Bad love...รักร้าย นายนักซิ่ง

บิ๊กไบค์ ผมเดินนำหน้าแก้มใสมายังตันไม้ใหญ่ข้างๆ อาคารเรียน ผมพยายามรวบรวมความกล้าอยู่นาน กว่าจะกล้าเอ่ยปากบอกกับแก้มใส ยังไงวันนี้ผมก็ต้องบอกกับแก้มใสให้ได้ เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไร “มีอะไรคะ” แก้มใสถามขึ้น “คือว่า...พี่...” น่าขายหน้าที่สุดเลย พอถึงเวลาจริง ๆ กลับพูดไม่ออกซะงั้น “ไม่มีอะไรแก้มไปนะคะ” แก้มใสหันหลังเตรียมจะเดินกลับ “พี่ชอบแก้ม” พูดออกไปแล้ว “อะไรนะคะ” แก้มใสหันหน้ากลับมาถามด้วยสีหน้างุนงง “พี่ชอบแก้มใส ชอบตั้งแต่วันแรกที่เรามาเรียนที่นี่แล้ว” ผมสารภาพออกไป “แต่แก้มไม่ได้ชอบพี่ค่ะ” แก้มใสตอบอย่างไร้เยื่อใย ผมก้มหน้าลงมองพื้นอย่างสลดที่ต้องมาผิดหวังตั้งแต่ครั้งแรกยังไม่ได้เริ่มอะไรด้วยซ้ำ “พี่ก็ดีนะ แต่ว่าแก้มมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” ผมเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเรียวได้รูป “มันเป็นใคร” ผมถามด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ “พี่อยากรู้จริงๆ เหรอ” แก้มใสยืนกอดอกจ้องหน้าผม “ใช่” “แก้มชอบพี่โต้งค่ะ” นี่แก้มใสชอบไอ้โต้งเหรอเนี่ย นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็เพื่อนตัวเอง “ชอบเถื่อนๆ แบบไอ้โต้งเหรอ” ผมเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีนนิดๆ ไม่อยากจะสุภาพกับเธอเท่าไหร่แล้วตอนนี้ เพราะมันไม่ได้ผล “ค่ะ ชอบมากด้วย” แก้มใสเชิดหน้าตอบอย่างเย้ยหยิ่ง แบบนี้สิ ค่อยน่าตื่นเต้นหน่อย ที่ผมเลือกที่จะปฏิบัติกับเธออย่างสุภาพเพราะคิดว่าผู้หญิงเรียบร้อยอย่างแก้มใสน่าจะชอบ แต่ผมคิดผิด “ไอ้โต้งมันก็มีคนชอบอยู่แล้วเหมือนกัน ไม่ใช่เธอด้วย” แก้มใสแสดงแววตาความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ใครคะ” “จะอยากรู้ไปทำไม” ผมยืนกอดอกจ้องมองเธอกลับบ้าง “ไปเป็นมารขวางความรักของพวกเขามั่งคะ” ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินความคิดสกปรกแบบนี้ออกจากปากผู้หญิงงที่ผมมองว่าน่ารักและใสซื่อ “อย่ารู้เลย รู้แค่ว่า... ไอ้โต้งมันไม่มีวันชอบเธอ ...ก็พอแล้ว” ผมพูดด้วยความซะใจนิด ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ แก้มรอได้ นานแค่ไหนแก้มก็จะรอ... แค่พี่โต้งคนเดียว” แก้มใสพูดเหมือนจะร้องไห้ ความเย้ยหยิ่งเมื่อกี้หายไปไหนแล้วล่ะ ไม่สนุกแล้วล่ะ “ทำไมไม่มองคนที่เขามองเธอบ้าง” ผมลองเชิงถามเธออีกครั้ง “ก็คนมันชอบไปแล้วนี่ค่ะ เข้าใจไหม...” พูดจบแก้มใสก็หันหลังเดินหนีผมไปทันที นั่นสินะ ก็คนมันชอบไปแล้ว จะเปลี่ยนใจง่าย ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเปลี่ยนกันได้เร็วขนาดนั้น ผมยืนมองร่างบางเดินกลับไปหาเพื่อนของเธอ แล้วทั้งสองก็เดินไปยังอาคารเรียนของตัวเอง