เงามาลย์

บทที่ 3 ตอนที่ 2

"ส่งฉันแค่นี้ก็พอค่ะพี่ปลา" เนตรมณีเอ่ยบอก ขณะที่ปลาและหล่อนเดินออกมายืนตรงหน้าบ้าน ตรงที่รถของหล่อนจอดอยู่ แม่บ้านสาวพยักหน้าและยิ้มให้เป็นการล่ำลา

"พี่ไปนอนก่อนนะคะคุณมณี ขอบคุณมากๆ ที่ช่วยดูแลคุณท่าน อุตส่าห์ลำบากลำบนเดี๋ยวท่านตื่นก็คงได้สติเองล่ะค่ะ ว่าทำไม่ดีอะไรกับคุณไว้คืนนี้"

"ช่างเถอะค่ะพี่ปลา เขาเมา...ไม่ได้ตั้งใจหรอก ฝันดีนะคะ" เนตรมณีเหยียดยิ้มน้อยๆ พร้อมทั้งเดินลงจากขั้นบันไดไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ห่างจากตรงนั้นมากนัก

ลับร่างของปลาไปแล้วเนตรมณีก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ เตรียมตัวดำเนินกลับสู่รังเรือนของตนเอง หล่อนไม่ได้รู้สึกง่วงเลยสักนิดเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในคืนนี้นั่นแหละ แม้เวลาจะล่วงเลยจนเกือบจะตีสามของอีกวันแล้วก็ตาม

แต่แล้ว...เมื่อมองไปยังเบาะข้างด้วยความเคยชิน หล่อนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หล่อนไม่มีกุญแจรถ...ไม่มีกระเป๋า คงลืมเอาไว้ที่ห้องของกฤษณะตอนที่ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านั่นเอง

หญิงสาวถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ปลาก็กลับไปนอนที่บ้านพักของคนงานแล้วด้วย ครั้นจะเดินไปตามหล่อนก็เกรงใจ จึงตัดสินใจเปิดประตูรถพาตัวเองลงมาและเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง

ไฟในบ้านยังเปิดสลัว หญิงสาวรีบย้ำเท้าขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องนอนของกฤษณะ ใจนั้นลังเลเล็กน้อยในขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความเกรงใจ และรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยเหมือนเป็นการบุกรุกและเสียมารยาทเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องตัดสินใจเข้าไปเพราะไม่อย่างนั้นแล้วหล่อนคงไม่อาจกลับบ้านได้ เงินทองของติดตัวก็อยู่ในกระเป๋าทั้งหมดเสียด้วย

หญิงสาวคลำไปตามผนังเพื่อเปิดสวิชไฟด้วยยังจำได้ตอนที่เข้ามาครั้งแรกว่ามันอยู่บริเวณไหน หล่อนเลือกเปิดไฟดวงเล็กสลัวด้วยไม่อยากรบกวนเจ้าของห้องมากนัก เผื่อเขาจะยังหลับไม่สนิท แต่แล้ว...

"คุณพี่...หายไปไหน..." เมื่อสิ่งแรกที่หล่อนมองหาคือร่างใหญ่บนเตียงกว้างหาใช่กระเป๋า และก็พบว่าไร้วี่แววของเขาเสียแล้ว จิตใจนึกเป็นห่วงเป็นอย่างยิ่งจึงรีบเดินเข้าไปใกล้เตียงขนาดคิงไซค์เพื่อสำรวจให้แน่ใจอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นก็รีบตรงเข้าไปดูในห้องน้ำทันที แต่ทุกพื้นที่ก็ว่างเปล่าจนน่าใจหาย

ท่ามกลางความมืดสลัว เนตรมณีไม่ได้ระวังตัวเลยว่าจะมีสิ่งใดเคลือบแฝงให้เกิดอันตรายแก่หล่อน ในขณะที่หญิงสาวกำลังมองหาชายผู้ที่หล่อนแอบรักมานมนานด้วยความห่วงหานั้น ร่างของเงาทะมึนก็ค่อยๆ เดินลากเท้าเข้าหาทางด้านหลังอย่างช้าๆ

"ว้าย!" ร่างเล็กสมส่วนสะดุ้งเพริบกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับอะไรบางอย่าง หล่อนรีบหันกลับมามองตามสัญชาตญาณ แล้วก็ต้องเอามือทาบอกถอนหายใจโล่ง

"คุณพี่นั่นเอง...หายไปไหนมาคะ น้องลืมกระเป๋าเอาไว้ในห้องนี้เลยกลับมาเอา นี่...ก็จะกลับแล้วค่ะ" หล่อนอธิบายรัว รู้สึกขัดเขินไม่น้อยที่ต้องมาอยู่ในห้องส่วนตัวสองต่อสองเช่นนี้ กฤษณะมองหล่อนนิ่ง นิ่งเสียจนเนตรมณีรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ หล่อนรีบปลีกตัวออกห่างจากเขาแต่ก็ถูกดึงแขนเอาไว้

"คุณพี่...เมาแล้วก็รีบนอนเถอะค่ะ"

"ลดา...ลดากลับมาหาพี่แล้วใช่ไหม"

"..." เนตรมณีถึงกับอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง...น้ำเสียงของกฤษณะบ่งบอกให้รู้ว่าเขายังเมามายอยู่มาก นึกไม่ออกเหมือนกันว่าเขาจะลุกจากที่นอนมาทำอะไร ที่ไหน...และโผล่มาได้อย่างไร เพราะในตอนที่หล่อนมองหาแต่กลับไม่เจอตัว

"ลดา...ลดาของพี่ ไม่มีใครรักพี่ได้เท่าลดาอีกแล้ว พี่คิดถึงลดาเหลือเกิน" ร่างใหญ่สวมกอดหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรักและคิดถึง หล่อนดิ้นแต่เขาไม่รู้สึก ยังคงรวบวงแขนรัดแน่นซบใบหน้าลงบนซอกคอหอมกรุ่นนี่มีผมยาวสยายปิดประเอาไว้

"คุณพี่กฤษ! นี่มณีนะคะไม่ใช่พี่ลดา ปล่อยค่ะ ปล่อยมณีเดี๋ยวนี้!"

"ลดาของพี่...ขอพี่ชื่นใจหน่อยนะคนดี พี่คิดถึงจนอยากจะขาดใจตามไปอยู่กับลดาแล้วรู้ไหม หืม..."

"ไม่เอา! นี่มณีนะคะ ปล่อยค่ะ! กรี๊ด!" เนตรมณีดิ้นพล่าน ผลักไสคนตัวใหญ่ให้ออกห่าง แต่รู้สึกว่าเรี่ยวแรงของหล่อนจะยังด้อยกว่าเขามากนักแม้ชายหนุ่มจะยังเมาฤทธิ์สุราอยู่ก็ตาม

"ลดาโกรธที่พี่แต่งงานเหรอ...หืม พี่ไม่เคยรักใครไม่ต้องกลัว พี่รักลดาคนเดียวเท่านั้น" ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรวบรัดแสดงความเป็นเจ้าของไม่อยากให้หล่อนห่างกาย แต่หารู้ไม่ว่าทุกการกระทำ ทุกคำพูดของเขานั้นมันบาดลึกเชือดเฉือนหัวใจคนในอ้อมแขนจนน้ำตาร่วงโดยไม่รู้ตัว

เนตรมณีรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งนัก หล่อนกำลังถูกคุกคามจากชายอันเป็นที่รัก แต่มันก็ไม่ได้น่ายินดีเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นหล่อนมีตัวตนเลยสักครั้ง

กลับกัน...กับคนที่ไร้ตัวตนไปแล้วกลับยังคงมีค่าอยู่ในหัวใจของเขาเสมอ

"คุณพี่ปล่อยน้องนะคะ อย่าทำแบบนี้เลยคุณพี่กำลังเมาอยู่"

"พี่ไม่เมา...ลดาโกรธพี่ใช่ไหม...มาเถอะ คืนนี้พี่จะกอดลดาทั้งคืนไม่ให้ลดาไปไหนอีกแล้ว"

"ว้าย!" เนตรมณีตกใจซ้ำเมื่อร่างของหล่อนลอยขึ้นเหนือพื้นในขณะที่กำลังดิ้นรนให้พ้นพันธนาการของกฤษณะ เขาอุ้มหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินโซเซตรงไปยังเตียงนอน มือของหล่อนรวบคอดคอเขาเอาไว้ด้วยความกลัวว่าจะตกลงบนพื้น แต่ปากก็ร้องขอเรียกสติให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวเสียที ก่อนที่อะไรๆ มันจะสายไปกว่านี้

"ลดาจ๋า...อยู่กับพี่ตลอดไปนะ อย่าจากพี่ไปไหนอีกเลย หืม..."

"พี่กฤษ โอ้ย! คุณพี่ได้สติเสียทีสิคะ!..." เนตรมณีปรามเขาเสียงสั่นพร่า มือไม้เย็นเฉียบชาราวกับถูกจับแช่อยู่ในน้ำแข็งขั้วโลก หล่อนถูกวางลงบนเตียงกว้างโดยไม่ได้รับความถนอมนัก พร้อมกับร่างใหญ่ที่ยังเมามายคร่อมลงมากอด กดทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเธอพร้อมพึมพำไม่เป็นศัพท์เช่นเดิม

เนตรมณีพยายามดันเขาให้ออกห่าง เริ่มเหนื่อยกับการต้องดิ้นรนเอาตัวรอด เรี่ยวแรงหดหายเข้าไปทุกที

"ลดาจ๋า...พี่คิดถึง อยากมีความสุขกับลดา..."

"คุณพี่นี่มณี! ไม่ใช่พี่ลดา ปล่อยค่ะ! อื้อ!!!" ก่อนที่เนตรมณีจะได้ปรารภคำใดมากกว่านั้น ริมฝีปากบางเฉียบอมชมพูของหล่อนก็ถูกทาบประกบจูบเสียก่อน น้ำเสียงถูกกลืนโดยอีกฝ่ายเสียสิ้น

หล่อนชะงักงันราวกับถูกไฟช็อต ไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องมาแนบสนิทกับชายหนุ่มถึงขั้นนี้ แม้จะมีใจให้มาตลอด แต่หล่อนก็รู้จุดยืนของตัวเองเป็นอย่างดีว่าควรอยู่ที่ตรงไหนระหว่างกัน

"อืม..." ร่างใหญ่ครางฮือในลำคอ พึงใจในสัมผัสอันอ่อนนุ่มหอมกรุ่นจากรสจูบนั้น...

นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยความต้องการกับใคร นานแค่ไหนแล้วที่ร่างแบบบางนี้ห่างหายไปจากกัน หนุ่มใหญ่นัวเนียดูดดื่ม เม้มริมฝีปากกระตุ้นให้คนใต้ร่างตอบสนอง สอดซุกลิ้นสากเข้าหาโพรงอุ่นชื้น สำรวจความหอมหวานภายใน

เนตรมณีเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง หัวใจของหล่อนสั่นรัว กลิ่นของแอลกอฮอลล์บวกกับกลิ่นกายอ่อนๆ ตลบอบอวลลอยว่อนอยู่รอบๆ ตัวหล่อน แม้ตนเองจะไม่ใช่สาวแรกรุ่น แต่...ก็ไม่เคยคบหากับชายใดมาก่อนเลย

อาจจะเป็นเรื่องแปลกสำหรับยุคสมัยใหม่นี้ หากแต่มันก็เป็นเรื่องจริงในเมื่อครอบครัวของหล่อนมีหล่อนเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ครึ่งหนึ่งของชีวิตหลังจากเรียนจบจึงถูกฝังเอาไว้กับภาระและหน้าที่

สมัยร่ำเรียนหนังสือก็เช่นกัน...หล่อนต้องแบกรับเอาความหวังของบิดามารดาเอาไว้จนไม่อาจทำตัวเหลวไหลออกนอกกรอบของระเบียบได้เลย

ความใกล้ชิดระหว่างหล่อนและกฤษณะในตอนนี้จึงเป็นเรื่องน่าตกใจอย่างยิ่งสำหรับหญิงสาวที่มั่นใจแล้วว่าหล่อนคงต้องครองความโสดตลอดไป...

"ปล่อย!!" เรียวลิ้นเจือกลิ่นเหล้าสอดล้ำลึกกวาดต้อนตวัดไล้ไปทั้งโพรงปากอุ่นร้อน เนตรมณีรู้สึกชาวาบปลาบแปลบอย่างอธิบายไม่ถูก พยายามรวบรวมสติไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ ใช้มือเล็กปัดป่ายผลักไสแผงอกหนา แต่เขาก็รวบข้อมือทั้งสองตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ พันธนาการจนหล่อนไม่อาจต่อต้านได้อีก