อสูรเสน่หา

ตอนที่ 4

ทว่าทุกอย่างที่วิ่งวนอยู่ในความคิดสับสนกลับไม่บังเกิดขึ้นเลยแม้แต่อย่างเดียว นอกเสียจากริมฝีปากหยักหนาที่ประทับลงบนเรียวปากอิ่มสวยที่เผยอออกอย่างเชิญชวน ปลุกความรวดร้าวรันจวนในกายหนุ่มที่เขาไม่อาจปฏิเสธหรือทัดทานมันได้อีกต่อไป

“อืม...อืม” เสียงครางลึกดังมาจากลำคอของหญิงสาว เธอบิดตัวเบา ๆ อยู่ใต้ร่างกำยำสูงใหญ่และยิ่งกระหวัดเรียวแขนรอบลำคอของเขาแน่นขึ้น แม็กเซ็นตอบสนองจุมพิตนั้นอย่างหิวกระหาย เขาจูบเธอในขณะที่ประสาททุกส่วนของร่างกายตื่นตัวเต็มที่

พระเจ้า!...ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรสักอย่างที่จะไม่เป็นการเอาเปรียบผู้หญิงสาวแสนสวยร่างเล็กคนนี้ เธอมาจากไหนเขาไม่รู้เลย รู้ก็แต่ชื่อของเธอ

มีน่า...รู้ก็แต่เพียงว่าตอนนี้เขากำลังถลำลึกเข้าไปในริมฝีปากหวานฉ่ำที่รสของมันราวกับลูกพีชแสนหวานเชิญชวนให้เขาดูดดื่มไม่รู้เอมอิ่ม เสียงตะโกนข้างในบอกเขาให้หยุดทุกอย่างไว้ ไม่ใช่ล้วงลิ้นหนาเข้าไปลึกและกวาดเก็บทุกหยาดหยดของความฉ่ำหวานในริมฝีปากแสนสวย

“พระเจ้า...มีน่า”

“ได้โปรดเถอะค่ะ...ฉันหนาวเหลือเกิน...โอ...คุณคะ”

ร่างเล็กบอบบางยังคงร่ำร้อง เสียงของเธอราวมนต์สะกดของนางไซเรนที่ตรึงเขาไว้กลางห้วงมหาสมุทร

“พระเจ้า...ผมจะพาคุณกลับ...”

ชายหนุ่มกล่าวได้แค่นั้นเสียงของเขาก็ถูกเก็บกลืนเข้าไปในริมฝีปากหวานฉ่ำเหมือนลูกพีชอีกหน มีนาเสนอเขาด้วยความเร่งเร้าจากจุมพิตที่แม็กเซ็นไม่อาจปฏิเสธ ร่างนุ่มเบียดเข้าหาและทำให้เขาตื่นตัวจนยากจะควบคุม

“แม็กเซ็น...ได้โปรด...กอดฉันนะคะ”

มีนาเว้าวอน เสียงหวานนั้นสะท้อนเข้าไปทำลายความอดกลั้นของชายหนุ่มให้พังทลาย แม็กเซ็นยิ่งจูบเธอหนักหน่วง ในกายของเขาเหมือนมีความร้อนแล่นพล่านไปในทุกอณูเส้นเลือด มันสูบฉีดแรงและทำให้เขาเจ็บร้าวที่กลางลำตัว

ใยค่ำคืนนี้จึงผ่านไปอย่างเชื่องช้า แม้แต่ร่างกายแข็งแกร่งของเขาก็เหมือนไร้เรี่ยวสิ้นแรงไปเสียอย่างนั้น ไม่มีแรงจะพาตัวเองออกห่างจากร่างนุ่มนิ่มที่บดเบียดอยู่ด้านล่าง หมดสิ้นความพยายามแม้แต่จะถอนริมฝีปากออกจากจุมพิตบนเรียวปากอิ่มที่เรียกร้องเขาอยู่ตลอดเวลา

“มีนา...” และแล้วความอดทนของเขาก็ป่นเป็นผงเหมือนแก้วแตกละเอียด ใบหน้าคร้ามเข้มเลื่อนจากจากริมฝีปากฉ่ำระเรื่อยลงมาที่คางมนและซุกไซ้ลำคอหญิงสาวที่กลิ่นน้ำมันหอมนั้นเย้ายวนจนกลบกลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจของเธอได้หมด

มือหนานั้นไม่หยุดอยู่นิ่ง แต่ลูบไล้ไปตามสีข้างก่อนจะหยุดลงที่เนินทรวงอวบอิ่มใต้เนื้อผ้าของชุดสีชมพูกุหลาบ เขาบีบเคล้นมันเบา ๆ และเริ่มหนักมือขึ้นเมื่อความนุ่มหยุ่นนั้นดีดเด้งสู้ฝ่ามือหนาใหญ่

นานแล้วที่แม็กเซ็นไม่ได้สัมผัสกับความเย้ายวนและนุ่มนวลเช่นนี้ เขาควรระวังตัวเองกับผู้หญิงแปลกหน้าแต่กลับกลายเป็นว่ามันช่างน่าตื่นเต้นจนเขาหักห้ามตัวเองไม่ไหว

“อา...อืม” มีนาครางออกมาอย่างรันจวนใจเมื่อมือของเขาทำหน้าที่ของมันอย่างสัตย์ซื่อ ด้วยการดึงชุดสวยออกจากเรือนร่างคอดเว้าราวกับนาฬิกาทรายขณะที่ใบหน้าคมคายยังคงวนเวียนจูบซับไปตามนวลผิวสีชมพู

แม็กเซ็นบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้อยู่ในอาการมึนเมา เมื่อตอนหัวค่ำที่ภัตตาคารเขาแค่ดื่มไวน์ไปเพียงแก้วเดียวเท่านั้น แต่ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังร้อนรุ่มถึงจุดสุดขีด เหมือนน้ำเดือดที่มีร่างกายอันเย้ายวนของหญิงสาวเป็นเชื้อฟืนเติมไฟโหมไหม้ให้น้ำร้อนทะลุถึงร้อยองศา

บทที่ 3

“มีนา...โอ...พระเจ้า” เขาหยัดกายขึ้นมองหญิงสาวชัด ๆ เธอยังบิดตัวไปมาและครางเสียงลึกในลำคอเป็นระยะ ท่าทีนั้นช่างเซ็กซี่ มีนาดูเหมือนนางเอกหนังเอวีอย่างไรอย่างนั้น บนเรือนร่างของเธอตอนนี้มีเพียงบราลูกไม้กับแพนตี้ตัวจิ๋วกางกั้นสายตาของชายหนุ่มจากความลึกลับที่เขากำลังจะเข้าไปค้นหา

เขาอยากจะลุกหนีไปเสีย แต่พลังดึงดูดจากความยั่วยวนอันล้นเหลือตรงหน้าทำให้ร่างสูงใหญ่แทบไม่อาจละสายตาไปจากหญิงสาวได้ แม็กเซ็นถอนใจหนัก เขาไม่อาจบังคับตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่านาทีข้างหน้าจะเกิดอะไร หรือพรุ่งนี้เขากับมีนา หญิงสาวแปลกหน้าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ขอแค่ผ่านค่ำคืนนี้ไปเขาก็พร้อมจะยอมรับทุกอย่างที่จะบังเกิด

“มีนา...ผมไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร บ้านของคุณอยู่ที่ไหน แต่...โอ...พระเจ้า...คุณกำลังทำให้ผมคลั่ง”

ชายหนุ่มทาบทับตัวเองลงบนร่างบอบบางอีกหน คราวนี้เขาสอดมือเข้าไปด้านหลังของหญิงสาวแล้วค่อย ๆ ปลดตะขอบราเซียซึ่งมีเพียงตะขอเดียวที่เกาะเกี่ยวผ้าลูกไม้แสนสวยไว้ด้วยกัน ทันทีที่มันหลุดออกจากเรือนร่างอ้อนแอ้น ความอวบใหญ่ของโนมเนื้อทั้งสองก็โดดเด้งขึ้นมาท้าทายสายตาคู่นั้น ความอวบอัดนั้นไม่สมกับสัดส่วนเล็กบางของเธอเลยสักนิด เขาค่อย ๆ วางฝ่ามือที่ว่าใหญ่แล้วแต่ก็ยังกอบกุมปทุมถันทั้งสองไว้ได้แทบไม่หมด

“คุณคะ...ฉันหนาว....อา...ได้โปรด”