ยัยหนูของพี่ว้าก

คืนนี้พี่ขอนอนด้วยนะ

​

Q Part.

ตอนนี้ผมจอดรถอยู่หน้าคณะนิติเพื่อรอรับแฟนของผม เห็นเธอเดินคู่มากับไอ้บิวก็รีบตะโกนเรียกเสียงดัง

"ยัยหนู!"

เธอสะดุ้งก่อนเดินตรงมาหาผม

"มีอะไรเหรอคะ?"

"พี่มารับ"

"จะรับทำไม! ไอ้แบร์เอารถมาด้วย!"

ไอ้ก้างขวางคอ ผมว่าแล้วว่ามันต้องกีดกันผมกับน้องแบร์ แต่เธอเป็นแฟนผมแล้วส่วนมันเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์ไปมากกว่าผมหรอก ผมทำเมินใส่ไอ้บิวก่อนหันไปคุยกับแฟนผมแทน

"ไปกินข้าวกับพี่เถอะนะ พี่ไม่อยากกินข้าวคนเดียว"

ผมอ้อนเธอหวังให้เธอใจอ่อนยอมไปด้วย

"กินข้าวเองไม่ได้ต้องให้ไอ้แบร์ไปด้วย ไม่ทราบว่าลืมปากไว้ที่บ้านเหรอยะ!"

เสียงแหลมๆแสบหูโวยวายขึ้นอีกครั้ง แต่ผมจะต่อล้อต่อเถียงกับมันต่อหน้าน้องแบร์ไม่ได้เพราะผมต้องรักษาภาพลักษณ์ตัวเองนิดนึง

"ไปกับพี่เถอะนะ"

ผมอ้อนเธอสุดฤทธิ์ไม่แคร์ภาพลักษณ์เสือร้ายแห่งวิศวะที่สะสมมาตลอดสองปี

"ก็ได้ค่ะ งั้นบิวตี้แกขับรถฉันกลับเลยก็ได้นะ"

เธอส่งกุญแจรถให้น้องชายผมที่มีสีหน้าเหมือนกินของบูดแล้วปวดท้องถ่ายไม่ออก

"มีแฟนแล้วทิ้งเพื่อนนะ ชะนี!"

ื ไอ้บิวเอ่ยตัดพ้อพร้อมทำปากยู่เป็นตูดแต่พอโดนยัยหนูกอดทีเดียวก็หายงอน

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเลี้ยงขนม อย่างอนนะเดี๋ยวจะรีบกลับ สัญญาๆ"

ผมมองสองคนเกี่ยวก้อยกระหนุงกระหนิงแล้วรู้สึกขัดหูขัดตาสุดๆ

"ไปกันเถอะยัยหนู"

"ดูแลเพื่อนกูให้ดีนะไอ้พี่คิว แล้วก็ห้ามแตะต้องมันเด็ดขาด!"

ผมพยักหน้าก่อนจะดึงแขนยัยหนูมาโอบเอวไว้ เพราะผมขับรถค่อนข้างเร็วจึงกลัวว่าเธออาจจะตกถ้าไม่เกาะให้แน่น

"พี่คิว"

"ครับ"

"อย่าขับเร็วนะคะ หนูกลัว"

ถ้ายัยหนูขอผมก็เต็มใจทำให้ตอนนี้ผมกับเธอเป็นแฟนกันแล้วก็ต้องเรียนรู้และปรับตัวเข้าหากัน อีกอย่างผมก็อยากพัฒนาความสัมพันธ์ให้มากขึ้นกว่านี้ด้วย

ตลอดทางเธอกอดผมแน่นสงสัยจะกลัวมากจริงๆ พอจอดรถผมสังเกตุว่ามือเธอสั่นเบาๆจึงรีบคว้ามากุมเอาไว้

"พี่ขับเร็วไปรึป่าว?"

"เร็วมากเลย หนูกลัวแทบแย่"

"พี่ขอโทษนะ"

ผมดึงเธอมากอดเป็นครั้งที่สามของวัน ไม่รู้ว่าเธอมีแรงดึงดูดอะไรถึงทำให้ผมอยากอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา

"พี่คิว นี่มันหน้าร้านอาหารนะคะ"

ผมหันไปมองข้างในเห็นสายตาผู้คนกำลังมองมาที่เราสองคนก็รีบคลายแขนที่กอดยัยหนูออกเพราะกลัวว่าเธอจะโดนมองไม่ดี

"ไปกินข้าวกันเถอะ"

Bear Part.

ฉันนั่งกินข้าวไปด้วยฟังพี่คิวเล่าเรื่องในคณะให้ฟังไปด้วย จะว่าไปเขาก็มีมุมตลกและอบอุ่นเพียงแต่ฉันยังไม่เคยเห็นจึงเผลอตัดสินและอคติไปก่อน

"แบร์เคยมีแฟนมาก่อนมั๊ย"

นานมาแล้วที่ฉันไม่ได้ยินคำถามแบบนี้ แต่พอได้ยินก็ดันนึกถึงคนๆนั้นขึ้นมา คนที่ทำให้ฉันไม่อยากกลับไปที่เชียงใหม่อีก

"เคยมีค่ะ แต่อย่าไปพูดถึงเลย"

ฉันลืมมันไปหลายปีและเลือกที่จะมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในกรุงเทพ ถ้าหวนนึกนึกอีกแล้วการหนีมาที่นี่จะมีประโยชน์อะไร

คนทุกคนต่างก็มีอดีตเพียงแต่มันดีหรือร้ายน่าจดจำหรือควรลืมก็เท่านั้น

และอดีตของฉันมันไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำสักเท่าไหร่

หลังกินอาหารเสร็จฝนก็ดันเทลงมาชุดใหญ่แต่พี่คิวก็ยังจะขี่มอเตอร์ไซต์ฝ่าฝนมาส่งฉันที่หอจนตัวเปียกไปหมด

"รีบไปอาบน้ำสระผมได้แล้วเดี๋ยวไม่สบายนะ"

เขาเอ่ยกับฉันน้ำเสียงอ่อนโยนกาอนจะยกมือขยี้ผมฉันเบาๆ

"พี่จะกลับบ้านแล้วเหรอคะ?"

"พี่จะกลับแล้วแหละ มีอะไรเหรอ?"

ฉันรู้สึกเป็นห่วงเป็นห่วงพี่คิวขึ้นมาเพราะฝนที่เริ่มตกหนักขึ้น ถ้าขี่มอเตอร์ไซต์ฝ่าไปตอนนี้ต้องอันตรายมากแน่ๆ

"ฝนมันตกหนักมากเลยนะคะ"

"เป็นห่วงพี่เหรอ หื้ม?"

เขาดึงแก้มฉันก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกและลงมาจากรถ

"ถ้าไม่อยากให้พี่ขับรถฝ่าฝนออกไป งั้นคืนนี้พี่นอนที่นี่ก็แล้วกันนะ"

ฉันเป็นห่วงเขาก็จริงแต่ไม่ได้บอกว่าจะให้นอนด้วยซะหน่อย! แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันให้พี่เขาไปนอนกับยัยบิวตี้ก็ได้นี่นา เพราะยังไงทั้งคู่ก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ

"งั้นขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบนกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายกันทั้งคู่"