EP.7 ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก
860 คำ
Bear Part.
ฉันมองเพื่อนรักที่นั่งหน้าดำหน้าเเดงสบถด่าพี่ชายตัวเองเป็นชุดให้ฟัง บางช่วงก็กอดปลอบฉัน สักพักก็กลับไปโมโหอีกครั้งจนฉันงุนงงไปหมด
"แกไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะบอกให้แม่จัดการมันหนักๆให้"
"ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่"
ถ้าเเม่บิวตี้รู้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อีกอย่างท่านจะมองฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายน่ะสิ โดนลักหลับเพราะลืมล็อคประตูเหตุผมแบบนี้บอกใครก็โดนสมน้ำหน้าทั้งนั้น
"แล้วแกจะเอาไง จะปล่อยให้ไอ้พี่คิวลอยนวลเหรอ?!"
"ช่างเหอะ ฉันไม่อยากนึกถึงอะไรแล้ว และแกก็ห้ามไปบอกใครด้วย"
เรื่องนี้จะไปถึงหูแม่ไม่ได้ ถ้าคนอื่นรู้โดยเฉพาะพิ้งค์มันต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ
"แต่ยังไงฉันก็ขอโทษที่ทิ้งแกให้นอนคนเดียวนะ"
บิวตี้สวมกอดฉันสีหน้าเพื่อนรักดูไม่สบายใจเท่าไหร่
"แกไม่ผิดอะไรฉันไม่โทษแกหรอกนะ"
Q Part.
วันนี้วันจันทร์ซึ่งผมต้องมาเรียน แต่ตอนนี้แปดโมงผมกำลังยืนอยู่หน้าคณะนิติเพื่อรอพบยัยหนู ในมือผมมีดอกไม้ช่อใหญ่ แน่นอนว่ามันตกเป็นเป้าสายตาพอสมควร
ผมยกนาฬิกาที่ข้อมือดูอีกสิบนาทีผมต้องเข้าเรียนแล้วแต่ไม่เป็นไรหรอกผมน่ะสายเสมออยู่แล้วแหละ
ระหว่างที่ผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นไอ้บิวเดินมากับน้องแบร์ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันจนผมหงุดหวิด ถึงไอ้บิวจะเป็นตุ๊ดแต่มันก็หล่อเหมือนพี่มันนี่แหละ ถ้าวันนึงน้องแบร์ตกหลุมรักมันขึ้นมาจะทำยังไง ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ใกล้กันก็เหมือนน้ำมันใกล้ไฟ จะไม่มีอะไรจริงๆเหรอวะ?
ผมจ้องทั้งคู่เขม็งรู้ตัวอีกทีผมก็ตรงเข้าไปดึงน้องแบร์มากอดเอาไว้ซะแล้วเพราะจู่ๆผมก็รู้สึกหวงเธอขึ้นมาไม่อยากให้ใครเข้าใกล้แม้แต่คนเดียว "ทำอะไรของมึง ห๊ะ! ไอ้พี่คิว!"
ไอ้บิวโวยวายเสียงแหลมพยายามดึงน้องแบร์ออกจากอ้อมแขนผม
"เรื่องของกู!"
ผมเอ่ยเสียงเข้มแต่ไอ้คนตรงหน้ามันไม่กลัวหรอกแต่คนที่กลัวน่าจะเป็นยัยหนูในอ้อมกอดผมมากกว่า ดูสิตัวสั่นเชียว
"กูขอคุยกับน้องแบร์เเบบส่วนตัว"
"ไม่ได้!"
ไอ้บิวสวนขึ้นทันควันก่อนจะด่าผมเป็นชุดไม่เว้นช่องว่างให้ได้พูดอะไรทั้งนั้น
ผมไม่สนใจมันก่อนจะดึงน้องแบร์ไปที่ห้องชมรมวาดภาพซึ่งผมเป็นประธานและมีกุญแจ ผมล็อคห้องแน่นหนากันไม่ให้คนเข้ามารบกวน
"อีกห้านาทีหนูต้องเข้าเรียนนะคะ"
เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะขยับตัวห่างเมื่อผมเข้าไปใกล้ๆ
"พี่ขอคุยกับหนูก่อน"
ผมยื่นช่อดอกไม้ให้ยัยหนู ดวงตากลมโตมองสิ่งของในมือผมก่อนทำหน้างง โครตน่ารักเลยว่ะ!
"ให้หนูเหรอคะ?"
"ใช่ พี่ให้หนู"
ผมตื่นแต่เช้าขี่มอเตอร์ไซต์ไปร้านดอกไม้ก่อนไปหาซื้อแหวนสวยๆเพื่อมาขอน้องแบร์เป็นแฟน แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จรึป่าว
แต่คนอย่างผมไม่เคยถูกปฏิเสธผมว่าน้องแบร์ก็คงไม่....
"หนูแพ้เกสรดอกไม้"
ผมแทบปาช่อดอกไม้ราคาเกือบพันทิ้ง แต่เอาเถอะผมยังมีแหวนช่วยกู้เศษหน้าได้อยู่
"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าหนูแพ้เกสรดอกไม้"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอ่อ หนูจะไปเรียนได้รึยังคะ"
"พี่มีเรื่องจะบอกหนูก่อน"
ผมคุกเข่าเปิดกล่องแหวนตรงหน้าเธอเหมือนกับกำลังขอแต่งงานแต่ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกเพราะผมแค่ขอเธอเป็นเเฟน
"เป็นแฟนกับพี่เถอะนะ"
ผมกระหยิ่มยิ้มย่องคิดว่าเธอคงไม่กล้าปฏิเสธคนหล่อแบบผมแน่ๆ แต่ที่ไหนได้เธอกลับ...
"ไม่เอาอ่ะค่ะ"
เธอปฏิเสธผม ยัยหนูกำลังปฏิเสธผม!
"ทำไมล่ะ พี่อยากรับผิดชอบหนูนะ"
"คนจะแฟนกันต้องเกิดจากความรักไม่ใช่ความผิดพลาด หนูคงเป็นแฟนพี่คิวไม่ได้หรอกนะคะ"
ผมรู้สึกเหมือนถูกหักอกตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มรักแต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ! ในเมื่อผมขอรับผิดชอบยัยหนูไม่ยอม งั้นผมจะเรียกร้องให้ยัยหนูมารับผิดชอบผมให้ได้
"หนูไปก่อนนะคะ"
เธอเตรียมตัวจะเดินออกไปแต่ผมไม่ยอมหรอก!
"หนูจะมาฟันพี่แล้วทิ้งแบบนี้ไม่ได้ พี่ไม่ยอม!"
"พี่นั่นแหละที่เป็นคนลักหลับหนู!"
"ไม่รู้แหละ พี่จะรับผิดชอบหนูก็ไม่เอา งั้นหนูก็มารับผิดชอบพี่แทนล่ะกัน"
"แต่พี่เป็นผู้ชายนะคะ!"
"ผู้ชายก็มีหัวใจนะครับ!"
+++++ อิพี่ทำไมหน้าด้าน!!!!!!!
- ผู้เขียน
