ความลับ
787 คำ
"หัวหน้าห้องหมายความว่ายังไง" คิ้วบางขดเข้าหากันอย่างงุนงง อยู่ดีๆหัวหน้าห้องที่แทบจะไม่พูดคุยหยอกล้อกับฉันดันเอ่ยถามอย่างมีนัยแบบนนี้
"ผมคิดว่าซัมเมอร์น่าจะรู้นะครับ" ร่างสูงสืบเท้าเข้าหาแล้วปลดเนคไทลงมา ดวงตาคมเข้มวาววับยามจับจองมองมา
"จะทำอะไรโรคจิตเหรอ"
"....."
"นี่หัวหน้าอย่าทำอะไรบ้าๆนะ" ฉันร้องห้ามอย่างหวาดหวั่นเมื่อหัวหน้าห้องกำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนลงทีละเม็ด ใบหน้าที่เคยสุขุมอ่อนโยนกลับเย็นชาดุดันขึ้นมาทันที
"....."
"หัวหน้าห้อง จะทำอะไรถอยออกไปนะ"
"....."
"พายุ! บอกให้ถอยออกไปไงกรี๊ดดดด!"
"เสียงดังไปแล้วนะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบแผ่วเบา ดวงตาสีนิลราวกับฉันเคยจ้องมองมาก่อนแต่ยังนึกไม่ออก ทว่าเมื่อแผ่นหลังบางติดกับล๊อกเกอร์ด้านหลังห้องคนตัวสูงก็ใช้ท่อนแขนข้างนึงกักขังฉันเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"คะ คือหัวหน้าห้องใจเย็นๆนะ มีอะไรเราค่อยๆคุยกันก็ได้" ฉันพยายามเอ่ยบอกอย่างใจเย็นแม้ว่าเสียงที่เปร่งออกมาะสั่นเครือจนคนตรงหน้าจับสังเกตุได้ก็ตาม
"รู้จักสิ่งนี้หรือเปล่าครับซัมเมอร์?" ฉันมองตามนิ้วเรียวหนาของเขาที่กำลังชี้ไปยังรอยสักตรงหน้าอกข้างซ้ายเป็นรูปปีกนก
"รอยสักเหรอ หัวหน้าห้องสักด้วยเหรอ" ฉันเงยหน้าถามอย่างสนใจเมื่อคนที่ดูจะเนิร์ดๆแบบหัวหน้าห้องก็มีรอยสักแบบวัยรุ่นที่นิยมกัน
"ไม่รู้เหรอครับว่าความหมายของมันคืออะไร"
"ไม่รู้ ฉันจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ" มันใช่เรื่องไหมล่ะที่จะมาเปิดหน้าอกให้คนอื่นเขาดูรอยสักกันโทงๆแบบนี้
"งั้นซัมเมอร์ก็คงจะไม่รู้ว่าพวกคนเมื่อคืนอันตรายแค่ไหนสินะครับ" รอยยิ้มเย็นยะเยือกของเขาเล่นเอาฉันขนหัวลุกได้ทันที
"มะ เมื่อคืนเหรอ?" ฉันนึกย้อนไปถึงเมื่อคืนว่าตัวเองไปทำอะไรไว้บ้าง แต่พอจับใจความว่าพวกคนอันตรายความคิดก็พรั่งพรูเข้ามาเป็นฉากๆ
"....."
"เมื่อคืนในตรอกข้างคลับนั่นคือหัวหน้าเหรอ?" คิ้วบางย่นเข้าหากันอย่างไม่น่าเชื่อ คนที่ต่อยตีราวกับนักเลงนั่นใช่หัวหน้าแน่เหรอ
"ผมคิดว่าซัมเมอร์น่าจะฉลาดพอจะคิดคำตอบเอาเองนะครับ" ถึงคำพูดของเขามันจะสุภาพมากก็เถอะ แต่ดูเหมือนเขากำลังจะด่าฉันเป็นนัยๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ
"แล้วหัวหน้าห้องไปมีเรื่องกับคนพวกนั้นได้ยังไง"
"ยิ่งรู้ก็ยิ่งทำให้ตัวเองเป็นอัตรายได้นะครับ" ถึงน้ำเสียงจะนุ่มนวลและสุภาพมากแค่ไหนแต่ในน้ำเสียงโทนนุ่มนั่นกลับแทรกไปด้วยความข่มขู่อย่างบอกไม่ถูก
"หัวหน้าห้องมีความลับงั้นเหรอ?" ฉันเลิกคิ้วถามอย่างใครรู้เอาเถอะต่อให้เขาจะพยายามข่มขู่ฉันทางสายตา แต่ต่อมเผือกมันก็ทำงานเร่าๆจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป
"ความลับของผมเหรอครับ อยากรู้จริงๆเหรอ?" มุมปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ฉันไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้เลยสักครั้ง หัวหน้าห้องต้องอ่อนโยนสิ ต้องอ่อนโยนกับฉันสิคะหัวหน้าห้อง!
"ไม่อยากรู้ก็ได้ ฉันแค่ถามดูเฉยๆ" เมื่อถูกกดดันพร้อมกับร่างสูงที่กำลังเบียดร่างกายของเขาเข้ามาใกล้ ฉันจึงส่ายหน้าปฎิเสธเป็นพัลวัล
"งั้นเหรอครับ โชคดีจังเพราะผมไม่ชอบปล่อยให้คนที่รู้ความลับหนีรอดไปสักคน" เขาผละออกไปอย่างเชื่องช้าแล้วจัดการติดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนให้เรียบร้อยตามเดิม
"งั้นฉันไม่อยากรู้แล้ว ไม่อยากรู้ไม่สนใจแล้วด้วย"
"แย่จังเลยนะ แต่ผมก็เป็นคนประเภทที่ไม่ชอบให้ใครเลิกให้ความสนใจเหมือนกันนะครับ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงปรากฎชัดบนใบหน้าหล่อเหลา แววตาดุจดังยมบาลกำลังลากฉันลงนรกของเขายิ่งทำให้ฉันตัวสั่นงกด้วยความหวาดกลัวจับใจ
"ละ แล้วต้องให้ทำยังไงหัวหน้ามีเครื่องลบความทรงจำไหมลบความทรงจำฉันไปตอนนี้เลยก็ได้"
"หึๆ ซัมเมอร์นี่อารมณ์ขันจังเลยนะครับ แต่ขอโทษด้วยที่ผมไม่มี"
"....."
"และผมก็ไม่ไว้ใจเท่าไหร่ ถ้าซัมเมอร์จะเอาเรื่องที่รู้ที่เห็นไปบอกคนอื่น มันเสียชื่อนักเรียนดีเด่นอย่างผมหมดสิครับ"
"
- ผู้เขียน
