“ใจคอจะหลบหน้ากันไปให้ได้ตลอดหรือไง” เสียงทุ้มๆ ที่เรียกตามหลังทำให้เนตรตรียาที่อาศัยช่วงชุลมุนหนีกลับมาที่รถเผลอถอนหายใจเฮือก
คงเลี่ยงไม่ได้สินะ เพราะงานแต่งงานของมนพัทธ์ที่หล่อนคาดว่าคงเป็นครั้งเดียวในชีวิตของเพื่อนสาวจึงต้องบากหน้ามาร่วมงานทั้งที่ก็พอจะรู้ว่าจะเจอเขา ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องหล่อนหลีกเลี่ยงเขาทุกรูปแบบ ปิดช่องทางการติดต่อทุกทาง ไม่รับแม้แต่คำขอโทษ
เพราะหล่อนเสียความรู้สึก ถามว่ายังชอบเขาอยู่ไหม มันก็ยังเหมือนเดิม แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่าถ้าไม่อยากเสียใจอยู่ห่างจากคนอย่างเขา ทั้งที่พยายามแล้ว แต่ก็หลบไม่ทัน น่าโมโหจริง
“พูดกับฉันหรือเปล่าคะ”
“ตรี อย่าเย็นชาอย่างนั้นสิ” ภูชิตมีทีท่าจริงจังขึ้น เสียดายที่พบเจอกันในที่ที่พูดกันยากและมีเวลาน้อย ไม่อย่างนั้นคงคุยกันให้รู้เรื่องกว่านี้ “พี่ผิดเอง เพราะตอนที่เราเจอกันครั้งแรก น้องๆ ที่ตรีนั่งอยู่ด้วยทำงานพิเศษแบบนั้นกันทุกค
