"น้องเตือนแล้วนะ" ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเอือมระอาอย่างสุดจะทน เป็นไงล่ะสุดท้ายได้กินน้ำเกลือโรงบาล
"ทำไมไม่บอกพี่ว่ามันสู้เก่งขนาดนี้" พี่ซอลบ่นอุบในขณะที่พยาบาลกำลังทำแผลบนหน้าให้
"น้องบอกแล้วว่าเป็นห่วงพี่มากกว่าหัวหน้าห้อง"
"ก็บอกสิว่ามันหมัดหนักโคตรๆ"
"พูดแล้วจะเชื่อน้องเหรอ" ฉันกรอกตาถามดีแค่ไหนแล้วที่พายุยังยั้งมือให้อยู่ไม่งั้นมีหวังได้ใส่เผือกไปแล้ว
"ค่าพยาบาลผมจะรับผิดชอบเองนะครับ" พายุเดินเข้ามาหลังจากที่เขาบอกว่าจะขอตัวไปส่งนาวินที่บ้านก่อน
"ต่อยกูเสร็จแล้วจะจ่ายค่ารักษาให้กูเหรอ" พี่ซอลหันไปตวัดตามองอย่างไม่ชอบใจ แสดงท่าทีเหนือกว่าพายุแม้ว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพเดี้ยงติดเตียงก็ตาม
"ผมก็ไม่ได้ต่อยหนักขนาดนั้นนะครับ" พายุยิ้มร้ายนัยน์ตาแฝงความเย้ยหยันอยู่เพียงนิด
"มันโกหก" พี่ซอลขยับมาใกล้ฉันแล้วกระซิบบอกเสียงเบาให้เราได้ยินกันสองคน
"ไม่ต้องพูดแล้วอายเขา" ฉันเอาศอกกระทุ้งแข
