เงามาลย์

บทที่ 3 ตอนที่ 1

"คุณพี่คะ...น้องว่าพอก่อนเถอะคุณพี่เมามากแล้ว สุขภาพยิ่งไม่ค่อยดีด้วยดื่มหนักแบบนี้อันตรายนะคะ"

"..." คนฟังไม่ได้สนใจคำเตือนจากหญิงสาวที่คอยดูแลด้วยความเป็นห่วงแม้แต่น้อย ซ้ำยังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มกลืนน้ำสีอำพันลงคอไม่หยุดหย่อน ใบหน้าเลยวัยกลางคนแดงก่ำด้วยเลือดในการสูบฉีดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์

"คุณพี่กฤษ..." สาวเจ้ารีบยื้อแย่งแก้วเหล้าออกจากมือใหญ่ หล่อนนั่งเฝ้าเขาดื่มอยู่นานจนเห็นเวลาสมควรที่จะพอได้สักทีแล้ว

"อย่ามายุ่ง!"

"ว้าย!!" เพล้ง! ร่างเล็กถูกเหวี่ยงล้มกลิ้งลงไปบนพื้นในทันทีเมื่อแตะต้องตัวเขา แก้วเหล้าก็พลันตกแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อย เหล้าหกเปียกกระจายไปบนพื้นใกล้ๆ กับร่างของหล่อน

หญิงสาวหน้าเสีย...สาดสายตามองเขาด้วยความน้อยใจสุดแสน แต่ไม่ได้ส่งผลใดๆ ต่ออีกฝ่าย ไม่แม้แต่ก้มมองแก้วเหล้าซึ่งแตกกระจายและโดนตัวหล่อนบางส่วนรวมถึงน้ำเมาด้วยซ้ำ

"ทำไม! ทำไมต้องหักหน้าฉันแบบนี้ด้วย!!" ปัง!! กำปั้นใหญ่ทุบลงบนโต๊ะเท่าที่จะลงแรงได้ สีหน้าแดงก่ำเคร่งเครียดเปี่ยมไปด้วยความเจ็บแค้น

"คุณมณี! ตายจริงคุณท่าน!" เสียงแหลมของแม่บ้านดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศชวนอึดอัดนั้น เนตรมณีรีบพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมๆ กันกับที่แม่บ้านสาวก็เข้ามาช่วยประคองพอดี ด้านกฤษณะที่ยังกำหมัดแน่นฟุบหน้าลงบนโต๊ะด้วยความผิดหวังเหลือแสน

"โดนแก้วบาดด้วยนี่คะ ชุดก็เลอะหมดเลยคุณมณีรีบไปทำแผลก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวดิฉันจะดูแลคุณท่านเอง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...คุณพี่เมามากเราช่วยกันพาเข้าไปนอนในห้องก่อนดีกว่านี่ก็ดึกมากแล้ว" เนตรมณีปฏิเสธความหวังดีของแม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่ ด้วยใจนั้นยังเป็นห่วงร่างใหญ่ซึ่งนอนฟุบหายใจหอบเร่าอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาเอง สาเหตุที่ได้เป็นเช่นนี้นั่นก็เพราะเจ้าสาวของหนุ่มใหญ่มาหายตัวไปในคืนวันแต่งงานนี้นั่นเอง

เมื่อตามหาแล้วกลับไม่พบวี่แวว...ซ้ำทางโรงแรมมีการปรับเปลี่ยนกล้องวงจรปิดใหม่ทั้งระบบ จึงไม่สามารถรู้ความเป็นไปของเจ้าสาวแสนสวยได้เลยว่าเป็นเพราะอะไรเธอถึงสูญหายอย่างไร้ร่องรอย ประเด็นหลักที่ถูกคาดการณ์เอาไว้คงไม่พ้นหนีงานแต่ง เพราะไม่อยากเป็นเมียผู้ชายรุ่นพ่อ เมื่อได้สินสอดครบถ้วนดีแล้วก็ชุบมือเปิบอันตรธานไปอย่างไร้วี่แวว แม้กฤษณะจะไม่ปักใจเชื่อ...แต่มันก็เหตุผลหลักในตอนนี้

กฤษณะจึงซมซานกลับมาที่บ้านในยามดึกดื่น เพราะไม่รู้จะทนรอเฝ้าห้องหออยู่เดียวดายทำไม โดยมีเนตรมณีคอยดูแลให้กำลังใจมาตลอดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

"ก็ได้ค่ะ...ถ้างั้น คุณมณีอาบน้ำอาบท่าเสียในห้องคุณท่านก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลาเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนเอง ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวพี่จัดการให้ค่ะ" ปลาขันอาสา มองหน้าเนตรมณีซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเนื่องจากหล่อนไปมาหาสู่ที่นี่อยู่บ่อยครั้งมาหลายปีแล้ว

"ค่ะพี่ปลา..."

สองสาวต่างวัยต่างฐานะช่วยกันพยุงร่างหนักอึ้งของกฤษณะพาไปยังห้องนอนด้วยความทุลักทุเล จนกระทั่งสามารถประคองเขาขึ้นนอนบนเตียงได้ในที่สุด

ชายหนุ่มยังคงพร่ำเพ้อเพราะพิษสุราและพิษจากความผิดหวังเสียใจ ปลาซึ่งเป็นแม่บ้านคนสนิทคอยปรนนิบัติเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าภายนอกเพื่อให้เจ้านายของตนเองได้พักผ่อนอย่างสบายตัวที่สุด หลังจากนั้นจึงนำเสื้อผ้ามาให้เนตรมณีผลัดเปลี่ยน

"นี่ค่ะคุณมณี...เดี๋ยวพี่รอดูคุณท่านด้วยจนกว่าคุณมณีจะอาบน้ำเสร็จ แล้วชุดที่เปื้อนเดี๋ยวพี่จะเอาไปซักรีดให้ คุณก็ค่อยกลับมาเอาวันหลังนะคะ

"ขอบคุณมากค่ะพี่ปลา..." เนตรมณียิ้มแล้วรับเอาผ้าขนหนูกับเสื้อผ้ามาไว้กับตัว จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง

โดยปกติหล่อนไม่เคยละลาบละล้วงชีวิตส่วนตัวของถึงขนาดนี้ แต่ด้วยเหตุสุดวิสัยและทางแม่บ้านคงเห็นว่าเป็นการสะดวกหากหล่อนมาอาบน้ำและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียที่นี่แทนที่จะต้องไปเปิดห้องรับแขกอีกห้องเพราะเป็นเวลาดึกดื่นแล้ว อีกอย่างจะได้อยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลกฤษณะด้วยกัน

สักพัก...ร่างเล็กในวัยสามสิบต้นๆ ก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับสวมชุดใหม่เรียบร้อย

"ใส่พอดีเลยค่ะพี่ปลา...เสื้อผ้าของใครกันคะ" เนตรมณีปรายยิ้มในขณะที่เอ่ยถามปลาไปพลาง ชุดเดรสสายเดี่ยวสีครีมความยาวเลยเข่านิดหน่อย ตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดี ทรงเข้ารูปดูจะเข้ากันกับหล่อนไม่น้อย

"ของคุณลดาค่ะ...แต่เธอไม่เคยใส่นะคะไม่ต้องห่วง เธอยกให้หลานของพี่ตอนยังมีชีวิตอยู่ แต่หลานพี่มันก็ใส่ไม่ได้ก็เลยเก็บไว้ในตู้ไม่เคยเอาออกมาใช้หรอก หวังว่าคุณมณีคงไม่รังเกียจนะคะ"

"ไม่ค่ะ...จะรังเกียจได้ยังไง ต้องขอบใจพี่ปลาถึงจะถูก คอยเป็นธุระให้ถึงขนาดนี้"

"อื้อ! เอื้อง! ทำไมทำกับฉันแบบนี้!! ทำไม!" เสียงทุ้มฟังไม่ได้ศัพท์ดังแทรกขึ้นระหว่างการสนทนา ได้ยินแล้วก็ทำให้รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังเมาหนัก แทบจะขยับโงหัวไม่ขึ้นด้วยซ้ำ ได้แต่พึมพำเปล่งวาจาออกมาจากจิตใต้สำนึก

"เอ่อ...คุณมณีรีบกลับดีกว่าค่ะ นี่ก็จะตีสองอยู่แล้ว ส่วนคุณท่านเดี๋ยวก็คงจะหลับไปเองนั่นแหละ" ปลาถอนหายใจแล้วก็บอกกับแขกสาวของบ้านในยามวิกาล

"ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ ฉันเอารถมาเองพี่ปลาไม่ต้องไปส่งก็ได้ กลับไปนอนเถอะจ้ะ" มณียิ้มอ่อน สีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความอ่อนล้าอ่อนเพลียเนื่องจากเวลาที่ล่วงเลยเวลานอนไปมากพอสมควรแล้ว

สองสาวจึงตกลงใจออกไปจากห้องพร้อมๆ กัน ปลาปิดสวิชไฟ และปิดประตูห้องให้เจ้านายเรียบร้อย ไม่วายอดเป็นห่วง แต่คิดว่าเขาคงหลับไปในอีกไม่ช้าด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาอาละวาดฟาดงวงฟาดงาได้ในตอนนี้หรอก