ยัยหนูของพี่ว้าก

Bear Part.       "อ่ะ ของแกนังชะนี"       หนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นถูกวางลงตรงหน้าฉันโดยฝีมือบิวตี้เพื่อนรัก กระเทยที่เเรดที่สุดในปฐพีนี้        "เท่าไหร่อ่ะ?"        ฉันล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาแต่ถูกบิวตี้เบรกเอาไว้       "ไม่ต้องจ่ายฉันเปย์แกเอง"       "น่ารักจังเพื่อนใครเนี่ย"       ฉันยิ้มดีใจเพราะนี่คือหนังสือการ์ตูนที่ฉันชอบอ่านและคลั่งไคล้พระเอกมากๆจนอยากจะมีแฟนน่ารักอ่อนโยนแบบนี้สักคนในชีวิต ดูสิ! เพียงแค่เห็นหน้าปกใจฉันก็สั่นระรัวแล้ว      "โอ๊ยแกฉันฟินอ่ะ!"       "แกนี่มันชะนีเพ้อฝันจริงๆ!"       "หยุดพูดเลยนะ แกกับฉันก็ไม่ต่างกันหรอกย่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกชอบมโนว่าช่ายสวี่คุนเป็นสามีแกน่ะ"       ฉันมองหน้าเหวอๆบิวตี้ก่อนจะขำออกมาด้วยความตลก        "ฮ่าๆๆๆ"       ฉันกับบิวตี้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมหกที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ก่อนจะมาเรียนที่มหาลัยนี้ด้วยกันในคณะนิติศาสตร์เพราะฉันอยากมีความรู้เกี่ยวกับกฏหมาย ส่วนบิวตี้อยากเป็นทนายความเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกความเพศที่สามโดยเฉพาะ        ฉันเป็นคนเชียงใหม่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพเช่าหอพักอยู่ตั้งแต่มัธยม พอขึ้นมหาลัยบิวตี้ก็ขอมาอยู่ด้วยและช่วยเเชร์ค่าเช่าห้องรวมถึงค่าน้ำค่าไฟ       "บิวตี้ แกเคยฟีเจอร์ริ่งกับใครป่ะ?"       ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัยระหว่างที่กำลังอ่านฉากรักสิบแปดบวกแต่กลับได้รับเสียงวี๊ดว้ายก่นด่าจากปากเพื่อนรักแทน      "ถามอะไรของแกเนี่ย ทะลึ่ง ลามก น่าไม่อาย เป็นผู้หญิงภาษาอะไร ห๊าาา!!!"       "แค่ถามก็ไม่ได้ ชิส์!"       "ถามบ้าอะไรเล่า ถึงฉันจะเป็นกระเทยแต่ฉันก็รักนวลสงวนซิงนะยะ"      "เขามีแต่รักนวลสงวนตัวป่ะ"      บิวตี้ชอบใช้ภาษาวิบัติบ่อยๆแต่ก็ตลกดี และฉันคิดว่าบางครั้งชีวิตคนเราก็ไม่จำเป็นต้องซีเรียสไปทุกเรื่องก็ได้  เพราะคนเราต่างก็มีสิ่งที่ชอบและไม่ได้สาระเเตกต่างกันไป เหมือนกับฉันที่ชอบอ่านหนังสือการ์ตูนหรือบิวตี้ที่ชอบส่องรูปผู้ชายหล่อๆในไอจี       "ว๊ายยยยย! แกดูนี่สิ!"      "อะไรอ่ะ?"      บิวตี้ยื่นรูปผู้ชายกลุ่มใหญ่ในโทรศัพท์ให้ฉันดูก่อนวี๊ดว้ายอยู่คนเดียว      "คนนั้นก็หล่อคนนี้ก็หล่อ  โอ๊ยยย! ฉันตาลายไปหมดเลยอ่ะแก"      ฉันมองเพื่อนที่เเทบจะพุ่งเข้าโทรศัพท์ไปจับหนุ่มๆในนั้นกิน แต่ว่าจู่ๆยัยเพื่อนรักก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง       "เป็นอะไรอ่ะ?"       ฉันถามบิวตี้ที่ทำหน้าเซ็งกรอกตาสามร้อยหกสิบองศา       "อารมณ์เสียอ่ะดิ ดูนี่ดิแกไอ้พี่คิวมันมาอยู่ในทำเนียบหนุ่มฮ็อตได้ยังไงอ่ะ ไม่เข้าใจ!"       บิวตี้มีพี่ชายอยู่คนหนึ่งชื่อพี่คิวเป็นพี่ว้ากสุดโหดจากวิศวะและที่สำคัญทั้งคู่ไม่ถูกกันมากๆบิวตี้เล่าว่าเจอหน้ากันก็ต้องทะเลาะทุกครั้งไม่รู้เป็นอะไร       แต่ฉันเคยเจอพี่คิวแค่ครั้งเดียวตอนพาบิวตี้ไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านเมื่อหลายเดือนที่แล้วแต่ไม่ได้คุยอะไรกันเพราะว่าพี่เขากำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนอยู่ ฉันจึงได้แต่นั่งเงียบๆระหว่างรอบิวตี้คนสวยสายเสมอเก็บทรัพย์สมบัติเพื่อย้ายไปอยู่หอเดียวกัน       "แต่พี่ชายแกก็หล่อดีนะ"       พอฉันพูดจบยัยบิวตี้ก็หันขวับมามองพร้อมกับจ้องหน้าฉันเหมือนกำลังจับผิด        "หล่อเหรอ?! เอ๊ะ! หรือว่าแกคิดอะไรกับไอ้พี่คิวป่ะเนี่ย?"       ฉันขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แค่ชมผู้ชายว่าหล่อแปลว่าฉันต้องชอบเขางั้นเหรอ?       "ป่าวนะ แต่พี่ชายแกหล่อจริงๆฉันก็เลยชมไง"       บิวตี้คงรู้ว่าฉันไม่ได้โกหกจึงไม่คาดคั้นอะไรอีก       "หล่อแต่นิสัยไม่ดี แกอย่าไปยุ่งกับมันเด็ดขาด!"       ฉันพยักหน้ารู้ดีว่าบิวตี้คงเตือนเพราะความหวังดี อีกอย่างพี่คิวนั้นมีชื่อเสียงเลื่องลือเกี่ยวกับความเป็นพี่ว้ากป่าเถื่อน ฉันเองก็เลยไม่อยากยุ่งด้วยเหมือนกัน       "ว่าแต่เย็นนี้แกว่างป่ะ บิวตี้"       "ว่างนะ มีอะไรอ่ะ"       "ไปซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ป่ะ"        ฉันเอ่ยชวนเพื่อนรักผู้มีเซ้นส์ด้านแฟชั่นให้ไปเลือกซื้อเสื้อผ้าด้วยกันและเเน่นอนว่ายัยบิวตี้ตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดสักนิด       "แกชวนถูกคนแล้วล่ะค่ะ"       "งั้น อย่าลืมนะห้ามเบี้ยวนัดล่ะ"       "จ้าๆ ไม่เบี้ยวแน่นอนคอนเฟิร์ม"        ยัยบิวตี้จอมเบี้ยวสัญญากับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นหากเบี้ยวขึ้นมาล่ะก็ฉันจะงอนให้ง้อไปสิบวันเลย คอยดู!  ​