ตอนที่8 หมาบ้า
1535 คำ
"โธ่โว๊ย.....ตั้งแต่กูเกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งกู"
"ไม่ว่ากูอยากได้อะไรผู้หญิงคนไหนกูต้องได้แต่นี้มันอะไรวะเป็นแค่ป้าอายุสามสิบกว่าแล้วแท้ๆ"
"ให้พวกผมลากตัวเธอมาดีมั้ยครับนายน้อย" ลูกน้องคนสนิทออกความคิดเห็น โซนกำหมัดแน่น
"ไม่ต้องกูเองก็อยากร้ดูว่าหมาตัวไหนมันจะจ้าง" โซนแสยะยิ้มมุมปาก
"แต่ถ้ามีคนจ้างเธอล่ะครับ"
"ก็อย่าให้พวกมันจ้างเธอสิวะ....ทำยังไงก็ได้ให้ยัยป้าปากดีนั้นไม่มีใครรับจ้างเข้าทำงาน"
"ครับนาย" โซนเหยียดยิ้มมุมปาก เขาหลับตาลงช้าๆ
"สุดท้ายแล้วคนที่ต้องซมวานคลานเหมือนหมาเป็นใครกันแน่"
หนึ่งสัปดาห์ต่อมาฝ้ายขาอ่อนทรุดนั่งลงที่ม้าหินอ่อนอย่างหมดแรง ตั้งแต่ที่เธอหนีออกมาจากบ้านโซน ไม่ว่าเธอจะไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับเข้าทำงานเลยสักคน เงินเก็บที่มีก็เริ่มหมดลงแม้แต่ข้าวบางวันเธอยังต้องอดเพื่อให้น้องได้กินอิ่ม
"ทำยังไงดีเนี่ย.....ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับเลยสักคน" ถึงจะอดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเป็นเพราะโซน ตอนแรกฉันเองก็คิดเข้าข้างเขาว่าเขาอาจจะเป็นคนดีกับคนอื่นบาง แต่ฉันคิดผิดโซนคือทายาทมาเฟีย พวกบ้าอำนาจ อยากทำอะไรก็ทำคิดว่าตัวเองอยู่เหนื่อยกฎหมาย นี้สินะมาเฟียนะแถมยังเป็นเด็กอีกต่างหาก ดีแล้วที่ฉันถอยห่างถ้าอยู่ด้วยมีหวังได้เป็นโรคประสาทแน่
"เป็นหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่มีใครรับเธอเข้าทำงานเลยครับนาย" ภายในรถสีดำคันหรูลูกน้องคนสนิทพูดรายงานนายตัวเองที่นั่งอยู่เบาะข้างหลัง โซนลดกระจกลงเขามองออกไปข้างนอก รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อเห็นว่าเธอกำลังตกงานอีกไม่นานเกินรอ เขาจะได้เห็นเธอมาขอร้องเขา ในขณะที่ฝ้ายรับรู้ถึงสายตาของเขาถึงลุกขึ้นรีบมองหา ก่อนจะไปหยุดที่เด็กหนุ่มผมสีดำเข้มสวมแว่นตาสีดำกำลังยิ้มให้เธออย่างมีความสุข โซนถอดแว่นตาออกเขาแสยะยิ้มให้เธอ
"ไอ้เด็กเปรต" ซวย วันนี้คงต้องรีบไปทำบุญล้างความซวยให้มันหลุดพ้นออกไปจากชีวิตฉันสักที
"ว่าไงยัยมนุษย์ป้า....ได้งานหรือยัง" โซนพูดถามฝ้ายหลังจากลูกน้องขับรถมาจอดต่อหน้าเธอ เขารีบทักทายฝ้ายด้วยรอยยิ้มแสนเป็นมิตรแต่ไม่ใช่กับเธอ
"เสือกอะไรเหรอไอ้เด็กเปรต" ฝ้ายโน้มหน้าเข้าไปกระซิบบอกเขาด้วยน้ำเสียงไพเราะทั้งยังแสร้งยิ้มให้เขา เธอยื่นมือออกไปหยิกแก้มเขาทำเหมือนทั้งคู่ดูเป็นคนรักกัน โซนตะลึงเขากำลังตกอยู่ในภวังค์หัวใจกำลังเต้นแรงเป็นจังหวะเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ
"เคลิ้มเลยนะ.....ให้เกาคางด้วยมั้ยจะได้เป็นหมา"
"ใครหมาวะ" โซนปัดมือเธอออก ฝ้ายรีบถอยห่างเธอกอดอกมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
"นึกว่าหมาเห็นเห่าเก่งไม่ใช่หมาหรอกเหรอ"
"อีนี่"
"จำเอาไว้.....ว่าคนอย่างอีฝ้ายจะไม่ยอมคลานไปของานจากเด็กนิสัยเสียอย่างแก"
"งั้นกูจะคอยดูว่าจะมีหมาตัวไหนมันให้งานมึง"
"ก็เพราะว่าพาลแบบนี้ไง.....ฉันถึงเกลียดเด็กอย่างแกสู้โตก็ไม่ได้รายนั้นทั้งขยันแถมยังเป็นเด็กเรียน"
"แล้วไงวะแต่กูรวยกว่าไม่ได้ดิ้นรนอดมื้อกินมื้อ"
"ถ้าเป็นโตฉันจะรีบคลานเข้าไปขอทำงานด้วยเลยล่ะ" ฝ้ายยักคิ้วส่งยิ้มให้เขาก่อนจะรีบเดินหนี ในขณะที่โซนนั่งกำหมัดแน่น
"โธ่โว๊ย.....ปากเก่งน่าจับมาตบให้ปากแตก" งั้นก็ดี ดูสิว่าจะเก่งได้กี่วัน ปากนั้นถ้าเธอซมซานกลับมากูจะจัดการจนไม่กล้าปากเก่งกับกูอีก
"ให้ตามไปมั้ยครับนาย"
"ไม่ต้อง" โซนบอกเสียงเหี้ยมเขาหลับตาลงเพื่อผ่อนคลายอารมณ์
"ครับนายน้อย"
วันต่อมาที่หน้าบ้านฝ้าย
"อะไรนะนี่แกหางานไม่ได้สักที่เลยเหรอ" ข้าวแกงถามฝ้ายเสียงดัง
"อืม....คงไม่ต้องถามนะว่าเพราะใคร"
"พอจะรู้ล่ะ....ก็เป็นมาเฟียนิ"
"สิ้นเดือนนี้ต้องหาเงินไปใช้หนี้ไอ้เด็กนิสัยเสียนั้นอีกอย่าว่าแต่สิ้นเดือนเลยเงินจะกินตอนนี้ยังไม่มีเลย" ฝ้ายพูดเหมือนน้อยใจ
"เอางี้ฉันพอจะมีงานให้แกทำสนใจมั้ย"
"งานอะไรหรือว่างานนั้น"
"ใช่ ...มันได้เงินดีนะมึง"
"แต่ต้องไปทำงานในผับนะเหรอ"
"แต่มึงก็ยังหางานไม่ได้ไม่ใช่เหรอ....ถึงจะอันตรายแต่มันได้เงินนะโว๊ยดีกว่ามานั่งถอนหายใจรอไอ้เด็กมาเฟียนั้นมาลากมึงไป"
"ใครว่าล่ะ....นิสัยอย่างเด็กบ้านิสัยเสียป่าเถื่อนนั้นมันอยากให้กูคลานไปหามันมากกว่า"
"อะไรนะ....เด็กบ้านิสัยโคตรเหี้ยเลย"
"ตกลงกูจะทำ.....ไหนก็มาถึงขั้นนี้แล้ว"
"งั้นกูจะโทรบอกเจ้ให้"
ตกดึกในซอยเปลี่ยวๆทางเข้าบ้านข้าวแกง โดมที่กำลังเดินกลับบ้านด้วยสภาพเมา
"เล่นตัวฉิบหายคอยดูนะถ้ากูได้เป็นเมียเมื่อไหร่กูจะเขี่ยทิ้งให้เหมือนเศษอาหารเลย" โดมโมโหเมื่อนึกถึงฝ้ายที่เขาพยายามเข้าหาเธอ แต่เธอกับเล่นตัวไม่ยอมเล่นชู้กับเขา เหตุผลง่ายๆเพราะเป็นผัวเพื่อน
"โธ่พี่.....พี่ระดับนี้แล้วก็ฉุดมาข่มขืนเลยสิพี่"
"เอ่อวะกูลืมคิดไปเลย" โดมยกขวดเหล้าในมือขึ้นดื่มจนเกือบหมดก่อนจะหัวเราะอย่างสะใจ
"เชื่อผมเถอะพี่.....มันไม่ไปแจ้งความหรอกมันอายอีกอย่างเราก็แค่เอาเงินให้ตำรวจแค่นี้มันก็ทำอะไรเราไม่ได้แล้ว" ฝุ่น เด็กหนุ่มที่ชอบมาเป็นลูกน้องโดม คอยเป็นมือเป็นเท้าเป็นความสะดวกให้ที่สำคัญทั้งสองต่างก็เล่นยาคอยส่งย***าให้คนแถวนี้จนเป็นที่รู้จัก
"งั้นดีเลย....ถ้ามึงช่วยกูจับมันมาขนขืนถ้ากูเบื่อมันเมื่อไหร่กูจะยกอีนั่นให้มึง"
"ขอบคุณนะพี่......ในเมื่อมันไม่สนใจเรา เราก็แค่ทำให้มันเป็นดอกไม้ริมทางเท่านั้นเองฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ" ทั้งสองหัวเราะสะใจ ทันใดเองที่จู่ๆ รถสปอร์ตหรูสีดำขับมาจอดข้างหน้าหรือความจริงแล้วมันจอดรอพวกเขาอยู่แล้ว โดมขมวดคิ้วนึกโมโหที่โดนไฟหน้ารถส่องหน้าก่อนจะมีร้องเจ็บปวดของฝุ่นดังขึ้น ฝุ่นล่มลงมือกุมเข่า
"โอ๊ย....พี่โดมผมโดนยิง" ฝุ่นบอกเสียงดัง
"พวกมึงเป็นใครวะต้องการอะไรจากพวกกู"
"ต้องการชีวิตมึงไง" เสียงลูกน้องของโซนดังขึ้น โดมรีบหันไปมองข้างหน้าเขาเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย
"ผมไม่ได้ขายยาข้ามถิ่นเลยนะพี่" เพราะคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับเรื่องยาแต่ทว่าอีกฝ่ายกับเงียบ
"มึงทำให้นายของพวกกูไม่พอใจ"
"ไม่พอใจเรื่องอะไรเหรอพี่....บอกผมได้นะผมจะแก้ไขให้"
"เลิกยุ่งกับฝ้ายซะ" โดมชะงักเมื่อได้ยินชื่อฝ้ายแต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็มีปืนจ่อที่ขมับของเขา แต่เพราะใจนักเลงบวกกับเมาจึงไม่รักตัวกลัวตาย
"โธ่กูนึกว่าเรื่องอะไรก็แค่เรื่องผู้หญิงทำไมวะแบ่งกูหน่อยไม่ได้หรือไง.....เดี๋ยวนะมันมีผัวตอนไหนวะ" โดมทำหน้าสงสัย
ตุบ ทันใดนั้นเองที่ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อลูกน้องคนสนิทที่มีเพียงคนเดียวอย่างฝุ่นถูกยิงขมับล่มตายต่อหน้าต่อตา โดมขาสั่นถึงกับคุกเข่าสายตาที่สั่นกลัวมองไปที่ร่างของฝุ่น ก่อนจะมองไปที่ปลายกระบอกปืนเก็บเสียง
"....."คนพวกนี้เป็นใครกันแน่วะ ผัวอีฝ้ายมันเป็นใครวะ
โดมหันกลับไปมองในรถสปอร์ตหรูอีกครั้ง เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถสวมแว่นตาสีดำใบหน้าคมเข้ม สายตาของเขาจ้องมองมาที่โดมอย่างหาเรื่อง โซนแสยะยิ้มเหี้ยมเขาพ่นควันบุหรี่ออกมาจากริมฝีปากก่อนจะก้าวลงจากรถเดินตรงเข้าไปหาโดม เท้าของเขาเดินเหยียบศพฝุ่นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนที่โซนจะแย่งปืนจากมือลูกน้องยิงไปที่ร่างของฝุ่นซ้ำอีกหลายรอบ
"คราวนี้มึงจะบอกกูได้ยังว่ามือข้างไหนที่มึงจับก้นเมียกู"
"......"
"ถ้ามึงยังปากดีอีก.....มึงจะกลายเป็นศพรายต่อไป"
- ผู้เขียน
