หัวหน้าห้อง?

763 คำ
ร่างสูงที่ที่กำลังใช้หมัดซัดใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรงภายในตรอกแคบสลัวๆ ไม่อาจทำให้ฉันละสายตาจากเขาไปได้เลย คุ้นๆจัง... เพราะมีแค่แสงสลัวสาดส่องจึงทำให้ฉันไม่สามารถมองใบหน้าของคนตัวโตนั้นได้ชัดเจน "อ๊ากกกก" เสียงร้องอย่างเจ็บปวดเปร่งดังลั่นไปทั่วทั้งตรอกที่มีเพียงแค่กลุ่มชายวัยรุ่นนับสิบกำลังสู้กันดังระงมจนสะท้อนดังก้องออกมาเป็นระยะๆ "อย่าคิดว่ามึงคนเดียวจะล้มกูได้ไอ้ พายุ " เสียงดังคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของคนร่างสูงที่กำลังยืนชิดติดกำแพงอย่างไร้หนทางหนี หน้าตาของเขากลับชุ่มไปด้วยเลือดเพราะเมื่อครู่เพิ่งจะโดนอีกฝ่ายตะบี้ตะบันรัวหมัดใส่อย่างไม่ายั้งแรง พายุ.. ชื่อนี้มันกลับคุ้นหูฉันเข้าอย่างจัง แต่คงไม่น่าจะใช้คนเดียวกับที่ฉันคิดเพราะคนๆนั้นเขาเปรียบดังสมบัติของโรงเรียนฉันเชียวนะ ร่างสูงหน้าตาดี กีฬาเด่นเก่งทุกด้านแถมสุภาพบุรุษสุดๆคงไม่ใช่คนเดียวกันกับคนในตรงที่กำลังต่อยตีนี่อยู่แน่ๆ "ซัมเมอร์คืนนี้จะได้กลับไหมวะ รถจักรยานจอดอยู่ดาวอังคารหรือไง" เสียงเรียกของพี่ซอลดังขึ้นจนฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเพราะเผลอยืนจ้องกลุ่มคนตรงหน้าไปอย่างไม่รู้ตัว "กะ กำลังไป" ฉันเอ่ยบอกพร้อมกับรีบเข็นรถจักรยานของตัวเองไปหาพี่ซอล ทว่าก่อนที่ฉันจะได้เดินพ้นตรอกนี้ไปก็รับรู้ถึงสายตาคมของใครบางคนที่กำลังจับจ้องมาที่ฉันอยู่ ดวงตาสีนิลที่เข้มดุดันมองฉันนิ่งๆ จนฉันต้องรีบเบือนหน้าหนีด้วยความกลัว อันตรายเกินไปแล้ว ขืนอยู่ต่อพรุ่งนี้ฉันอาจจะเป็นข่าค้นหาในทวิตเตอร์​แล้วก็ได้โดยใช้แฮชแท็กว่า.. #เด็กสาวชุดนอนชมพู "สุดเวทนา​เด็กสาวชุดนอนชมพู ถูกพบเป็นศพในตรอกเน่าเป็นที่น่สอนาถใจต่อผู้พบเห็น" "ช้าว่ะ ไหนบอกจะรีบไปนอน" ได้ทีไอ้พี่ชายตัวดีก็เริ่มบ่นขึ้นทันทีเมื่อฉันจอดรถจักรยาน​อยู่ตรงหน้า "อย่าบ่นได้ไหมรีบๆขึ้นรถก่อนที่คืนนี้จะได้พากันไปนอนวัดแทน" ฉันตวัดขาขึ้นคร่อมจักรยานด้วยความเร็วแล้วถลึงตาใส่พี่ซอลเป็นเชิงข่มขู่ "น่ากลัวตายห่าเลย" "เดี๋ยวได้ตายจริงแน่ ถ้ายังไม่รีบขึ้นมา" "เออๆ ทำตัวยิ่งกว่าแม่อีก" ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมซ้อนท้ายจักรยานของฉันอยู่ดี @ โรงเรียนมัธยมเฟอร์เรฮิวล์ ฉันลากสังขารมาโรงเรียนด้วยความปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายเพราะปั่นจักรยานกลับบ้านจนน่องโป่งไม่พอต้องแบกพี่ซอลเข้าบ้านอีก ร่างอย่างกับหมีควายมันน่าตัดชิ้นส่วนแล้วขนเข้าบ้านทีละชิ้นแล้วค่อยประกอบขึ้นใหม่ทีหลังจริงๆ "มาสายนะครับซัมเมอร์" เสียงนุ่มสุขุมเปร่งดังมาจากด้านหลังเมื่อฉันวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะในห้องเรียน "หัวหน้าห้องก็ทำเป็นผ่านๆไปไม่ได้เหรอ เมื่อคืนฉันมีธุระด่วนนเลยตื่นสาย" ฉันหันไปบอกหัวหน้าห้องที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโดยที่เขาเว้นระยะห่างจากฉันระหว่างโต๊ะ ใบหน้าหล่อเหลาเรือนผมสีดำสนิทถูกเซตเป็นทรงกับการแต่งกายในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนถูกระเบียบ ยิ่งเขาสบตามองฉันนพร้อมรอยยิ้มสุภาพเป็นมิตรปฎิเสะไม่ได้เลยว่าทำไมหัวหน้าห้องถึงได้ฮอตขนาดนี้ "เมื่อคืนมีเรื่องเหรอครับ" หัวหน้าห้องสืบเท้าเข้ามาใกล้ ดวงตาที่เคยสุขุมอ่อนโยนกลับแข็งกร้าวขึ้นทันที "ก็นิดหน่อย หัวหน้าห้องมีอะไรเหรอ" ฉันถอยหลังหนีอัตโนมัติเมื่อรับรู้ถึงความอันตรายตรงหน้า "ไปเห็นอะไรมาเหรอครับ" ดวงตาคมที่ยังไม่ละไปจากใบหน้าฉันดุดันขึ้นถามเอ่ยถาม ตรงข้ามกันกับน้ำเสียงของเขาที่ยังคงฟังดูสุ่มสุขุมอยู่ "หะ หัวหน้าห้องรู้ได้ยังไง" เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถามฉันก้อดที่จะหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนในตรอกแคบนั่นไม่ได้ "ต้องให้ผมทวนความจำหรือไงครับ อ่า..ผมมีเวลาเหลืออยู่พอดี"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม