บทที่ 4 ยิ่งรู้สึก ยิ่งเจ็บปวด
3032 คำ
[บทบรรยาย :: สีคราม]
โรงพยาบาล
"หมอครับ! ช่วยด้วย! "ผมพูดเสียงดังเพราะตอนนี้ผมตื่นตระหนกที่จู่ๆ ไอ้เด็กนี่มันก็มาเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อมา เเถมหน้าตามันตอนนี้สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก
"คนไข้เป็นอะไรมาคะ"
"เอ่อ.."ผมชะงักไปสักพัก ไอ้ครามไม่รู้นี่หว่ามันเป็นอะไร ก่อนจะตอบหมอกลับไปว่า "เมื่อคืนเราอาจจะมีเซ็กกันค่อนข้างหนัก.. เป็นไปได้ไหมถ้าเขาจะอ่อนเพลียเกินไป"
"งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ"เธอพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำหน้าผมไป
ผมเเบกไอ้เด็กนี้ไว้ในอ้อมอกไม่ปล่อยให้ห่างไปไหนโดยมีไอ้เด็กโซ่มันขอติดมาด้วย ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากให้มันตามมาด้วยหรอก แค่ไม่อยากให้ริคุมันตื่นมาแล้วไม่เจอใครเพราะเดี๋ยวผมก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ต่อแล้ว
"ว่าไงครับหมอ"ผมซักถามด้วยอาการใจร้อน ก็ไอ้เด็กริวเเม่งนอนนิ่งไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักทีเเบบนี้ใครมันจะไปอยู่นิ่งได้วะ ยิ่งถ้าพ่อผมมารู้ว่าทำน้องไม่สบายล่ะก็ไอ้ครามโดนหนักเเน่
เเต่ขอโทษทีนะครับพ่อ ผมทำน้องมันมาทุกท่าเเล้วเเหละ J
"คนไข้พักผ่อนน้อยน่ะค่ะมีอาการอ่อนเพลีย เเล้วก็ที่ข้อเท้า.."เธอหยุดไปสักพักมือจับไปที่ข้อเท้าของริคุ ผมมองตามไปก็พบว่ามันทั้งบวมเเละเกือบจะช้ำเเอบอมเขียวๆ ด้วยซ้ำ
"มีอาการบวมหนักเลยนะคะ คนไข้ได้เดินหรือใช้งานมันหนักไปหรือเปล่าคะเนี่ย ยังไงช่วงนี้ช่วยดูเเลเขาอย่างใกล้ชิดนะคะ.. หมอจะให้น้ำเกลือเเละพักฟื้นก่อน"
"ครับหมอ"
"เดี๋ยวคุณช่วยเซนต์เอกสารเเละรับยาด้านนอกด้วยค่ะ"
"ครับ"
"อาจารย์"ไอ้เด็กโซ่มันเรียกผมเสียงเคือง ผมแค่ชายตามองแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
หึ! คิดว่าผมไม่รู้หรอไงว่าไอ้นี่มันคิดอะไรกับริว ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกขนาดนั้นเหมือนมันหรอกที่ไม่ฉลาดเอาซะเลยเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเเท้ๆ
"อาจารย์เลิกให้มันเดินมาโรงเรียนซะทีเถอะ.."
"หึ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม"
"ผมไม่ได้อยากจะพูดเเบบนี้ เเต่ผมไม่ชอบขี้หน้าอาจารย์เท่าไหร่.."
อันที่จริงผมก็รู้นั่นเเหละว่ามันดูจะไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ เเต่ผมเเคร์ด้วยหรอ ผมต้องเเคร์มันหรอไง ผมเเคร์เฉพาะคนที่ผมรักเท่านั้นเเหละ
"หึ"
"เเต่ถ้าเมื่อไหร่ที่อาจารย์ทำไอ้ริวมันเสียใจ ผมจะเอามันคืน.. จากอาจารย์ ...เเละคุณจะไม่มีวันได้มันกลับคืนไปเเน่นอน"
"มึงจะทำไม"
ผมถามออกไปเสียงเเข็งมองมันด้วยสายตาเเข็งก้าว เเต่ผมกลับต้องพ่นลมหายใจฮึดฮัดทันทีที่ประโยคฟังไม่ขึ้นหูไอ้ครามจะหลุดออกมาจากปากไอ้เด็กเวรนี่
"ผมจะทำให้ริวมันมีความสุขในวันที่อาจารย์ทำมันร้องไห้.."
บนรถ
"เเม่งเอ้ย! "ผมสบถมือทุบลงไปที่พวงมาลัยอย่างเเรง บอกตามตรงคำพูดของไอ้เด็กนั่นทำผมหงุดหงิดเเละรำคาญใจอย่างมากตอนนี้ เหอะ จะเข้ามาทำให้ริวมันมีความสุขได้งั้นเหอะวะ! มโนห่าอะไรของมัน
ผมไม่มีวันปล่อยมันไปเเน่ มันต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น!
Rrrrrrr~~
'พลอย ไพลิน'
มือถือผมมันดันดังขึ้นมาก่อนที่ผมจะหัวร้อนไปมากกว่านี้ พอเห็นชื่อที่หน้าจอผมก็กดรับสายทันทีอย่างไม่ลังเล
"ฮัลโหลว่าไงพลอย.."
(ครามวันนี้พลอยมีติวเด็กต่ออะ ครามไม่ต้องมารับก็ได้นะคะ)
"ติวที่ไหน เดี๋ยวครามไปรับ"
(เเถวซอยศิริน่ะ)
"เดี๋ยวครามไปรับ"
(ขอบคุณนะคะคราม งั้นเดี๋ยวพลอยไปทำงานก่อนนะคะ)
"อื้ม ตั้งใจล่ะ"
(รักครามนะคะ บายค่ะ)
ติ๊ด!
ผมกดวางสายพร้อมกับเอนเบาะหลังเงยหน้าพ่นลมหายใจออกมาเเรงๆ ผมคบกับพลอยมาเกือบจะสองปีเเล้วเรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากจะจริงจังด้วย เธอเข้าใจในความเป็นไอ้ครามเนี่ยเเหละ เที่ยวได้รักสนุกได้ เพราะฉะนั้นความรู้สึกบ้าๆ เกี่ยวกับไอ้เด็กริวที่คอยเข้ามากวนใจผมจะไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นเเน่นอน ไม่มีวัน..
"อย่าสับสนดิวะคราม มีงรักพลอยนะเว้ย..."
[บทบรรยาย :: ริคุ ]
ผมลืมตาเเละค่อยๆ ปรับโฟกัสมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่ห้องพี่ครามหรือห้องเรียนเเต่มันเป็นโรงพยาบาลเเละช่วงล่างผมก็ชาจนไม่รู้สึกอะไรเเม้เเต่นิดเดียว
สายตาเคลื่อนไหวไปมาช้าๆ แล้วเจอหน้าของโซ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าเป็นห่วง ผมคลี่รอยยิ้มให้บางๆ เเม้ในใจจะรู้สึกโหวงเหวงที่ตื่นมาไม่พบหน้าพี่ครามเป็นคนเเรกก็เถอะ
"ค่อยๆ นะริว"
"ขอกินน้ำหน่อย"
ลำคอผมเเห้งเหือดจนเจ็บเเสบไปหมด ผมรับน้ำจากมือโซ่เเละค่อยๆ ดื่มช้าๆ สายตามองข้อมือที่โดนเจาะสายน้ำเกลือพันธนาการอยู่ มันคงเป็นปฏิกิริยาแรกที่ไม่ชอบเวลามีอะไรมารั้งผมเอาไว้
"เเกะได้ไหม ไม่อยากอยู่ที่นี่"ผมถาม
"ไม่ได้ ห้ามเเกะนะริว"
"ไม่เเกะก็ได้ ว่าเเต่ว่า ..พี่ครามไม่ได้มาหรอ.."
"....."
"ว่าไงโซ่พี่ครามไม่ได้มาหรอ.."
"อืม ไม่ได้มา"เขาตอบผมมาเเต่กลับหลบสายตากัน เเบบนั้นโซ่กำลังโกหกผมอยู่ใช่มั๊ย พี่ครามต้องมาหาผมเเน่ๆ ผมไม่สบาย พี่ครามต้องมาสิ ก่อนหน้านี้ผมจำได้ว่าเขาเป็นคนที่วิ่งเข้ามาหาก่อนที่ผมจะสลบลงไปด้วยซ้ำ
หรือผมกำลังหลอกตัวเอง เขาไม่มาหรอกใช่ไหม
"เมื่อไหร่เราจะได้กลับบ้านอะโซ่"
"พรุ่งนี้เเหละหน่าา นอนลงไปเลย มึงเป็นขนาดนี้ยังจะดื้ออีกหรอวะ"
"อืม..."ผมนอนลงตามคำสั่งก่อนจะนอนหันหลังให้โซ่ เพราะว่าโซ่กำลังปิดบัผมอยู่แน่ๆ เลยใช่ไหม เขาถึงหลบตากันแบบนั้นน่ะ
ผมเเค่อยากเจอหน้าพี่ครามตอนนี้เท่านั้นเอง เขาไม่มาหาผมจริงๆ ใช่มั๊ย ทำไมพี่ครามใจร้ายเเบบนี้
"นี่ไอ้เด็กยุ่น มึงอย่ามางอนกู"
"ไม่ได้งอนซะหน่อย"
"เเล้วที่ทำอยู่เรียกห่าไร"
"ก็.. ก็ไม่ได้งอน"
"งั้นก็หันมาคุยกันดีๆ "โซ่ว่าแล้วพยายามเขย่าตัวผมให้หันไปคุยกับเขา
"โซ่โกหกใช่ไหม พี่ครามมาใช่มั๊ย"
"ถ้ามาเเล้วยังไง ไม่มาเเล้วยังไงวะ"
"ถ้ามาเราก็รู้สึกดีที่มาไง.."
ผมหันหน้ามาหาโซ่มองเขาตาเเป๋ว คนตรงหน้าเผยรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากทั้งสองข้างทำเอาผมยิ้มตามเขาอย่างไม่รู้ตัว
"ต่อไปนี้คนที่จะทำให้มึงรู้สึกดี ..ก็คือกู ..กูจะไม่ยอมให้เขาทำมึงเสียใจอีกริว ..เชื่อใจกูนะ"
"โอ้วว โซ่เหมือนพระเอกละครเลยตอนนี้ หล่อมากเลยเเหละ"ผมพูดยิ้มๆ
"ไอ้เด็กยุ่นเดี๋ยวกูก็ส่งกลับประเทศซะเลย"คนตรงหน้าว่าพร้อมกลับจะยกมือมาเขกหัวผมเเต่กลับกลายเป็นหยีหัวผมเบาๆ เเทนซะงั้น
"ไม่เอา ไม่อยากอยู่กับเเม่"
ช่วงนี้เเม่ไม่ค่อยได้ติดต่อมาหาผมหรือส่งจดหมายมาเหมือนเมื่อก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าเเม่กำลังหลงสิ่งอื่นที่ดีกว่าผมหรือเปล่า
เเม่ไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรอ ?
"ไปอยู่บ้านกูปะ"
"บ้าหรอ! ไม่เอา” ผมตีแขนเขาแรงๆ ทีนึง พร้อมกับหลุดหัวเราะร่อนออกมายกใหญ่
"กูดีใจนะที่เห็นมึงยิ้มได้เเบบนี้"
"เราก็ยิ้มออกจะบ่อย"
"เฉพาะกับอาจารย์ครามหรือเปล่าริว ..กูรู้หรอก"คนตรงหน้าตอบกลับสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"ไม่รู้สิ.."ผมว่าเสียงค่อย
"วันหยุดสัปดาห์นี้ไปเที่ยวกันปะ"
"เที่ยวอ๋อ ? "ผมเลิกคิ้วขึ้น ผมใช้ชีวิตอยู่เเต่ที่บ้านเเละที่โรงเรียน พี่ครามจะพาผมออกไปข้างนอกก็เฉพาะไปซื้อของเข้าบ้านหรือไม่ก็ทำธุนะเล็กน้อยเเต่เราไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยด้วยซ้ำน่ะ
"อืม อยากไปปะ กูพาทัวร์เอง"
"ไป! .. โซ่พูดจริงนะ"
"เออพูดจริง นี่ไอ้โซ่คำไหนคำนั้นเว้ย"
"ขอบคุณน๊าา ดีจังเลย.. เราขอเลือกสถานที่เองได้เปล่า"
"ได้ดิ อยากไปไหนล่ะ ถ้าทำให้มึงยิ้มกูพาไปได้หมด"
"ขอบคุณนะ ที่พยายามทำให้เรายิ้ม เเล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.."ผมคลี่รอยยิ้มจนเห็นฟันครบทั้งสามสิบสองซี่เลยก็ว่าได้ มองคนตรงหน้าที่เริ่มหาเรื่องเล่าอย่างอื่นมาเล่าให้ผมฟังเพื่อคลายเหงา
20.45 น.
ผมใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงเเบกร่างตัวเองออกจากโรงพยาบาลเท้าทั้งสองข้างมันยังบวมนิดๆ ก็เถอะ เเต่ผมยังไหวจริงๆ นะ อันที่จริงคุณหมอคนสวยบอกให้ผมนอนดูอาการอีกวัน เเต่ผมเป็นห่วงพี่ครามไม่อยากให้เขาอยู่บ้านคนเดียวหนิ อีกอย่างนอนนิ่งๆ น่าเบื่อจะตายไปครับ
"ดื้อฉิบหาย"
"เอ้าา.า..."
"กูบอกให้นอนรอจนกว่าเท้าจะหายบวม ยังเถียงหมอเถียงกู"
"พี่ครามไม่มีเพื่อนที่บ้านนะโซ่.."
"เเต่มึงก็ควรนึกถึงตัวเองก่อนไม่ใช่คนอื่น"
ผมก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เเล้วก็ดูเหมือนว่าโซ่จะไม่ค่อยพอใจที่ผมเอาเเต่พูดถึงพี่ครามเเบบนี้ เเต่ทำยังไงเขามักเป็นสิ่งเเรกเเละสิ่งเดียวที่ผมนึกถึงได้ก่อนตัวเองเสมอ
"ขอโทษ..."
"เถียงอะไรกูไม่ได้เเล้วล่ะสิ ถึงพูดขอโทษ"
"อื้ม"
"อยากกินอะไรเปล่า"
"ไม่เอาอะ เราอยากพัก"
"โอเค งั้นเดี๋ยวยืนรอตรงนี้กูไปเอารถก่อน"
"อื้ม นั่งรอตรงนี้นะ ยืนไม่ไหวอะ เเหะๆ "ผมบอกยิ้มๆ ให้คนตรงหน้าที่เอื้อมมือมายีหัวผมเบาๆ
"เดี๋ยวกูจะให้หมอจับตัดขาเดี๋ยวเหอะมึง"
ผมยู่หน้าใส่เขาก่อนจะนั่งลงรับลมที่หน้าโรงพยาบาล รู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้รับการพักผ่อนที่นี่เพียงพอแล้วล่ะครับ ผมไม่อยากให้ใครมามองว่าผมอ่อนแอ ถึงแม้ผมจะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แต่ร่างกายของผมมันฮึดเต็มร้อยอยู่แล้วครับ ฮึบ!!
"เดี๋ยวมา"
"อื้ม"ผมตอบกลับสายตามองเเผ่นหลังคนตัวสูงที่เดินหายเข้าไปเอารถที่ลานจอดรถ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ครามเขาจะหลับหรือออกไปข้างนอกเเล้วหรือเปล่านะ เขาไม่โทรหรือติดต่อใครแล้วถามถึงเรื่องผมบางเรื่อง
หรือบางทีเขาจะลืมผมไปแล้วก็ได้
"ขึ้นรถ"
"พะ พี่คราม..."ผมเบิกตาโพลงมองผู้ชายที่มีสายตาคมเฉี่ยวมองมาที่ผม เขาเรียกผมด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ คนที่ขับรถมาตรงหน้าผมไม่ใช่โซ่เเต่กลับเป็นพี่ครามที่ลดกระจกลงมาครึ่งนึงสายตามองมาที่ผมนิ่งเรียบ
"เเต่ว่า..โซ่.."
"กูบอกให้ขึ้นรถไง! "
"เอ่อ ..ฮะ! "
ผมรีบรนจนไม่ทันได้ระวังว่าขาตัวเองยังไม่หายดีเท่าไหร่ มือเลยคว้าไม้ค้ำไม่ทันล้มลงก้นจุมปุ๊กลงไปที่พื้นต่อหน้าพี่ครามเรียบร้อย
"ลุกขึ้นมาริว"
"พะ พี่คราม..ฮึ่ก .. "ผมเริ่มจะเบะปากอีกครั้งแต่ก็ต้องพยายามอึบไว้เพราะก่อนหน้านี้ผมมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนเข็มแข็งแล้วนะ TT
"ล้มเองก็ต้องลุกเองริว กูบอกให้ลุกขึ้น! "
"พี่คราม.."ผมค่อยๆ พยุงร่างตัวเองขึ้นด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะหยิบไม้ค้ำเดินเเบกสังขารตัวเองขึ้นรถพี่คราม แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูนั่งฝั่งตรงข้ามคนขับเสียงของเขาก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน
"ไปนั่งข้างหลัง กูต้องไปรับพลอย"
"....."ผมเงียบเเละทำตามที่เขาบอกคือการไปนั่งด้านหลัง เเต่สายตาผมยังคงมองหาโซ่ไม่ห่าง เดี๋ยวค่อยโทรบอกโซ่ก็ได้มั้งว่ามากับพี่ครามเเล้ว
โซ่ไม่โกรธใช่ไหม..
"กินอะไรหรือยัง"
"กินเเล้วครับ เเล้วพี่ครามกินอะไรหรือยังฮะ ..เมื่อเช้าพี่ครามมาหาผมใช่มั๊ย เเต่ทำไมถึงกลับก่อน"ผมถามเสียงค่อยเเต่เขากลับตอบมาเเค่ไม่กี่คำเท่านั้น
"กูกินเเล้ว"
"ครับ.."ผมงุดหน้าลงมองมือตัวเองพลางออกเเรงบีบมันน้อยๆ ผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรได้มากกว่านี้หรอกครับ เพราะที่เขาให้ผมทุกวันนี้มันก็มากเกินพอเเล้ว
ผมนั่งเงียบเเล้วเขาก็เงียบเช่นกัน ผมเลยไม่รู้จะชวนอะไรเขาคุยในระหว่างที่รอพี่พลอยเลิกงาน ผมรู้จักเธอฮะ เธอเป็นคนที่น่ารักดีนะ เธอน่าจะรักพี่ครามพอๆ กับที่ผมรักเลยก็ว่าได้ ทั้งสองคนดูเหมาะสมกันมากจนบางทีผมยังอิจฉาเลยด้วยซ้ำ
เเต่ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้อยู่ดีนั่นเเหละ ไม่ว่าจะสถานะไหนผมก็ไม่เคยมีความสำคัญอยู่เเล้ว..
'โซ่'
"ฮัลโหล.. ว่าไงโซ่"เเสงหน้าจอที่ปรากฏเบอร์ของโซ่ ทำเอาพี่ครามช้อนสายตาขึ้นมามองผมทันทีที่ได้ยินชื่อเขา ผมเลยเบาเสียงลงนิดนึงเเละเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก
(ทำไมไม่รอกู มึงไปไหนริว!)
"ขอโทษนะโซ่ พี่ครามมารับเรา.. ขอโทษนะ"
(เเม่งเอ้ย!)
"โซ่เราขอโทษ"
(กูไม่ได้โกรธมึง)
"เเล้วเป็นอะไร"
(กูโกรธตัวเองที่ไม่ได้ดูเเลมึงให้เต็มที่.. ขอโทษนะริว)
"ฮึ้ย ขอโทษทำไมอะ โซ่ไม่ผิดสักหน่อย"
(อืม งั้นกลับบ้านดีๆ นะริว มีอะไรโทรหากูได้ตลอดเลยนะ)
"อื้ม ขอบใจมากนะโซ่ กลับบ้านดีๆ ล่ะ.."
(อืม)
"บายย~.."ผมกดวางสายพร้อมกับเอาหัวผมกระจกด้านข้างไปพลางๆ
"หึ ดูเเคร์กันจังนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกฮะ โซ่ก็เเค่.."ผมยังพูดไม่จบประโยคก็ต้องหุบยิ้มลงทันทีที่เขาตอบกลับมา
"กูไม่ได้อยากรู้ ไม่ต้องพูดชื่อมันให้กูได้ยิน"
"ขะ ขอโทษฮะ.."
ก๊อกๆ เสียงเล็กๆ จากการเคาะกระจกรถ ทำเอาผมเเอบเศร้าหนักกว่าเก่าเพราะพี่พลอยเธอเดินมาด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มเเละพี่ครามเองก็ยิ้มเหมือนกัน รอยยิ้มของพี่ครามเเบบนั้นมันหายากมากเลยนะฮะ ซึ่งผมยังไม่เคยได้รับจากเขาเลยเเม้เเต่ครั้งเดียว..
"พี่พลอยสวัสดีฮะ.."
"เอ้าริวมากับครามด้วยหรอจ้ะวันนี้"
"พอดีมันไม่สบายนิดหน่อย"พี่ครามพูดเเทรกเเทนผมทันทีที่ผมอ้าปากจะตอบกลับ เขาคงไม่อยากให้ผมทำตัวสนิทสนมกับเเฟนเขาหรือเปล่า ริวไม่หลุดพูดอะไรที่ทำให้เขาสองคนผิดใจกันหรอกฮะ
"หายไวๆ นะน้องริว อื้มครามวันนี้พลอยผ่านร้านขนมที่ครามชอบด้วยนะคะ นี่ไง..พลอยซื้อมาฝากค่ะ รู้ว่าครามต้องชอบมากเเน่เลย"เธอพูดด้วยรอยยิ้มสดใส ความเป็นธรรมชาติของเธอเเบบนั้นพี่ครามต้องรักเธอมากเเน่ๆ
"ขอบคุณนะพลอย"
ผมตะลึงอ้าปากค้างมองคนตัวสูงโน้มหน้าไปจูบเธอเบาๆ เขาไม่ได้สนใจเลยหรอฮะว่ามีผมอยู่ด้วย
ผมเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นทันทีที่รู้ว่าน้ำตา ..มันกำลังจะไหล
ทำไมผมถึงมาอยู่ในสถานการณ์เเบบนี้ด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ..
"อื้อ! คราม! น้องริวอยู่นะมาจุ๊บเเบบนี้ไม่ได้นะ"
"ช่างหัวมันสิ"
ผมก้มหน้าบีบมือตัวเองเเน่นกว่าเดิมหลายเท่า พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ให้ลึกสุดใจ ก่อนจะพิมพ์ข้อความไปหาโซ่ เพราะผมไม่ได้อยากจะอยู่ขัดความสุขของพวกเขาหรอกเท่าไหร่
ถึงแม้ในใจอยากจะอยู่ในความทรงจำของเขาสักเสี้ยวนึงก็ยังดี
ผมรู้ว่าตัวเองสถานะไหน เเละเขารักใคร ..เท่านั้นเอง ทำไมยิ่งรักผมถึงยิ่งเจ็บปวดทรมานหัวใจเเบบนี้
ริคุ ริว :: 'มารับเราหน่อยได้ไหม เราไม่อยากอยู่คนเดียว...'
โซ โซ่ :: 'มีอะไร กูโทรหาได้ไหม'
ริคุ ริว :: 'ไม่ได้ เดี๋ยวพี่ครามจะรู้'
โซ โซ่ :: 'อยู่ที่ไหนเดี๋ยวกูไปรับ'
ริคุ ริว :: 'ปั๊ม WD เรารอที่ป้ายรถเมล์นะโซ่ ..'
โซ โซ่ :: 'ร้องไห้อยู่หรือเปล่า'
ผมสะอึกไม่น้อยที่เขารู้ เพราะไม่งั้นผมไม่พิมพ์ข้อความหาเเบบนี้หรอก ถ้าผมไม่ได้กำลังร้องไห้อยู่..
ริคุ ริว :: 'เปล่า'
โซ โซ่ :: 'โอเค กูกำลังไปหารออีกแปปนะ อย่าพึ่งงอเเง..กูอยู่ข้างๆ มึง'
ริคุ ริว :: 'ขอบคุณนะ..'
ผมขอให้พี่ครามเเวะปั๊มด้านหน้าเเล้วก็อ้างว่าผมปวดท้องหนัก ก่อนจะเเอบอ้อมมานั่งรอโซ่ที่ป้ายรถเมล์ตามที่ผมนัดหมายเอาไว้ จู่ๆ คำพูดของโซ่มันก็ผุดขึ้นมาในหัวผมซะดื้อๆ
'..ต่อไปนี้กูจะทำให้มึงยิ้มเองเชื่อใจกูนะ'
'..ที่ไหนก็ได้ที่ทำให้มึงยิ้ม'
'ไอ้เด็กยุ่นขี้เเงเอ้ย..'
'..กูอยู่ข้างๆ มึง'
- ผู้เขียน
