EP.8 ยอมเป็นแมวน้อย
910 คำ
Q Part.
น้องแบร์อึ้งไปพักใหญ่ขมวดคิ้วมองผมเหมือนตัวประหลาด
"พี่ไม่เคยทำแบบนี้กับใคร หนูเป็นคนแรกเลยนะ"
ขนาดแฟนเก่าผมยังไม่เคยคุกเข่าให้เลย ยัยหนูเป็นคนแรกที่ผมกล้าทำและถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
ผมไม่รู้ว่าผมมีอะไรที่ไม่โอเค รูปร่างหน้าตาผมระดับพรีเมี่ยมขนาดนี้ แถมยังมีแม่เป็นหมอมียายเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ ทั้งหล่อทั้งรวยทำไมน้องแบร์ถึงกล้าปฏิเสธได้ลงคอ
"พี่มีอะไรไม่ดีหนูบอกพี่มาเลยดีกว่า"
ผมก็อยากรู้เหตุผลที่เธอเบรกผมหัวทิ่มเหมือนกัน
"พี่หล่อแล้วก็รวยแถมเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทหนูด้วยเสียอย่างเดียวคือพี่ไม่ใช่สเปคหนู"
ไม่ใช่สเปคหนู! คำนี้กระแทกใส่หน้าผมเต็มๆเพราะผมเคยคิดมาตลอดว่าผมนี่แหละที่เป็นสเปคผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้
"แล้วสเปคหนูเป็นแบบไหน?"
ยังพอมีหวังถ้าผมยังมีเศษเสี้ยวความเป็นสเปคเธออยู่บ้างแต่ว่า...
"หนูชอบผู้ชายอบอุ่นใจดีอ่อนโยน แต่พี่อ่ะทั้งชอบดุด่าตวาดรุ่นน้องทำให้ทุกคนกลัวไปหมด"
ไม่น่าล่ะเธอถึงได้มีท่าทีแปลกๆกับผมแถมยังชอบถอยห่างไม่อยากอยู่ใกล้ๆ
"พี่ดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?"
ผมเคยคิดว่าการเป็นเฮดว้ากมันทั้งเท่ทั้งเจ๋ง แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด
ยัยหนูไม่ตอบอะไรและหันหลังเดินหนีไปทิ้งผมไว้ในนี้คนเดียว
Bear Part.
ฉันรู้สึกผิดที่พูดแรงเกินไป ถึงพี่เขาจะนิสัยไม่ดีแต่พอเห็นท่าทางซึมๆแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้
ฉันยืนลังเลอยู่หน้าห้องใจหนึ่งก็อยากหนีแต่ว่าอีกใจก็อยากเข้าไปขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไปจนทำให้พี่เขารู้สึกไม่ดี
แต่ยังไม่ทันตัดสินใจประตูก็ถูกเปิดออกมาซะก่อน ฉันสบตากับพี่คิวก่อนจะเป็นฝ่ายละสายตาออกมาก่อน
"พี่อาจเป็นเสือร้ายในสายตาคนอื่น แต่พี่จะยอมเป็นแมวน้อยสำหรับหนู"
เขาพูดประโยคแปลกๆแบบนั้นด้วยสีหน้าจริงจังได้ยังไงกันเนี่ย ฉันไม่เข้าใจ!
"เอ่อ หนูคงแรงไป หนูขอโทษนะ"
Q Part.
ยัยหนูขอโทษผมด้วยสีหน้ารู้สึกผิดอย่างรุนแรง แม้ผมจะไม่ได้โกรธอะไรแต่ว่าไหนๆโอกาสก็มาถึงแล้ว ผมต้องตีหน้าเศร้าให้มากๆและให้เธอคบกัยผมเป็นการไถ่โทษ
"แค่ขอโทษ ความรู้สึกพี่ที่เสียไปก็เรียกคืนมาไม่ได้หรอกนะ"
สีหน้ายัยหนูดูแย่กว่าเดิมจนผมอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่จะใช้แผนนี้บีบบังคับเธอ แต่ลูกผู้ชายเดินหน้าแล้วถอยหลังไม่ได้หรอก!
"เอ่อ แล้วหนูต้องทำยังไงล่ะคะพี่ถึงจะรู้สึกดีขึ้น?"
"คบกับพี่สิ พี่อาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้"
ผมใช้เสียงจริงจังกับยัยหนูทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ชอบ แต่ทำไงได้ล่ะไม่งั้นเธอก็ไม่เชื่อสิว่าผมงอนเธออยู่
ยัยหนูนิ่งไปสักพักเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ตีหน้าเศร้าให้ให้เธอสงสารต่อไปไง
"พี่อยากรับผิดชอบหนูด้วยการคบกับหนูแล้วหลังจากนั้นล่ะคะจะเป็นยังไงต่อไป"
"เราก็คบกัน พี่ก็ดูแลหนูไง"
"แล้วความสัมพันธ์ของเราจะสิ้นสุดลงเมื่อพี่เลิกรู้สึกผิดใช่ไหมคะ?"
ผมถึงกับชะงักรู้สึกว่าในคำพูดของเธอมีบางอย่างที่ถูกต้องอยู่ ตอนนี้ผมรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นลงไปจึงอยากดูแลเธอเพื่อลบความรู้สึกนี้อยู่ก็ได้
แต่อะไรก็ไม่แน่นอนเสมอไป ใครจะไปรู้ว่าระหว่างที่ผมคบกับยัยหนูคอยดูแลชิดใกล้ผมอาจจะหวั่นไหวจนชอบเธอขึ้นมา
หรือบางทีผมอาจกำลังหลงรักเธออยู่โดยไม่รู้ตัวก็ได้ ไม่งั้นคงไม่คิดถึงเธอเช้าเย็นก่อนนอนแบบนี้หรอก
"หนูไม่มั่นใจในตัวพี่หรอกนะคะ แต่หนูจะลองคบกับพี่ดูก็ได้"
"งั้นคบกับพี่ต้องสวมแหวนนี้นะ"
พอเธอพยักหน้าผมก็รีบหยิบแหวนขึ้นมาสวมบนนิ้วเรียวทันที
พอเห็นแหวนตัวเองอยู่บนนิ้วยัยหนูผมก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจึงดึงเธอมากอดซะเลย
"ขอบใจนะที่ยอมคบกับพี่"
"ค่ะ แต่ว่าเรามีกฏด้วยนะคะ"
"กฏอะไร หื้ม?"
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่อย่าว้ากใส่หนูเหมือนที่พี่ทำกับคนอื่นในคณะก็พอ"
"พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอกนะก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะเป็นแมวน้อยของหนู"
ผมเอ่ยเสียงอ่อนโยนไม่อยากปล่อยเธอจากอ้อมกอดเลยแต่ว่าผมยื้อเธอไว้จนต้องเข้าคลาสสายจะโดนอาจารย์ดุรึป่าวก็ไม่รู้
"รีบไปเรียนก่อนเถอะ พี่ไม่อยากให้หนูโดนอาจารย์ว่า"
"ค่ะ พี่ก็เหมือนกัน อย่าโดดล่ะ"
"ครับผม"
- ผู้เขียน
