head of the room หัวหน้าห้องฉันมันฮอตเนิร์ด​

แกร๊ก แกร๊ก~ เสียงปั่นจักรยานในย่านแหล่งบันเทิงชื่อดัง ส่งเสียงก้องไปทั่วทั้งซอยเมื่อแม่บังเกิดเกล้าดันให้ฉันไปลากตัวลูกชายสุดรักสุดหวงกลับบ้าน และมันจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากฉันที่บังเอิ๊ญบังเอิญเกิดมาเป็นน้องสาวของมัน "หนูมารับพี่ซอล" ฉันเอ่ยบอกพี่ล่ำบึกที่เป็นการ์ดอยู่หน้าคลับอย่างรู้กันเพราะเขาจำหน้าฉันได้แล้วเพราะมาบ่อยเกิน "ยังอยู่ข้างในอยู่เลย ไปตามเอา" เขาพยักเพยิดหน้าไปทางด้านในคลับชื่อดังที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวในยามราตรีได้ดีนัก "ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกเสียงใสแล้วเดินเข้าไปในคลับด้วยชุดนอนสีชมพูลายหมีน้อยกินน้ำผึ้ง นี่มันเกือบเที่ยงคืนแล้วพ่อคุณเอ๊ย! ที่ฉันต้องแบกสังขาร​มารับตัวองค์​ชาย​กลับวัง แต่ก่อนกลับอยากจะเอาไม้โบยสักทีสองทีโทษฐานที่ให้องค์หญิงต้องตื่นบรรทม เสียงเพลงที่ดังกระแทกเข้าหูกับผู้คนที่ดิ้นเร่าราวกับกำลังขาดสติ ดวงตาคมกวาดมองหาร่างสูงที่แสนจะคุ้นเคยไปทั่วทั้งพื้นที่คลับที่ผู้คนพลุกพล่าน​กันเต็มไปหมด แต่แล้วดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนก็สบเข้ากับร่างสูงคุ้นตาที่กำลังโยกศีรษะรัวๆราวกับหมาบ้ากำลังคันเห็บของพี่ชายตัวดี "ไอ้พี่ซอลลล! แม่ให้มาตามกลับบ้าน!" ฉันตะโกนแหวกผู้คนนับสิบและดังแทรกเสียงเพลงออกไปยังเป้าหมายตรงหน้า ถามว่าอายไหม อืม? ก็ไม่เพราะฉันคิดว่าคนในคลับน่าจะชินกันแล้วแหละ ฉันสืบเท้าเข้าหาใบหน้าหล่อคมที่ดูยียวยกวนส้นตีนของฉันอยู่ตรงหน้าแล้วท้าวสะเอวมองหน้าหล่อๆนั่นอย่างเอาเรื่อง "แม่ให้น้องมาตามกลับบ้าน ได้เวลาเสด็จ​กลับไปบรรทมในห้องของตัวเองได้แล้วเพคะไอ้องค์ชายขี้เมา" ฉันเอ่ยสั่งเสียงขุ่นเมื่อสายตาคมของพี่ซอลกำลังหรี่ตาลงมองมาที่ฉันราวกับในหัวที่ไม่รู้ว่ามีรอยหยักของสมองบ้างหรือเปล่า กำลังมองดูน้องสาวเพียงคนเดียวอย่างครุ่นคิด "ซัมเมอร์?" เสียงเข้มเปร่งถามอย่างเชื่องช้า พร้อมกับคิ้วหนาที่ขดเข้าหากันอย่างสงสัย "เออ! น้องเองรู้แล้วก็กลับบ้านสักทีจะกลับไปนอน" ฉันคว้าข้อมือหนาของพี่ชายเอาไว้แน่นแล้วออกแรงดึงให้ร่างสูงเดินตามมา "มาตามทำไมวะ กำลังหนุกเลย" เสียงเข้มเอ่ยท้วงขึ้นเมื่อกำลังจะเดินพ้นขอบประตูคลับ "พี่ดูหน้าน้องเอาไว้ดีๆนะ" ฉันหันมาสบตามองใบหน้าที่ดูไม่หมือนกับฉันเท่าไหร่นักกำลังก้มลงมองฉันนิ่งตามคำสั่งอย่างว่าง่าย "....." "น้อง... ไม่หนุกด้วยโว้ยที่ต้องมาลากคนเมากลับบ้านได้ทุกวี่ทุกวันตอนเที่ยงคืน" ฉันคลี่ยิ้มบางๆในคำแรกแล้วหุบยิ้มลงถลึงตาใส่อย่างโกรธเกรี้ยวในประโยคหลัง "ก็อย่ามาตามดิวะ โง่หรือไง" "ถ้าแม่ไม่สั่งก็ไม่อยากมาหรอก ตามพี่กลับบ้านไปตามไอ้ลักกี้กลับยังง่ายกว่า" ฉันเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ไอ้ลักกี้ที่ว่านั่นมันก็คือหมาขนปุยสีขาวที่ฉันเลี้ยงเอาไว้ต่างหาก ยังเชื่องกว่าพี่ชายบางคนของฉันอีก "บ่นยิ่งกว่าแม่อีก พูดมากฉิบน้องหรือแม่กันแน่" "ถ้าน้องเป็นแม่แล้วรู้ว่าจะคลอดลูกออกมาได้โง่ขนาดนี้น้องจะทำหมันตั้งแต่แต่งงานเลย" ฉันสวนกลับพร้อมกระชากร่างกายสูงใหญ่ของพี่ชายมาจนถึงลานหน้าคลับ "รอตรงนี้เดี๋ยวน้องไปเอารถ แล้วอย่าโง่วิ่งตามรถคนอื่นที่เขาล่อขนมไว้ล่ะ" ฉันสั่งกำชับแล้ววิ่งออกมายังซอกตึกข้างคลับที่แอบจักรยาน​เอาไว้เพราะกลัวว่ามันจะหาย ตุ้บ! ผั๊วะ! เสียงต่อยตีดังระงมในซอกตึกที่มีแค่แสงสลัวๆสาดส่องในตรอกแคบๆ ฉันแอบย่องไปหวังจะเอาแค่จักรยาน​ของตัวเองแล้วออกไปอย่างเงียบๆเท่านั้น แต่ทว่า... **** มาลงตอนแรกให้แล้วนะคะ ชอ