ดั่งลมหวนรัก ตอนพิเศษ

มนพัทธ์ สว่างโชติ สาววัยเบญจเพสถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าเมื่อหล่อนเดินตามหาบ้านเลขที่ที่เคยมีคนเขียนใส่กระดาษให้มาไม่พบเสียที หล่อนถามคนละแวกนี้แล้วไม่ได้คำตอบที่ดีเท่าไรนัก บ้านแต่ละหลังหรูหราอย่างกับวัง รั้วสูง กำแพงหนา ประตูบ้านเป็นเหล็กดัดงามวิจิตร หากแต่น้ำใจคนดูแลบ้านเหล่านั้นกลับไม่มี เพียงแค่หล่อนไปทายทักอ้าปากจะถามหาบ้านที่ตามหาก็ถูกเมินและไล่หนีราวกับว่าหล่อนกำลังมาขอเงินก็มิปาน  ท้องถนนเล็กแคบที่ทอดตัวไปสู่จุดหมายปลายทางที่มนพัทธ์กำลังจะตามไปค้นหาเริ่มมืดครึ้มมาเฉียบพลัน หญิงสาวหยุดเดินและควานมือเข้าไปในกระเป๋าสานใบโตค้นหาร่มพกคันเล็กที่ติดกระเป๋าไว้ ตอนนี้เป็นหน้าฝน บรรยากาศขมุกขมัวตามถนนมีแอ่งน้ำขนาดย่อมหลายจุดบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าฝนเคยตกหนักมาก่อนจนน้ำระบายไม่ทัน โชคดีที่หล่อนเป็นพวกบ้าหอบฟาง ชอบพกของมากมายจึงไม่หวั่นแม้วันฝนตก แต่มันก็โชคร้ายนิดหน่อยที่ของเยอะกว่าจะค้นเจอสายฝนก็เริ่มโปรยปรายแล้ว  หากแต่ยังไม่ทันกางร่มดี มวลน้ำก็สาดเข้ามาที่ตัวหล่อนอย่างรุนแรงเฉียบพลันโดยที่ไม่ทันตั้งตัว “กรี๊ด” มนพัทธ์กรีดร้องอย่างตกใจเมื่อสัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่น้ำฝนหากแต่เป็นน้ำที่กระเด็นกระดอนมาจากแอ่งน้ำไม่ไกลจากหล่อน เงยหน้ามองหาที่มาแล้วเห็นรถต้นเหตุที่มีคันเดียวบนท้องถนนเคลื่อนตัวผ่านไปช้าๆ แล้วก็จอดไม่ไกลจากหล่อนนัก ประตูรถรุ่นหรูที่ไม่ได้เห็นทั่วไปบนท้องถนนเปิดออกพร้อมกับคนในรถก้าวขาออกมาแล้วยืนเต็มความสูง โลกที่ดำมืดทะมึนเหมือนหยุดหมุนชั่วขณะ เจ้าของดวงหน้าหล่อเหลาคมคาย แต่เต็มไปด้วยความเฉยเมยและแววตาแสนเย็นชากำลังก้าวเข้ามาหาหล่อน เขาจะมาด่าหรือว่ามาขอโทษหล่อนสาบานได้ว่าดูไม่ออก ตามสถานการณ์แล้วเขาควรขอโทษแต่ดูจากใบหน้าเฉยเมยเหมือนเบื่อโลกใบนี้แล้วเขาน่าจะด่าหล่อนมากกว่า อดเผลอคิดในใจไม่ได้ว่าเกิดมาดูดีน่าดึงดูดจนมองแล้วแทบลืมหายใจทั้งทีเขาก็น่าจะทำหน้ายิ้มแย้มให้โลกมันสดใสกว่านี้ ตาดุอีกต่างหาก หญิงสาวค่อนขอดเขาในใจ “เป็นอะไรมากไหม” เสียงทุ้มของเขาทำให้หัวใจหล่อนกระตุกจนเผลอกัดริมฝีปาก จ้องมองเขาขลาดๆ เนื่องจากเขาทำเหมือนรำคาญหล่อน “มะ ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวบอกก่อนจะปัดเนื้อตัวเอาน้ำที่เลอะเปรอะเปื้อนกายออก “ฉันขอโทษนะ พอดีพ่อฉันไม่สบาย ฉันรีบไม่ทันมอง” เขาบอกพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ การแสดงออกที่แข็งกระด้างนั่นดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นความปรารถนาดีของเขา “อะ เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันมีกระดาษทิชชู เดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าคุณจะเปื้อนเปล่าๆ” หล่อนบอกพร้อมกับเปิดกระเป๋าโดราเอมอนเพื่อควานหากระดาษทิชชูเปียกซองเล็กที่มักพกติดตัวเสมอ รู้สึกร้อนๆ ลำคอนิดหน่อยเพราะรู้สึกว่าเขาจ้องมอง แก้มนวลแดงก่ำขึ้นมาอย่างขัดเขิน หล่อนทำอะไรไม่ถูกและเสียความเชื่อมั่นในตัวเองทั้งหมดยามเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ชายหนุ่มตรงหน้ามีอิทธิพลกับหล่อนมากมายทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันสักนิด “งั้น เธอก็คงอยากได้นี่มากกว่าผ้าเช็ดหน้าสินะ” เขาพูดขึ้นมา หล่อนจึงละจากการค้นหาไปมองหน้าเขา เห็นเขาเปิดกระเป๋าสตางค์ออกแล้วดึงธนบัตรสีเทาหลายใบมายัดใส่มือหล่อนแล้วพึมพำเบาๆ “ขอโทษด้วยนะ ฉันมีเวลาไม่มาก” แล้วเขาก็เดินจากไป “คุณคะ เดี๋ยว คุณ” กว่าจะรู้ตัวและร้องเรียกเขา รถสปอร์ตสีดำมันปลาบก็เคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้หล่อนยืนอ้าปากค้างอยู่เพียงลำพังพร้อมกับฝนที่เริ่มโปรยปราย “อะไรของเขากันนะ” หญิงสาวเก็บร่มที่ทำหลุดมือตอนเห็นหน้าชายหนุ่มขึ้นมากาง หันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี “คุณธีร์ลงไปคุยกับพวกนั้นอยู่นานเลยนะคะ มีอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวที่นั่งรอในรถพักใหญ่เอ่ยถามเมื่อธีภพกลับเข้ามา มนพัทธ์ไม่มีโอกาสเห็นตุ๊กตาหน้ารถของเขา หญิงสาวผิวขาวจัดสวมชุดสีเม็ดมะปรางโดดเด่นขับผิว หล่อนดูโฉบเฉี่ยวสมเป็นนักแสดงมืออาชีพประดับวงการบันเทิง ตอนแรกหล่อนอาสาจะลงไปเจรจาให้แต่ว่าธีภพเลือกที่จะไปคุยกับหญิงสาวเอง “ไม่มีอะไรหรอก ตอนแรกจะขอโทษแต่เห็นทำท่าทางแปลกๆ สงสัยอยากได้เงินเลยให้ไป” “ตายแล้ว คุณให้ง่ายๆ อย่างนั้นเลยหรือคะ” “ช่างเถอะ ถือเป็นค่าเสียหายแล้วกัน โดนสาดเปียกไปทั้งตัว ผมรีบไม่มีโอกาสรับผิดชอบหรือว่าขอโทษจริงจัง เขาควรได้รับ” “คุณธีร์ใจดีตลอดเลยนะคะ แล้วว่าแต่วันนี้จะใจดีให้ไอรีนเข้าบ้านไปเยี่ยมคุณพ่อคุณด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวฉอเลาะ ริมฝีปากสีเดียวกับชุดหุบฉับเมื่อเขาตวัดสายตามามองหล่อนเป็นการเตือนกลายๆ ว่าอย่าให้พูดมากไปกว่านี้ ถ้ารักจะคบหากับเขาและไม่อยากให้เขาตีจาก หล่อนต้องเลือกเป็นแบบที่เขาชอบ แม้ว่าบางทีจะอึดอัด แต่ไอรีนก็ยอมทน นอกจากความหล่อเหลาและรูปร่างเร้าใจทั้งยามสวมใส่และเปลื้องผ้าแล้ว ลีลาบนเตียงของเขายังซาบซ่านร้อนเร่าผิดกับความเย็นชาของเขาลิบลับ นอกนั้นเงินที่เขามอบให้พร้อมของขวัญที่ได้รับเป็นข้อแลกเปลี่ยนสำหรับเซ็กซ์ที่ไม่ผูกมัดนั้นทำให้หล่อนมุ่งเป้ามาที่เขา และพยายามเอาอกเอาใจเขาทุกประการ เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งหล่อนจะผูกมัดเขาไว้กับตัวหล่อนได้ “รอที่รถดีแล้ว ผมให้คุณเข้าบ้านไม่ได้ มันเป็นกฎของผมที่ตกลงกับครอบครัวเอาไว้ว่าจะไม่พาผู้หญิงที่ไม่ได้คิดจะแต่งงานด้วยเข้าบ้าน” “...” ว่าสายตาของเขาเย็นชาแล้ว คำพูดของเขายังเยียบเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลก ไอรีนทำหน้างอ แต่เขามองที่ท้องถนนไม่สนใจ นางเอกสาวได้แต่ปรามาสในใจ ตอนนี้หล่อนใกล้ชิดกับเขามากที่สุด นานที่สุด หล่อนจะเอาชนะเขาและครอบครัวให้ได้ “ไอรีนขอโทษคุณธีร์นะคะ ไอรีนจะไม่รบเร้าและไม่รุกล้ำข้อตกลงของเราอีก เดี๋ยวคุณธีร์โกรธแล้วไอรีนจะไม่มีใครให้นอนกอดคืนนี้” เพราะผลประโยชน์อารมณ์โกรธจึงกลายเป็นการออดอ้อนได้อย่างน่าอัศจรรย์ นางเอกผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเรื่องมากและไม่ยอมลงให้กับใครซ้ำยังมีกรณีวิวาทกับนักข่าวเสมอๆ เพราะความร้ายกาจยอมอ่อนข้อธีภพแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น