเธอเขายังคงเป็นตัวสร้างปัญหาตั้งแต่ครอบครัวของเธอยังมีครบและอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเพราะเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแม่จึงถูกเลี้ยงมาอย่างเอาแต่ใจจนฝ้ายเริ่มจะทนไม่ไหว "บอล....พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปเล่นพนันอย่าไปติดหนี้ใครอีกทำไมไม่ฟังที่พูดบ้าง" ฝ้ายหันมาบ่นให้บอล "จะบ่นอะไรหนักหนาวะ....เป็นพี่ต้องมีหน้าที่ดูแลน้องอย่ามาสอน" "แต่พี่ต้องสอน....กี่ครั้งแล้วที่พี่ต้องคอยใช้หนี้แทนนายจนทุกวันเราแทบจะไม่มีเงินเก็บแล้วนะ" "ช่างมัน....ใครจะสน" บอลพูดด้วยสีหน้าไม่มีความรู้สึกผิดเขารีบเช็ดเลือดที่มุมปากออก "ฉันขอเวลาได้มั้ย....เงินตั้งห้าล้านมันหามาไม่ได้ง่ายๆ" "ไม่ได้.....นายน้อยรอมาหลายเดือนแล้ว" "นะ....พอดีฉันพึ่งได้งานใหม่เงินดีไม่แน่อาจจะมีเงินใช้หนี้นายน้อยพวกนายแค่ต้องใช้เวลาหน่อยเท่านั้นเอง" "กูบอกว่าไม่ได้ไง" "ต้องได้สิ....นายน้อยพวกนายอยากได้เงินมากกว่าฆ่าคนตายอยู่แล้ว" "เอาไงดีวะ....ถ้านายน้อยรู้มึงกับกูได้เข้าไปนอนในโลงแน่" ชายคนหนึ่งหันไปกระซิบถามเพื่อนอีกคน "นั้นสิวะ....แค่คิดกูก็กลัวแล้ว" "แต่นายย้ำว่าต้องได้เงิน....ถ้าพวกเรากระทืบมันตายตอนนี้เงินห้าล้านนายน้อยก็หายไปนะสิ" "งั้นเอางี้....ให้ฉันไปคุยกับนายน้อยพวกนายเป็นไง" พวกมันขมวดคิ้วหันมามองฝ้ายที่เสนอตัวเองเข้าถ้ำเสือ บอลแอบตกใจไม่คิดว่าพี่สาวตัวเองจะใจกล้าบ้าบิ่นไปหา ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่า ดิบเถื่อนที่สุด ไม่มีใครไม่รู้จักเขา โซน "พี่จะบ้าเหรอ....นั่นมันไอ้โซนนะจะไปให้มันฆ่าทิ้งหรือไง" "แล้วอยู่ตรงนี้ก็ไม่โดนฆ่าหรือไง....ไปหายังพอต่อรองได้" "ไม่มีวัน....คนอย่างไอ้โซนไม่มีวันยอมหรอก" "ยอมหรือไม่ยอมก็ต้องไปก่อน" "ได้....ตกลงเราจะให้เธอไปพบนายน้อยของพวกเรา" หนึ่งในนั้นพูดขึ้นก่อนที่มันจะโทรหาใครบางคน ภายในห้องนอนสีดำทึบ บนเตียงกว้างมีชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังมัวเมาในรสรักบนเตียง กับบทรักสุดสวาทแสนเร่าร้อน ชายหนุ่มผมสีดำแดง ร่างกายแสนกำยำเต็มไปด้วยรอยสัก ใบหน้าคมเข้มชุ่มไปด้วยเหงื่อ "อ๊า" ชายหนุ่มส่งเสียงครางเสียวสายตาเย็นชามองไปที่ร่างกายหญิงสาวตรงหน้าแล้วขยับสะโพกกระแทกใส่หญิงสาวที่นอนบนเตียงจนเธอ เผลอร้องครางเสียงดังเมื่อถูกกระแทกอย่างรุนแรง เขากัดริมฝีปากซี๊ดปากครางเสียวแต่ก็ต้องขมวดคิ้วงงเมื่อเขาไม่ได้เสร็จตามคู่ขาของเขาไปด้วย "โซน....ทำไมวันนี้เอาดุจัง" "ทำไมเสร็จไวจังวะ...กูยังไม่ถึงไหนเลยหมดอารมณ์ฉิบ" โซนบ่นเขาก้าวขาลงบนเตียงมือรีบถอดถุงยางออกก่อนจะโยนมันใส่หน้าดุจดาวคู่ขาคนสวยที่เขาชอบเรียกเธอมาเป็นคู่นอนบนเตียงเวลาเขาต้องการ "ให้ฉันใช้ปากช่วยมั้ย....เผื่อว่านายจะเสร็จใส่ปากฉันไง" ดุจดาวเดินมาโอบไหล่โซนมือเรียวเริ่มลูบไล่ตามซิกแพคของเขาก่อนจะเลื่อนลงต่ำ "กูยังไม่มีอารมณ์" "เดี๋ยวฉันทำให้มีอารมณ์เอง" ตื๊ดๆ ทั้งสองชะงักดุจดาวนึกโกรธที่มีคนโทรมาขัดจังหวะ โซนสะบัดดุจดาวออกเขากดรับสายลูกน้องทันที "ว่าไง....ได้เงินมั้ย"น้ำเสียงของโซนทำให้ลูกน้องที่ได้ยินถึงกับเหงื่อตกยืนสั่นเพราะกลัวที่จะพูดมันออกไป "ยังครับ" แล้วพวกมึงทำเหี้ยอะไรกันอยู่วะ....กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้เงินไม่ได้โทรมา" "แต่พี่สาวไอ้บอลมันอยากพบนายครับ"" "แต่พี่สาว....ไอ้บอลมันมีพี่สาวด้วยเหรอวะ" "มีครับนาย" "ถ่ายรูปมาให้กูดูดิ" "ครับ" โซนรีบกดดูรูปถ่ายของฝ้ายเขาขมวดคิ้วก่อนจะแสยะยิ้มและนึกขึ้นได้ว่าบอลเคยบอกว่าว่ามีพี่สาวแต่เขาไม่คิดว่าเธอจะหน้าตาดีใช้ได้ "พาพี่สาวมันมาหากู" "ครับนาย" "โซน....เอาอีกแล้วนะคราวนี้เอาใครมาขัดดอกอีกล่ะ" ดุจดาวตวาดไม่พอใจที่เขาจะพาผู้หญิงคนใหม่ขึ้นเตียง "หมดธุระของเธอแล้ว....เอาเงินแล้วก็ไสหัวไปให้พ้นสายตาฉัน" "ฉันไม่ต้องการเงิน" ดุจดาวปฏิเสธเสียงแข็ง โซนหันกลับมามอง "เลือกเอาระหว่างกับไสหัวออกไปเองแล้วได้เจอหน้ากูอีก" "...." "กับถูกโยนออกไปเงินก็ไม่ได้แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีกมึงจะเลือกอะไร" "โซนบีบบังคับดุจดาว" "ประตู" โซนชี้ไปที่ประตู "แล้ววันไหนที่โซนจะเรียกฉันอีก" "ไป!" "โซน" "กูบอกให้ไป" ดุจดาวรีบก้มลงเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แต่งตัวให้เรียบร้อย "เก็บถุงยางไปด้วย....กูไม่อยากเห็น" ดุจดาวหันกลับมาเก็บถุงยางแล้วเดินออกไปจากห้อง โซนก้มลงมองรูปฝ้ายก่อนจะพ้นควันบุหรี่ออกจากปากแล้วยิ้มมุมปากราวกับว่าเสือกำลังเจอเหยื่อ