พิมพาบ่น ยื่นจมูกไปหอมแก้มเด็กชายเช่นเดียวกัน “คิดถึงแม่พาไหมครับลูกณัติ?”
“คิดถึงครับ พ่อภูมิกับแม่พา หายไปหลายวันเลย” เด็กชายบ่นกระปอดกระแปด
“ณัติต้องดุพ่อภูมิครับ พาแม่พาขึ้นไปบนดอยเสียหลายวันเลย”
ภูมิภัทรกับพิมพา ทำงานในหน่วยเดียวกัน ทั้งสองคนเป็นหมออาสา ให้กับคนดอย และพื้นที่ห่างไกล หากขึ้นเขา ขึ้นดอย จะหายไปหลายๆ วันเช่นนี้ เพราะภูมิภัทรหมดห่วงมารดา นางมีอรอุษาดูแลอยู่นั่นเอง
“คุณย่าไปไหนครับ พ่อภูมิเดินเข้ามายังไม่เห็นเลย” ชายหนุ่มถามหามารดา
“แต่งตัวครับ...คุณย่าบอกว่างานนี้จัดเต็ม”
เด็กชายชี้มือไปที่ห้องใกล้ๆ ในนั้น นิ่มนวลกำลังแต่งองค์ทรงเครื่องชุดใหญ่
“อุษาถอนตัวตอนนี้ได้ไหมคะ?”
เค้าลางความวุ่นวายมองเห็นชัดๆ อรอุษายิ้มแหยๆ ทอดสายตาไปที่ชุดไทยที่กองไว้บนโต๊ะ
“คงไม่น่าได้...”
ภูมิภัทรกล่าวพร้อมกับยิ้ม และพิมพาเฉลยความนัยให้อรอุษารับรู้
“คุณแม่รับอาสาทำขนมเพราะอุษาเลยนะจ
