หงุดหงิด

927 คำ
ฉันเหลือบมองไปยังบุคคลที่นั่งร่วมกันที่โต๊ะ ซึ่งมีบุคคลที่ฉันแทบจะไม่อยากเฉียดเข้าไปใกล้เลยสักนิดนั่นก็คือ.. หัวหน้าห้องของฉันเอง ถัดมาคือประธานนักเรียนจอมเฮี๊ยบที่หน้าตาดูเหมือนคนกำลังแบกโลกเอาไว้ทั้งใบตลอดเวลาเขาชื่อว่านาวิน และตรงข้ามกับพายุก็คือเออร์วินซ์ที่ดูน่าตาน่าคบหาที่สุดแต่เขาก็เสือผู้หญิงที่สุดในโรงเรียนเช่นกัน สรุปสั้นๆแก๊งนี้คือโฉดชั่วคบไม่ได้ดีหน่อยที่สองคนนี้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับฉัน "นั่งสิครับซัมเมอร์ ผมไม่ค่อยชอบพูดอะไรซ้ำๆหวังว่าซัมเมอร์จะเข้าใจ" เมื่อยังเห็นว่าฉันยังลังเลอยู่พายุก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยรอยยิ้มสุภาพเหมือนเดิม มันน่าตบด้วยจานข้าวในมือเสียจริง "หวัดดีซัมเมอร์นั่งดิ นั่งข้างฉันตรงนี้ก็ได้นะ" เออร์วินซ์ยกมือขึ้นทักทายแล้วตบที่นั่งข้างๆเขาเป็นเชิงอนุญาติให้ฉันนั่งได้ "ขอบคุณนะ" ฉันยิ้มแห้งๆแล้วเดินไปนั่งข้างๆเออร์วินซ์อย่างว่าง่ายและมันจะดีกว่านี้ถ้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามฉันไม่ใช่พายุ ที่เล่นนั่งจ้องมองทุกการกระทำของฉันราวกับฉันเป็นนักโทษเลย "ทานสิครับซัมเมอร์ อีกเดี๋ยวต้องเข้าเรียนแล้วนะครับ" พายุเอ่ยบอกขึ้นอีกครั้งเมื่อฉันยังไม่เริ่มตักอาหารในจานทานสักที เวลาต่อมา... เป็นการกินข้าวที่ฉันแทบจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะถูกสายตาของพายุจ้องมองอยู่ตลอดเวลาพอบอกว่าอิ่มก็ถูกบังคับให้กินให้หหมดอีก นี่มันเผด็จการ​เกินไปแล้วนะ จึก~ "คิดอะไรนอกจากเรื่องเรียนอยู่เหรอครับซัมเมอร์" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพร้อมกับหัวปากกาของพายุที่จิ้มลงตรงกลางระหว่างหัวคิ้วของฉันที่ขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว "เปล่าหนิ" ฉันปฎิเสธแล้วหันกลับมาสนใจหนังสือเรียนตรงหน้าอีกครั้ง ขนาดความคิดในหัวฉันหัวหน้าห้องยังจะบงการอีกเหรอไง บ้าไปแล้ว "ซัมเมอร์เป็นคนโกหกไม่เก่งเลยนะครับ" พายุเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่สายตาของเขากลับจดจ่ออยู่กับตัวอักษรในหนังสือเรียน ฉันเหลือบมองเขาเพียงเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไมคนที่ดูนิ่งๆและเนิร์ด​แบบหัวหน้าห้องถึงได้มีเรื่องชกต่อยได้ "ถ้าซัมเมอร์ยังมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่ผมจะฟ้องอาจารย์​แล้วนะครับ" หัวหน้าห้องพูดขึ้นมานิ่งๆแม้เขาจะไม่ได้หันมามองฉันแต่ทำไมไม่รู้เหมือนกับว่าทุก​การกระทำของฉันดันอยู่ในสายตาของหัวหน้าห้องตลอด "หัวหน้าห้องเป็นคนขี้ฟ้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" ฉันกรอกตาใส่เขาอย่างเอือมๆ ทำตัวเป็นคนขี้ฟ้องไปได้ปะโธ่ "ผมเป็นคนยังไงซัมเมอร์คงคิดไม่ถึงหรอกครับ" ดวงตาคมสีนิลปรายตามองฉันเพียงนิดก่อนที่มุมปากหยักของเขาจะยกยิ้มขึ้นบางๆดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ "หัวหน้าห้องเป็นคนไม่ดีหรือไง ทำไมต้องทำตัวลึกลับแบบนี้ด้วย" ฉันหันหน้ากลับไปถามอย่างสนใจ ยิ่งเขาดูเหมือนจะปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้มันก็ยิ่งกระตุ้นต่อมเผือกให้สั่นริกๆไม่ได้ "ซัมเมอร์เย็นนี้เธอว่างจะทำรายงานกับฉันไหม" ยังไม่ทันที่พายุจะได้ตอบคำถามของฉันก็ใครบางคนเดินเข้ามาถามแทรกเสียก่อน ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อแต่ดูร้ายกาจของคาลอสพลางนึกถึงเรื่องที่เขาพูดขึ้นเมื่อครู่ "อย่าบอกว่าลืม?" คิ้วหนาของคาลอสเลิกขึ้นเป็นเชิงคำถาม ดวงตาของเขาส่อประกายความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน "ไม่ๆ ไม่ลืมจะลืมได้ไง เย็นนี้เหรอ?" "อืม ถ้าเธอว่าง" "ฉันก็ต้องว่าง.." "ขอโทษด้วยแต่ซัมเมอร์คงไม่ว่างแล้วครับ" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบคำถามของคาลอสจบพายุก็พูดแทรกขึ้นทันควัน เล่นเอาฉันต้องหันไปเบิกตาถามด้วยความไม่เข้าใจ "แน่ใจแล้วเหรอที่บอกว่าไม่ว่าง" แต่แทนที่คาลอสจะหันไปถามพายุดันมาใช้สายตาน่ากลัวของเขากดดันฉันแทน "ว่างสิ ว่างมากว่างสุดๆเลย" ฉันรีบตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะใช้มือหนาๆของเขาบีบคอฉันตาย ถ้าในห้องเรียนนี้มีเทพบุตร​กับซาตานละก็ พายุก็เปรียบดังเทพบุตรที่นิสัยอ่อนโยนและสุภาพ ต่างกันกับคาลอสที่นิสัยโผงผาง​และอารมณ์ร้อนมีเรื่องต่อยตีเป็นประจำก็ไม่ต่างจากซาตานเลยล่ะ "ก็ดีเลิกเรียนฉันจะรอที่หหน้าประตูโรงเรียน" คาลอสพูดจบก่อนจะปรายสายตาดุดันมองไปทางพายุแล้วเดินออกไปนั่งที่โต๊ะหลังห้องใกล้ประตูซึ่งห่างจากฉันไปหลายโต๊ะ "ซัมเมอร์คงไม่รู้ใช่ไหมครับว่าเวลาผมโกรธแล้วจะเป็นยังไง?" "ห้ะ! ฉะ ฉันทำอะไรให้หัวหน้าห้องโกรธกันฉันแค่นั่งหายใจเฉยๆเองนะ" "บางครั้งการที่ซัมเมอร์ทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย มันทำให้ผมหงุดหงิดชะมัดเลยครับ" ​​​​​​
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม