“ชุดของฉันไม่ได้ชุดตามตลาดนัดนะเธอ ฉันสั่งตรงมาจากปารีส แค่ซัก มันไม่ทำให้ชุดฉันกลับมาสะอาดเหมือนเดิมหรอก เธอต้องชดใช้ให้ฉันเท่าราคาชุดที่ฉันสั่งมา ฉันคงไม่กล้าสวมกระโปรงที่เป็นคราบแบบนี้หรอกยะ” น้ำเสียงกดต่ำ แฝงความหยามเหยียดดึงอรอุษาออกมาจากภวังค์
“ค่ะได้ค่ะ เท่าไหร่คะ?”
บุตรชายเป็นคนผิด ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเรียกร้องเท่าใด อรอุษาก็ยินดีจะชดใช้ให้
“แม่จ๋า ณัติไม่ได้ชนคุณป้าคนนี้นะครับ คุณป้าเป็นฝ่ายมาชนณัติเองครับ”
อาณัติแย้ง เขาวิ่งเล่นแถวนี้ก็จริง แต่ช่วงที่เกิดอุบัติเหตุ เขายืนเฉยๆ หญิงผู้นี้เดินมาสะดุดเขาเอง เพราะหล่อนมัวแต่มองผู้ชายข้างกายของหล่อน เลยเดินไม่ได้ดูทาง ผลคือทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น
“ไอ้เด็กบ้านี่ ปากแบบนี้ พ่อ-แม่ไม่สั่งสอนหรือไง!!” แพรวพะโยมแหวเสียงแหลม
“อุษาขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ อย่าถือแกเลย แกยังเด็กอยู่”
ปริวัตรรู้สึกวาบในอก เด็กชายที่ตัวสั่นในอ้อมกอดของอรอุษา คือบุต
