ถ้าทำพลาด

813 คำ
ฉันนั่งเรียนด้วยความวาดระแวงเมื่อรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่ที่สาดส่องมาเป็นระยะๆ จากมุมห้องที่ติดกับหน้าต่าง ยิ่งสายลมพัดเข้ามายิ่งเย็นสะท้านถึงกระดูกเลยทีเดียว "อาจารย์​ครับ ผมว่าเราน่าจะจัดที่นั่งกันใหม่ดีไหมครับ" อยู่ๆคนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องก็เอยบอกกับอาจารย์​ที่กำลังทวนวิชาเรียนให้พวกเราอยู่ "ก็ดีนะเพื่อคนด้านหลังอยากจะมานั่งด้านหน้าบ้าง" แทนที่อาจารย์​จะดุด่าที่เขาพูดขัดเอากลางคัน แต่นี่อะไรอาจารย์​กลับเห็นดีเห็นงามด้วยซะงั้น "ผมขอเสนอให้สุ่มเลือกที่นั่งดีกว่าครับ" พายุยิ้มอย่างอ่อนโยนตามฉบับของเขา นี่ถ้าเมื่อตอนเช้าฉันไม่ถูกเขาขู่มาละก็ฉันก็คงจะเคลิ้มไปกับรอยยิ้มที่แสนจะสุภาพอ่อนโยนของเขาแล้วแน่ๆ "งั้นอาจารย์​ฝากหัวหน้าห้องจัดการละกันนะ" "ครับ" พายุตกปากรับคำอย่างว่าง่าย แต่ชั่ววูบนึงถ้าฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองละก็... เขากำลังหันมายิ้มเยาะเย้ยใส่ฉันใช่ไหม? ไม่รู้จะบอกว่าบังเอิญโลกกลมพรหมลิขิต​หรือเวรกรรมนำพากันแน่ ฉันถึงได้จับพลัดจับพลัดจับผลู​มานั่งข้างหัวหน้าห้องได้ "ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอครับซัมเมอร์" ฉันที่นั่งหน้างอง้ำอยู่กับโต๊ะด้วยสภาพหมดอาลัยตายอยาก แต่ดูคนข้างๆพูดเข้าสิมีตาหามีแววไม่! หน้าฉันดูเหมือนกำลังจะดีใจตรงไหนกัน "หัวหน้าห้องยังไงก็อยาถือสาฉันเลยนะ คิดซะว่าฉันเป็นเพียงธาตุอาหาร​ที่นั่งอยู่ตรงนี้แล้วกันนะ" ฉันส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับคนตัวโตข้างๆและหวังอย่างยิ่งว่าเขาจะเข้าใจแล้วช่วยทำเป็นไม่รู้จักฉันได้ยิ่งดี "ผมคงคิดแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ธาตุอากาศที่ไหนพูดได้กันครับ" คำพูดที่ดูเหมือนจะติดตลกของพายุแต่ฉันกลับขำไม่ออกเลยสักนิด น่าแปลกที่คนแบบเขาจะยอมมาสุงสิงพูดคุยกับฉันราวกับรู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน แค่เพราะเรื่องเมื่อคืนเนี๊ยนะ "กำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่เหรอครับ" "บะ บ้าเหรอไม่ได้คิดอะไรเลยนะ เรื่องเมื่อคืนก็ไม่คิด ไม่เคยคิดเลยว่าคิดเลยสักนิด" ฉันโบกมือรัวๆเป็นการปฎิเสธ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งปฎิเสธมากแค่ไหนก็ยิ่งเผยพิรุธมากเท่านั้น แกควรจะหุบปากน้อยๆของแกไปเลยนะซัมเมอร์ ปากพาซวยจริงๆเล้ยยย "อ่า... แบบนั้นเอง แต่ผมควรจะบอกอะไรซัมเมอร์สักอย่างนะครับ เพื่อว่าซัมเมอร์จะเผลอทำพลาดขึ้นมา" "พลาดเหรอ ฉันจะทำอะไรพลาด" "นั่นก็ขึ้นอยู่กับตัวซัมเมอร์เองนะครับ ถ้าเผลอทำพลาดขึ้นมาจริงๆผลลัพธ์​ที่ได้มมันจะไม่คุ้ม" พายุเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลราวกับคำบอกเล่าของเขาคือนิทานกล่อมเด็กที่แฝงไปด้วยข้อคิดที่อันตราย "มะ ไม่ทำหรอกไม่มีทางทำพลาดแน่ๆ ฉันจะหุบปากให้สนิทเลย" ว่าจบฉันก็ใช้นิ้วเรียวทำท่าทางรูดซิบปากของตัวเองแน่นเป็นการยืนยัน "ผมจะรอดูนะครับ" พายุตอบรับด้วยรอยยิ้มอีกครั้งก่อนที่เขาจะหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็วแล้วเผยให้เห็นสีหน้าดุดันเย็นชาในเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะปรับสีหน้าให้เป็นสุขุมอ่อนโยนตามเดิม อันตราย.. ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ ขนาดหมาจรแถวซอยในหมู่บ้านวิ่งไล่รถจักรยานฉัยังไม่ลุ้นระทึกเท่านี้เลย พักเที่ยง... ฉันแทบจะเต้นระบำไปต่อคิวร้านข้าวที่แสนจะหรูหราหมาเห่า อาหารที่ส่งกลิ่นหอมทันทีที่เดินเข้ามาก็ทำเอากระเพาะในท้องของฉันสั่นไหวราวกับแผ่นดินไหว "ขอเหมือนเดิมคะ" เมื่อถึงคิวที่ฉันยืนรอราวสามชาติเศษในที่สุดฉันก็ได้สั่งสักที และเมนูเดิมที่ฉันสั่งประจำเลยนั่นก็คือสปาเกตตี้​ผัดขี้เมา "ได้แล้วจ้าคนสวย" แม่ค้าในโรงอาหารยิ้มรับแล้วส่งจานสปาเกตตี้​มาให้ฉันอย่างรู้กัน "คนชมก็สวยค่ะ" ฉันรับจานมาด้วยรอยยิ้มกว้าง นี่คือข้อดีอีกอย่างที่ฉันเลือกร้านนี้ เพราะสั่งอาหารร้านนี้แล้วรู้สึกสวยขึ้นมาทันตาเห็น "มานั่งตรงนี้สิครับซัมเมอร์" ยังไม่ทนที่ฉันจะได้เดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างก็ถูกใครบางคนเอ่ยเรียกเสียก่อน "ขอบคุณนะ แต่ฉันไปนั่งตรงนั้นดีกว่า" "ผมไม่ยักจะรู้ว่าซัมเมอร์เป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่อง"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม