ตอนที่ 3
1215 คำ
“คุณ...นี่คุณ”
แม็กเซ็นเรียกหญิงสาวอีกครั้ง เขาก้มหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็ได้ยินเสียงครางลึกดังอยู่ในลำคอระหง เธอเหมือนกำลังละเมอแต่ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร
“คุณ...บอกผมสักหน่อยเถอะว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน”
เขาตั้งคำถามและเห็นว่าอีกฝ่ายปรือตาขึ้นมามองทว่าก็ดูเลื่อนลอยและเหมือนเธอยังไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังอยู่ที่ไหน
“กลับบ้านเหรอ...กลับบ้าน...ใช่...ฉันอยากกลับบ้าน”
เธอพูดซ้ำไปซ้ำมาจนชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ไหน ตัวเธอก็ไม่มีอะไรสักอย่างที่เขาจะพอรู้ได้ทั้งกระเป๋า โทรศัพท์มือถือ หรือบัตรประชาชน ดวงหน้างามส่ายสะบัดไปมาบนเบาะที่ปรับเอนลงจนสุด มือไม้ของเธอป่ายแปะกระทั่งจับแขนเขาไว้ได้ ชายหนุ่มมีอาการตกใจเล็ก ๆ เมื่อแขนแกร่งถูกจับยึดเอาไว้พร้อม ๆ กับที่ร่างแน่งน้อยเบียดเข้าหา
“อืม...อือ”
เสียงครางขอเธอยังดังอยู่เช่นนั้น แม็กเซ็นมองแล้วก็คิดหนักก่อนจะได้คำตอบว่าควรจะพาผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ไปที่ไหน
“โอเค...ผมจะพาคุณไปส่ง...แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน”
“กลับบ้าน...กลับบ้าน...ฉันอยากกลับบ้าน”
เสียงครางคล้ายละเมอจากคนที่ยังไม่รู้สึกตัวดังไปตลอดทางที่แม็กเซ็นพารถเก๋งคันหรูของเขาแล่นเลาะฝ่าการจราจรคับคั่งใจกลางกรุงลอสแองเจลิสเพื่อมุ่งหน้าไปสู่ถนนสายซันเซ็ต บูเลอวาร์ด
ชายหนุ่มตัดสินใจในวินาทีสุดท้ายพาผู้หญิงแปลกหน้าแถมมีอาการเมามายกลับไปที่บ้านพักอันหรูหราของเขาในย่านเบลแอร์ตอนที่นาฬิกาดิจิทัลบนคอนโซลหน้ารถบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี
เมื่อดับเครื่องยนต์แล้วแม็กเซ็นก็ตั้งสติก่อนหันกลับไปมองร่างหญิงสาวซึ่งเขาคาดเดาว่าเธอน่าจะเป็นชาวไทยด้วยลักษณะหน้าตารูปร่าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้เขาหนักใจมากไปกว่าอาการของเธอที่เป็นอยู่ตอนนี้
“คุณ...นี่ผมยังไม่รู้เลยนะว่าคุณชื่ออะไร มาจากไหน”
เจ้าของร่างสูงใหญ่ยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ ๆ เขาพยายามจะปลุกให้เธอตื่นจากความมึนเมา และแล้วความพยายามของเขาก็ดูเหมือนจะประสบผล
“มีนา...ฉันชื่อ...มีนา”
“มีน่า...คุณชื่อมีน่าอย่างนั้นหรือ?”
เขาทวนชื่อนั้นขณะเงี่ยหูฟังจนเผลอเอาจมูกโด่งชนกับแก้มสีแดงปลั่ง ริมฝีปากหยักหนาก็ใกล้กับพวงแก้มนวลเพียงนิดเดียว ลมหายใจร้อนของเธอฉุดความรู้สึกบางอย่างของเขาให้ฟุ้งกระจายขึ้นมาจากเบื้องลึก
“โอเค...คุณชื่อมีน่า...แล้วบ้านของคุณล่ะ”
“อืม” หญิงสาวครางเบา ๆ ก่อนกระหวัดแขนเรียวเกี่ยวลำคอของเขาไว้แทนคำตอบ แม็กเซ็นไม่ทันระวังตัวทำให้จมูกโด่งฝังลงบนแก้มนวลเต็ม ๆ
“ฉันชื่อมีนานะ...มีนา”
เธอยังงัวเงียโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังอยู่ในท่วงทีเหมือนให้ท่าคนแปลกหน้าที่มาเธอมาถึงบ้านของเขา ชายหนุ่มชะงักและเกิดอาการบางอย่างที่ไม่อาจอธิบาย เขาอยู่ใกล้เธอมากเกินไป ถึงแม้ร่างแน่งน้อยจะมึนเมาทว่าท่าทางของเธอก็ยั่วยวนจนเขาต้องเรียกสติกลับคืน
“มีน่า...ผมจะพาคุณเข้าไปในบ้านก่อนก็แล้วกัน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
แม็กเซ็นตัดใจดึงแขนเรียวที่เกี่ยวรอบลำคอของเขาออกและเปิดประตูรถเพื่ออุ้มร่างเล็กเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ที่มีแสงส่องสว่างจากโคมไฟด้านหน้า ข้างในซึ่งแสงไฟสาดส่องเข้าไปทำให้เห็นการตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างวิจิตนั้นเงียบเชียบ บ้านหลังนี้เป็นที่พักอันสงบของเขาเสมอหลังจากกรำงานด้านธุรกิจของครอบครัวและในเวลาที่ต้องการปลีกวิเวก
ชายหนุ่มค่อย ๆ วางร่างเล็กบอบบางลงบนเตียงขนาดใหญ่ เขาต้องช่วยดึงชายกระโปรงของชุดสีกุหลาบที่เลิกขึ้นไปถึงต้นขาขาวเนียนของหญิงสาวซึ่งเธอยังบิดตัวไปมาบนที่นอนหนานุ่ม
แม็กเซ็นทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ และรู้สึกมึนงงเล็ก ๆ กับการกระทำของตัวเองในเหตุการณ์ที่ไม่เคยประสบพบ โตมาจนเป็นหนุ่มอายุตั้งสามสิบถึงจะเคยควงผู้หญิงก็ไม่เคยพาใครคนไหนมาที่บ้านและถึงขนาดเข้ามาในห้องนอนของเขาแม้แต่คนเดียว
เขายังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำ ไม่ได้ตั้งใจสักนิดที่จะแอบอ้างตัวว่าเป็นแฟนกับผู้หญิงคนนี้ที่เมามายแทบไม่ได้สติ แต่เขาเห็นว่าเธอกำลังถูกรังแกและแค่คิดว่าจะช่วยไว้ก็เท่านั้น
แม็กเซ็นถอนหายใจทว่าก็อดไม่ได้ที่จะหันไปพิศมองดวงหน้าหวานซึ่งดวงตากลมโตคู่นั้นยังกระพริบถี่ ๆ และริมฝีปากอิ่มสวยยังพึมพำเหมือนว่าสติอันน้อยนิดยังคงทำงานอยู่ ผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้เมาพับอยู่ข้างถนนก็เหมือนอาหารโอชะให้พวกเสือสิงห์คาบไปขย้ำก็เท่านั้น เขาคิดในใจแต่ก่อนที่จะลุกขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงกระแอมของเธอดังขึ้น
“แค่ก...แค่ก”
“มีน่า คุณเป็นอะไร”
ร่างสูงโถมตัวเข้าหาจนหลงลืมไปว่าเขาอยู่ในท่าคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้ เธอไอออกมาและเกือบสำลักขณะมือเรียวบางจับลำคอของตัวเองเอาไว้ แม็กเซ็นเผลอจับข้อมือเล็กและก้มหน้าลงไปใกล้กระทั่งเธอหยุดไอแต่ปรือตามองเขาแทน
“คุณ...”
“แม็กเซ็น...เรียกผมว่าแม็กเซ็น คุณบอกได้หรือยังว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน?”
ชายหนุ่มยังคงตั้งคำถามเดิม เขาคิดว่าเธอกำลังจะได้สติทว่ากลับตรงข้าม หญิงสาวกระหวัดแขนเรียวเกี่ยวคอเขาเอาไว้อีกหน คราวนี้ใบหน้าคร้ามคมก้มลงไปจนเกือบชิดทั้งลำตัวหนาใหญ่ก็แนบลงไปกับร่างนุ่ม แม็กเซ็นชะงักงัน หัวใจของเขาเต้นเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คุณ...ฉันหนาว”
เสียงหวานลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มสวย ชายหนุ่มพยายามเตือนสติตัวเองว่าเธออยู่ในอาการมึนเมาจนทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทว่าความสวยบาดใจกลับสะกดเขาไว้ให้แนบนิ่งกับเธอเช่นนั้น
“มีน่า...เอ้อ...”
“ฉันหนาว...กอดฉันหน่อยซีคะ”
หญิงสาวไม่ร้องขอเปล่า ๆ เธอเบียดร่างกับตัวเขาที่ชายหนุ่มรู้สึกถึงความตกตื่นที่กลางลำตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“มีน่า...พระเจ้า...บอกผมซะทีเถอะว่าบ้านของคุณ...อยู่ที่ไหน?”
เขากัดฟันพูดขณะที่เสียงนั้นเริ่มสั่น เขาต้องแกะแขนเรียวที่เกี่ยวลำคอใว้แน่นออก ผลักเธอให้พ้นจากตัวเขา หรือไม่ก็อุ้มเธอกลับไปที่รถแล้วพาไปสถานีตำรวจ หรือ...พาไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง ให้ไกลจากตัวเขา
- ผู้เขียน
