“โทรบอกพ่อฉันให้เปิดประตู ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก”
เขาวางสายแล้วก็เดินดุ่มๆ มาหาหล่อน
“คะ”
“ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน”
“แต่มน”
“ทำตามที่ฉันบอก”
เสียงเข้มบ่งบอกว่าหงุดหงิดทำให้ดวงตาหล่อนเบิกกว้างขึ้น คนล็อกห้องก็บิดาเขา เขาจะโกรธหล่อนเพื่ออะไรกัน
“เพื่อนฉันมีปัญหา ถ้าฉันให้เปิดห้องพ่อจะไม่เปิด”
คงเกินกว่าจะห้ามปรามเสียแล้ว เพราะเขาเป็นคนที่รักอิสระอย่างไรคุณลุงก็คงกักขังเขาไว้ไม่ได้ เพราะใจเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ คิดได้อย่างนั้นมนพัทธ์จึงยอมทำตามที่เขาสั่งก่อนที่เขาจะเกลียดหล่อนไปมากกว่านี้
ห้องถูกปลดล็อกแล้วธีภพก็ก้าวออกไปโดยไม่มองใครเลย ไม่รู้เพราะว่าฉุนโกรธหรือรีบเพราะห่วงคนปลายทางกันแน่
“ดูมัน บอกให้อยู่ห้องหอสักคืนชีวิตคู่จะได้อยู่เย็นเป็นสุขไม่มีอุปสรรค มันก็ไม่เคยจะเชื่อฟัง ไอ้ลูกคนนี้” ลุงธนาบ่นตามหลังลูกชายแล้วพูดกับหล่อนอีกสองสามประโยคอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ หล่อนได้แต่ฟัง จนท่านแย
